φωτό  1999  

    

   

 

               

   Φανταστική  φωτογραφία  της προβλήτας  του Πόρου,

με το Καραπολίτι  στο  βάθος, την οποία μπορείτε να δείτε σε μεγέθυνση   αν   κάνετε κλικ εδώ.   

      Η φωτογραφία   είναι της δεκαετίας του   2.000,   και είναι   "καρφιτσωμένη" στο δορυφόρο του  Google,   φυσικά

πάνω στην περιοχή  Πόρος.

                                       

 

      Το  Καραπολίτι  ή Αύρα  της Κυανής Ακτής του Δήμου Πόρου, είναι μια γραφικότατη   περιοχή   στην οποία  έχουν τα εξοχικά τους  πολλοί    Ελληνες  αλλά και Γάλλοι, Σουηδοί και άλλοι. Είναι μια περιοχή   που συνεχώς εξελίσσεται, όλο και νέα σπίτια  χτίζονται  και  παλιά  αναπαλαιώνονται. Η περιοχή  έχει  φως, τηλέφωνο, νερό από γεωτρήσεις  και μέριμνα αποκομιδής απορριμμάτων από το Δήμο Πόρου.

    Πρώτοι  ξένοι που ανακάλυψαν  το Καραπολίτι  οι Γάλλοι  Αλλενέτ και ο βαθύπλουτος  Ανρύ Γκοέν, όμως ο δεύτερος  έχτισε    στα 1970  πρώτος μια μεγάλη βίλα  και  αναπαλαίωσε ένα  παλιό   σπίτι του 1850  που υπήρχε στην κορυφή με μια μάντρα  γύρω γύρω. Μετά  έχτισαν οι  Αλλενέτ, ο Σουηδός Αντρέας Τζότζεφον, και άλλοι. Σήμερα το Καραπολίτι  ή Αύρα έχει  μεταξύ άλλων 5   βίλες που στοιχίζουν  1  δις (δραχ)  η κάθε μία.

    Μερικές από αυτές νοικιάζονται το καλοκαίρι  με  υψηλό ενοίκιο.

                                                                                         

 

              Βίλα  Σουηδού Αντρέα  Τζότζεφσον, λιμενίσκος Κοντοδήμα = Ακτή Αφροδίτης

 

Εκεί  χτίζεται  μια  ακόμη   βίλλα  την οποία  ξεκίνησε  ο ολλανδός  ραλίστας   Γιάκομπους Ντόλκ και κατά  πληροφορίες  αγόρασε άλλος Ολλανδός.  

                                

 

                          Τα  πρώτα παλιά σπίτια    στο Καραπολίτι   σύμφωνα με αεροφωτογραφία του 1967

 

        Σήμερα, στην περιοχή αυτή, από  του Σακελλάρη, μέχρι   εκεί που αρχίζουν τα  Μακρογιαννέϊκα    έχουν     τις  βίλες τους, ή  τα   εξοχικά τους,  ή   τέλος  τις κατοικίες  τους  ή  τα κτίσματά  τους  οι, Κωστούλα  και Κώστας  Μπίσσιας(1910), ο  Βάϊνας και η  Δάγκλη , ο Σεϊμενάκης, ο  Κώστας  Καραχάλιος, οι  Παν.  και  Ευάγ.  Σαραντόπουλος και ο   Κώστας  Μυλωνόπουλος- το παλιό τους σπίτι πρώην Κλείσα είχε κτιστεί γύρω στα 1850 και είχε πλακάκια και τουαλέτα εντός -, ο  Χρήστος  Νόσης, ο  Κωστής  Δουζίνας  (μεγάλη βίλα) (το παλιό σπίτι Δουζίνα, πρώην Κανελάκη είχε κτιστεί το 1870), οι κληρονόμοι  Γιαννούλας Κουτουζή-Μπίσσια (σήμερα τόχει ο Κ. Κοκκάλας), ο Βασίλης  Παν.  Κουτουζής (1954), ο Κων. Κόγιας. Χαμηλότερα   υπάρχουν  ακόμη, το παλιό  σπίτι   του  Δημ. Κοτζιά (1860)   και των  Βασ. Κ. Κουτουζή- Λιαμίδη ( σήμερα τόχει ο Κ. Κοκκάλας, 1940)  της   Μαρίας  Π.Κουτουζή-Παύλου (κι αυτό το πήρε ο Κ.Κοκκάλας), του   Ιωάν. Β.  Κουτουζή(1940)-που έδωσε  στις κόρες του  Μαρία Κόφφα, Ευγενία Καμπόλη και  Κλεοπάτρα  Κοκκάλα . Ανατολικά    υπάρχουν   των κληρονόμων  Σταύρου  Κουτουζή (1880), του Ευάγγελου  Παν. Κουτουζή(1940) -εκεί υπήρχαν δύο παλιά προ του 1900-, του Παν.Βασ. Κουτουζή,   του  Σπύρου Ξηντάρα (δύο σπίτια), του Κληροδοτάκου – ένα μισογκρεμισμένο, 1870- , του Γκοέν που  προανέφερα  - δυο οικήματα, της Ματίνας Κουτουζή –Λουτράρη, η μεγάλη βίλα του σουηδού  Αντρέα Τζότζεφσον (δύο  σπίτια) - το ένα το πήρε ο Μιχάλης Πολιτόπουλος-, της  Ελισσάβετ-Μπαμπέτ-  Αλλενέτ ( τρία  σπίτια), και του  Ευάγ.Δεμάγκου, τα  έξι   τελευταία στην παραλία Κοντοδήμα. Τελευταία σ αυτή την ακτή έκτισε μεγάλο ο Ολλανδός ραλίστας Γιάκομπους Ντόλκ  που αργότερα το πούλησε σε άλλον. Ψηλότερα   της  Αφροδίτης Τσάτσου, του Ιωάννη  Στρατίκη, πιο    δίπλα  η τεράστια  βίλα  της ηθοποιού Ζαφόλια, της Βαρβάρας Κων. Κουτουζή,  του Ιωάννη Ν.Κουτουζή, του Δημήτρη Ν. Κουτουζή,  του  Νικ. Μπίσσια    και του Γεώργιου Ν.Κουτουζή.   Ακόμη  ψηλότερα  υπάρχουν   τα παλιά σπίτια  Γεωργίου Κ. Κουτουζή    και  Νικολάου  Γ. Κουτουζή ( χτίστηκαν το 1850).  Δυτικά υπήρχε το πρώτο σπίτι των Σαραντοπουλαίων  που χτίστηκε το 1912. Ακόμη  ο  Γιάννης Αγγελόπουλος  έχτισε και ένα  τριώροφο  750 τ.μ.  πάνω     από την παραλία  Κοντοδήμα.  

    

    Το 2008 ολοκληρώθηκε η κατασκευή  του σπιτιού του Αντώνη και της Βασιλικής Βλάχου, στο Μαυρόρεμα-Καρβουνιάρη, απέναντι από το λιτρίβι  των Αφων  Κων. Κουτουζή.

 

    

     Τον Ιούνιο του 2009 στου Κληροδοτάκου, χτίστηκε το   μοντέρνο  εξοχικό, με πισίνα, του γιατρού κ. Φίλιππου Μαυροκορδάτου, εγκατεστημένου χρόνια στη Ελβετία. Ομως έδωσε εντολή να μην πειραχτεί ένα παλιό σπίτι που υπήρχε εκεί,- γράφουμε πιο πάνω- και ένα αλώνι, αλλά αντίθετα να επισκευαστούν.  Σ αυτό το σπίτι πέρασε  όλη την Κατοχή, αλλά και τα μετέπειτα χρόνια,  η πολυμελής οικογένεια   Κληροδοτάκου, με επικεφαλής τη γιαγιά Μαγδαληνή.  Κείνα τα χρόνια, από αυτό το σπίτι ξεκινούσαν μασκαράδες  για επίσκεψη  σε οικογένειες που έμεναν σε άλλα αγροτόσπιτα, το καλοκαίρι γίνονταν χοροί στο αλώνι και άλλα.  Σεβασμός στην ιστορία και την παράδοση!  

 Στις 28 Απριλίου 1941, έφτασαν και στον Πόρο στούκας και ουλαμοί των «ταγμάτων θανάτου», κατέλαβαν την περιοχή και κατέλυσαν κάθε τοπική εξουσία. Για να  ελέγχουν  την κίνηση  από  την   Ανατολική  Τροιζηνία  προς  το Γαλατά  επίταξαν τη  βίλλα  Σκουφόπουλου, στη Μπούγια , απέναντι από την αποβάθρα-δίπλα στο λιτρίβι του Μάγειρα.

Φρουρά είχαν και στο Μπούρτζι, για να ελέγχουν τα πλοία που έμπαιναν και έβγαιναν. Συχνά έστηναν μπλόκα στη Μπούγια, στην Αγία Αννα του Γαλατά, στις αποβάθρες Πόρου – Γαλατά, από όπου ξεκινούσαν οι βάρκες για τη μια ή την άλλη ακτή,  και δε μας άφηναν να περάσουμε. Γενικά είχαν καταλάβει κάθε στρατηγικό σημείο.

Για να φτιάξουν το φρούριο στην κορυφή των Αδερών, το γνωστό ΤΕΠΕΛΕΝΙ, - ερείπια του υπάρχουν και σήμερα, και στεγάζουν γιδοπρόβατα  κι  να έχουν «παρατήρηση» προς την Υδρα χρησιμοποίησαν όλους τους ντόπιους άνδρες, τεχνίτες και μη. Για  άλλες  δουλειές  επίταξαν  και τις  γυναίκες   ακόμη  και  του Καραπολιτιού.

Ο φόβος ήταν έκδηλος την περίοδο εκείνη. Και κορυφωνόταν κάθε φορά που  στον Πόρο ηχούσε η σειρήνα, ή όταν ακούγονταν πυροβολισμοί, που πολλές φορές οι Γερμανοί τους έριχναν στον αέρα  μόνο και μόνο για να φοβίζουν τον πληθυσμό. Τρόμο προκαλούσαν και τα «στούκας» όταν πετούσαν πάνω από την περιοχή, ιδιαίτερα όταν πήγαιναν μαζικά για τη Μάχη της Κρήτης στις  20-23 Μαϊου 1941.Σε κάθε εμφάνισή τους κρυβόμαστε σε σπηλιές, η σε κάτι απόμερες, τεράστιες, χαρουπιές στο σημείο Γεραντώνη.

 

     Ωστόσο ατά  την Κατοχή  το Καραπολίτι  είχε  γεμίσει κόσμο. Είχαν  έρθει όχι  μόνο  οι οικογένειες  των ιδιοκτητών  των  σπιτιών   αλλά   και πολλοί  φίλοι τους διότι  δεν  είχαν  τι να  φάνε  στις  πόλεις, ακόμα  και  στον     Πόρο. Εκεί  φύτευαν  λαχανικά, μεγάλωναν  κότες  και κατσίκες, έκαναν  το γάλα  τυρί και έπιναν  το  τυρόγαλο. Ετσι  κατάφερναν να επιβιώνουν.Οι ντόπιοι είχαν κάποια πράγματα, λάδι, στάρι και άλλα.   Αλλά δεν τα είχαν στο σπίτι τους, τα είχαν κρυμμένα σε σπηλιές, και τάπαιρναν   λίγα-λίγα. Γιατί οι Γερμανοί, ύστερα από πληροφορίες, έκαναν έρευνα, κι αν τα εύρισκαν, τα έπαιρναν.

     Τότε δεν κυκλοφορούσαν χρήματα. Αγόραζες είδος με είδος: Εδινες λάδι, έπαιρνες στάρι.

         Την περίοδο αυτή έδρασαν πολύ οι «μαυραγορίτες», που ερχόντουσαν στο Καραπολίτι με ρούχα, πιάτα, η άλλα φαγώσιμα και έπαιρναν διάφορα είδη, όπως λάδι, στάρι, σε πολύ μεγάλες ποσότητες, σε σχέση με αυτά που έδιναν. Αυτά , ύστερα τα πουλούσαν κρυφά, σε όσους είχαν χρήματα, ή χρυσαφικά, αλλά πάλι, πολύ ακριβά.  

Ο καφές έλλειπε, και πολλοί τον έφτιαχναν από ρεβίθια, η κουκούτσια χαρουπιών, αφού τα καβούρντιζαν. Για τσιγάρα, ούτε λόγος. Ένα τσιγάρο είχε ένα εκατομμύριο κατοχικών δραχμών και αν τόβρισκες, κι αν είχες να το πάρεις. Πολλοί καπνιστές είχαν βρει σπόρο καπνού , κι είχαν φυτέψει κρυφά καπνό - απαγορευόταν βλέπεις, η καλλιέργεια καπνού – και  σιγά , σιγά, κάλυπταν τις ανάγκες τους. Τότε το μυαλό έπρεπε να δουλεύει για να επιζήσεις.

 Όταν εμφανίστηκαν στην περιοχή άγγλοι κομάντος/ Τσελεβίνια  και Λεμονοδάσος/  οι Γερμανοί έκαναν περιπολίες, στην ύπαιθρο, και ελέγχους γύρω από το τι κάνει ο καθένας. Κι αν δεν υπάκουες σούριχναν στο ψαχνό. Αυτό συνέβη και στον πατέρα του γράφοντος Παναγιώτη Κουτουζή, τον Απρίλιο του 43. Μια ακταιωρός με οπλισμένους Γερμανούς, είχε δέσει στην   ακτή της περιοχής Καραπολίτι. Εκείνος ήταν σε κάποιο χτήμα του. Οι Γερμανοί τον είδαν από χίλια μέτρα, και του φώναξαν να πάει κοντά. Αυτός φρόντισε να τους αποφύγει, αλλά εκείνοι τον πυροβόλησαν. Ευτυχώς ήταν μακριά και δεν τον πέτυχαν.

 

Τέλη του Σεπτέμβρη 1944, οι Γερμανοί έχαναν ,πια, ολοκληρωτικά το παιχνίδι. Φεύγοντας, βομβάρδισαν και κατάστρεψαν το φρούριο Τεπελένι που εκείνοι είχαν  χτίσει.

       Ετσι, όταν την 1η Οκτωβρίου 1944, αποβιβάστηκε στον  Πόρο  «ο Ιερός Λόχος»  που  είχε φθάσει με τα Ελληνικά πλοία από τη Μέση Ανατολή – δεν βρήκε ίχνος  γερμανού στο νησί. Τα πλοία μας όπως  τα  θυμάμαι  προσορμίστηκαν στο θαλάσσιο χώρο  μπροστά από το Μοναστήρι, αφού δεν μπορούσαν να πάνε στον Πειραιά,  επειδή ήταν ναρκοθετημένος.  Θυμάμαι κόμη τις οβίδες που έριχναν οι Γερμανοί από το πυροβολείο τους στην Αίγινα- την κρατούσαν ακόμη. Αλλά επειδή ήταν το βουνό του μοναστηριού μπροστά οι οβίδες έπεφταν στη θάλασσα. Πολλές είχαν πέσει και στοΚαραπολίτι, και  τις βρίσκαμε  αργότερα.  

      Λίγες μέρες μετά έφτασε και ο θρυλικός «ΑΒΕΡΩΦ» με την κυβέρνηση – πρωθυπουργός είχε  οριστεί ο Γεώργιος Παπανδρέου.

      ΑΠΟ  κει  και  μετά  αρχίζει μια άλλη περίοδος. Διάφοροι γυρολόγοι, έμποροι περνούν  από μονοπάτια με τις βαλίτσες στην πλάτη ή φορτωμένες στο γαϊδούρι, γανωματήδες-κασσιτέρωναν τα χάλκινα σκεύη, παλιατζήδες και άλλοι. Σήμερα περνάνε με τα φορτηγά οι τσιγγάνοι, με τραπέζια , καρέκλες  κότες   ή φρούτα.

      Ολα τα παλιά σπίτια  στο  Καραπολίτι, έχουν τη δική τους  ιστορία.

 

       

      Στο σπίτι του Ιωάννου Βασιλείου Κουτουζή - άνω αριστερά- στο τέλος της δεκαετίας του 50, δίνονταν βραδιές παγωτού, στις οποίες μετείχαν υψηλά μέλη της κοινωνίας του Πόρου όπως ο γιατρος      Π.   Παπαοικονόμου που έφταναν  εκεί με βάρκες  στη προβλήτα που είναι πιο κάτω,

    Στο σπίτι  /δεξιά/  του Κοτζιά, σ  αυτή  την …ερημιά, όπως έλεγαν  τότε το 1950  το Καραπολίτι,  υπήρχε και  ένας  αξιοθαύμαστος,   μοναδικός   ίσως  σ  ολόκληρη  την  Ελλάδα, κήπος  της ΕΔΕΜ:

 

       

             Προσπάθεια αναπαράστασης     και δεξιά το  χτήμα Κοτζιά. Σημειώνονται το σπίτι  και  ο κήπος

 

    ο κήπος της κυρα Χρυσάνθης Κοτζιά. Από το σπίτι  του Δημητρίου Κοτζιά – ήταν θεία  του,  σήμερα τόχει ο Κωστής Δουζίνας - μέχρι  την παραπλήσια  πηγή, 150 μέτρα περίπου,  δίπλα  στα περιποιημένα λεμονόδενδρα, υπήρχε ένας ολάνθιστος κήπος, με κάθε λογής λουλούδι. Αλλα φυτεμένα, άλλα κρεμαστά  σε ζαρντινιέρες από καλάμια  που  έφτιαχνε μόνη της, άλλα  αναρριχητικά πάνω σε  καμάρες από καλάμι ήταν κάτι το ξεχωριστό και ανεπανάληπτο.Την άνοιξη όταν άνθιζαν  η περιοχή ευωδίαζε  σε μεγάλη απόσταση. Κι αυτό  κράτησε  ως που  πέθανε, κάπου το 1970.  Πριν  από τη   Χρυσάνθη,  στα 1920-1930, η Σοφία Κοτζιά, γιαγιά  του Δημητρίου Κοτζιά, καλλιεργούσε στο κτήμα  αυτό  βαμβάκι.

 

       

    Ενα άλλο σπίτι που τα καλοκαίρια  γινόταν ευχάριστα θορυβώδες, ήταν του Σταύρου  Κουτουζή,- πρώτο επάνω,- πίσω του το σπίτι  Παν. Β. Κουτουζή - όπου διάφορες παρέες με επικεφαλής τις κόρες του, συγκεντρώνονταν  το βράδυ στο  αλώνι που υπάρχει  ακόμη εκεί και τραγουδούσαν ως τα ξημερώματα.

       Το σπίτι του Σταύρου  Κουτουζή,   πολύ παλιό σπίτι, παραμένει ίδιο και σήμερα, πρέπει να χτίστηκε πριν το 1900 - έχουν βρεθεί εκεί νομίσματα  παλαιότερων  ημερών. Πάντως στο σημείο εκείνο φαίνεται πως υπήρχε άλλο παλιότερο σπίτι γιατί υπάρχουν παλιά θεμέλια.

     Ως το 1944, στο σημείο αυτό  υπήρχαν τρία σπίτια. Το τρίτο προς τα πίσω ήταν του Κων.Β.Κουτουζή που κατεδαφίστηκε γιατί έφτιαξε άλλο στη θάλασσα που σήμερα 2009  έχει ο Κ. Κοκκάλας.Σ αυτό έμεινε  για  ένα  διάστημα  οι οικογένειες του Παν. Β. Κουτουζή 1943   όταν κατεδάσισε  το παλιό  δικό του για να φτιάξει  το σημερινό/, και της  Ελένης  Λιακούτσου  από τοΜανιάτι  Τρίπολης,  πριν κατεδαφιστεί.

     Το σημείο εκείνο  πρέπει να είχε κατοικηθεί  από πολύ παλιά, διότι υπάρχουν καλλιεργημένες ελιές  4.000 και πλέον ετών -δείτε και πιο κάτω.

 

    

    Φοβερά γλέντια γίνονταν κείνη την εποχή στα παλιά σπίτια  και ιδίως του Νικόλαου Γ. Κουτουζή, όπου πήγαινε και το γραμμόφωνό του ο Παναγιώτης Β. Κουτουζής.

   Την  εποχή εκείνη  περνούσαν από την περιοχή διάφοροι  γυρολόγοι, έμποροι με τις βαλίτσες στην πλάτη ή  φορτωμένες στο γαϊδούρι, γανωματήδες-κασσιτέρωναν  τα χάλκινα σκεύη, παλιατζήδες  και άλλοι. Σήμερα  περνάνε με τα φορτηγά οι τσιγγάνοι, με τραπέζια , καρέκλες, κότες  ή φρούτα.      

    Το  Καραπολίτι  δεν είναι  η άκρη μιας  περιοχής. Βρίσκεται  σχεδόν στη μέση της Κυανής Ακτής. Δυτικά είναι  η Πλάκα, το Λεμονοδάσος, ή Αρτιμος με τη θαυμάσια πλαζ,  και  ανατολικά, οι υπό  εξέλιξη περιοχές   Μαυρόρεμα, Μπισσέϊκα,  η Ποσειδώνια  Πολιτεία, το Περγάρι, και τέλος το Φουρκαρί με τα  συγκροτήματα Βαρδινογιάννη και Κοντομηνά, πριν φτάσουμε στα Βλαχέϊκα  και μπούμε στην περιοχή  της Ερμιονίδας ,  με το Πόρτο Υδρα και τόσα άλλα.

 

                Καραπολίτι, βίλα Κωστή Δουζίνα                             Βίλα   Αθηνάς  Ζαφόλια

                                                                                                                                                  

                                ΟΙ  ΠΡΩΤΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ    ΚΑΤΟΙΚΟΙ

 

      Πoιοί  κατοίκησαν στο   Καραπολίτι  γύρω στο 1800,   δεν είναι γνωστό. Κυρίως αναφέρονται ονόματα - σε συμβόλαια και αλλού - όπως του Καρατζά,   Κολοκούβαρου, Θεοδ. Νόση, Τρατολού, Κλείσα ,  Μπάμπω Λένως Πασχάλη (1830) - το όνομά της είχε πάρει και μια πηγή-, Κληροδοτάκου, Κοτζιά, Κοριζή – πρόγονοι  του  Αλεξ.  Κοριζή  (πρωθ.   του 1941) και του Γκόγκου   ή  Μπαγιαντέρα, πρόγονου του  λαϊκού  συνθέτη, των   Ανδρέα   και  Αντώνη   Φράγκου, του Κ.  Γιαννακού, του Χ. Κανολάκη, του Δημ. Μωραϊτη, του Θόδωρου Στριγγογιάννη, του Γ. Μητροπούλια, του Δαμιανού  Ρούσση, του Δημητρίου Ευστ. Πασχάλη,  του Λυκούργου  Πασχάλη, της Αγγελικής Αναργύρου Λεμπέση,  Αγγελικής Ρετετάγκου, Κωνσταντίνου Κοντοδήμου-εξ και Κοντοδήμα-, Ξανθής Ραδίτσα,  Κατίνας Τυπάλδου, Μιαούλη,  Ροϊδη και άλλων.

        Μετά το  1850 ήρθαν οι οικογένειες Κουτουζή,  και  άρχισαν  να   αγοράζουν χτήματα   και  να  κάνουν  νέα  σπίτια. Παράλληλα  είχαν  και  έχουν   σπίτια  και  στον  Πόρο.

 

    Ο γνωστότερος πρόγονός τους είναι ο Παναγιώτης ή Κωνσταντίνος Κουτουζής και γεννήθηκε γύρω στο 1790, και ήταν αγωνιστής του 1821. Πιο παλιά το επώνυμο της ίδιας οικογένειας ήταν Πολλάλης, αλλά μοιράστηκε σε  Κουτουζής, και Μασούρας.

   Όπως, όμως, και να είναι:

 ο Κωνσταντίνος Κουτουζής (1790) απόκτησε ένα γιο τον Αναστάσιο (1830 - +;)

 ο Άναστάσιος έκανε 4 γιούς και 4 κόρες, τους: Παναγιώτη (+;), Κωνσταντίνο(+;), Γεώργιο ή Γρηγόριο (+;) και Βασίλειο( 1870 – 1918) που πήγε πολλά χρόνια μετανάστης στην Αμερική ), και τις Σταμάτα -μετέπειτα Πουλοπούλου, Ελένη-μετέπειτα  Αποστολάκου,Γιαννούλα -μετέπειτα Σαραντοπούλου και Χριστίτσα-μετέπειτα Ροϊδη.

 ο Παναγιώτης απόκτησε τους Τάσο ( πήγε στην Αμερική+;), Σταύρο, Ντίνα  (πέθανε στην Κατοχή από πείνα) και Αγγελική (Κλεάνθη- πέθανε -;- στη γέννα)

 ο Κωνσταντίνος τους Γεώργιο, Τάσο(+;), Δημήτριο(+;), Ντίνα (Σαμπάνη), Σταμάτα Ροίδη και  Βασίλω ( Ανδρέου).

 ο Γεώργιος τους Νικόλαο, Σοφία (Πέλλα ) και Μαρίτσα (Μακρογιάννη)

 ο Βασίλειος νυμφεύθηκε την Μαρία Λιακούτσου( + 1914) και απόκτησε τους Αναστάσιο (+;), Κωστούλα (+;), Κώστα (πήγε λίγα χρόνια στην Κούβα) , Ιωάννη, και   Παναγιώτη.

Ενας από τους Κουτουζαίους,  ο Νικόλαος Γεωργίου Κουτουζής, πολέμησε, κατά τον Α Παγκόσμιο πόλεμο, στη Μικρά Ασία επί επτά χρόνια. Όταν γύρισε, γύρισε με τέτοια γένια που κανείς δεν τον γνώρισε, ούτε ο πατέρας του.

 Εξ άλλου ο Ιωάννης Βασιλείου Κουτουζής πολέμησε στην Αλβανία, και τιμήθηκε από το Δήμο Πόρου γι αυτό.

Την  ίδια εποχή ήρθαν και  οι Σαραντοπουλαίοι, και  οι Μπισιαίοι.  Στη  Δάριζα  εγκαταστάθηκαν   οι Σαμπαναίοι. Αυτοί  αναμείχθηκν  με τους  Κουτουζαίους  καιν  αντίστροφα.Για τη συνέχεια  των οικογενειών δείτε   εδώ:

      Ένα  μεγάλο  κεφάλαιο  στην ιστορία   του Καραπολιτιού  είναι   τα χρόνια  1940-1944 , η Κατοχή, που ακολουθεί αυτήν της  ευρύτερης   Τροιζηνίας, αλλά   σε καλύτερη   μοίρα. Τότε πολλοί Ποριώτες, Πειραιώτες, αλλά  και Αθηναίοι είχαν έρθει εδώ για να μπορέσουν να ζήσουν.

      Η   περίοδος  που το Καραπολίτι   είχε τους περισσότερους  κατοίκους ήταν γύρω  στο 1950. Επτά   οικογένειες,  συνολικά, με  τα  παιδιά, 50 άτομα, έδιναν άλλο τόνο στην περιοχή, κυρίως το καλοκαίρι. Έκαναν  γιορτές, αντάλλαζαν επισκέψεις. Σ’  αυτές   μετείχαν   και  πολλοί  συγγενείς  τους  από  τον Πόρο  και  τον  Γαλατά, όπως ήδη είπαμε. Το χειμώνα  προστίθονταν  και  πολλοί   που  έφερναν   πρόβατα, καθώς  και    εργάτες    από την Αρκαδία, που έρχονταν να μαζέψουν τις ελιές.        

         Από  το   1948, πολλά    παιδιά των οικογενειών  Κουτουζή έμεναν στο Καραπολίτι  αφού ιδρύθηκε   το δημοτικό σχολείο   στη   ΔΑΡΙΖΑ - που  τότε ονομάστηκε  «Φαίδρα»- πήγαιναν  σ’ αυτό  το σχολείο. Πήγαιναν με τα πόδια μια ώρα δρόμο- ο δημόσιος ανοίχτηκε το 1953-54, και η  περιοχή ημέρεψε.  Πρώτη  δασκάλα  ήταν  η Πίτσα Μητσοπούλου, δεύτερη για πολλά  χρόνια,  η Αριάδνη  Πολίτου-Ματζιορίνη. 

Πριν  πήγαιναν ή  μετέφεραν  πράγματα  σε  Γαλατά  και Πόρο  με τα άλογα ή τα μουλάρια, ή με βάρκες που «έπιαναν» στην ακτή Καλάμια.

Ωστόσο   γιόρταζαν την  25^η  Μαρτίου και την 28^η Οκτωβρίου  και   ντύνονταν  Τσολιάδες και Αμαλίες, ή  Ελληνες  στρατιώτες και Γερμανοί    ανάλογα  με τα σκέτς. Τα  Χριστούγεννα  την   Πρωτοχρονιά  και τα Φώτα   πήγαιναν  από  σπίτι   σε  σπίτι και έλεγαν  τα   κάλαντα. και έπαιρναν  για  τον κόπο τους  κυρίως   μελομακόρονα που  έφτιαχναν η θεια  Ελένη  η θεια  Παρασκευή  η θεια  Ντίνα.

        Η διάνοιξη του δρόμου Γαλατά- Ερμιόνης  υπήρξε επεισοδιακή. Ο δρόμος ως το 1953 έφτανε ως τον Αγιο Σεραφείμ. Οταν  χαράχτηκε ο δρόμος, οι Κουτουζαίοι και άλλοι ήθελαν να περάσει από κάτω, στη θέση που είναι σήμερα. Και οι Σαμπαναίοι και άλλοι από πάνω, πάνω από το Λεμονοδάσος, το Μιστρέτσι και να βγει στη  Δάριζα. Για την οριστική χάραξη του δρόμου  επενέβη ο τότε υπουργός Δημοσίων Εργων  Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή. Με το δικαιολογητικό ότι  έπρεπε να προστατευθεί  το Λεμονόδάσος  που ήταν πηγή πλούτου, αποφασίστηκε να γίνει ο δρόμος από κάτω. Ομως η  διαμάχη ήταν τέτοια, που οι Σαμπανείοι  που είχαν χτήματα στην Αρτιμο, δεν επέτρεπαν τη διάνοιξη του δρόμου από τον Αγιο Σεραφείμ και μετά. Ετσι αποφασίστηκε να αρχίσει σχεδόν από τη μέση, από του Σακελλάρη. Ενα μεταγωγικό του Ναυτικού  αποβίβασε μια μπουλντόζα  στον όρμο Καλάμια  για να αρχίσει το έργο. Ομως  όσο να αρχίσει το έργο, και επειδή υπήρχε φόβος για δολιοφθορές, οι νέοι εκείνης της εποχής, Τέλης Στ. Κουτουζής, Κώστας Γ. Κουτουζής, Γιώργος Ν. Κουτουζής και Βασίλης Κ. Κουτουζής, φύλαγαν τη μπουλντόζα νύχτα μέρα.  Ετσι άρχισε η διάνοιξη του δρόμου στην αρχή ως τη Δάριζα, μετά προς την Αρτιμο. Τα βράδια η μπουλντόζα άραξε έξω  από το σπίτι του Τέλη Κουτουζή.Τελικά υποχώρησε η αντίθετη πλευρά και ολοκληρώθηκε η διάνοιξη.

        Μετά το δημοτικό, πολλά  παιδιά  πήγαιναν στο Γυμνάσιο  του Πόρου, κι από  κει  και ύστερα    έφευγαν  για   την  Αθήνα  και  τον   Πειραιά.   Το δημοτικό   σχολείο   λειτούργησε  ως το   1979  . Τελευταία είχαν  πάει  δάσκαλοι. Μετά   έκλεισε γιατί δεν υπήρχαν   παιδιά.

        Το 1993  σταμάτησε   και η συγκοινωνία  Γαλατά – Ερμιόνης  με το  υπεραστικό λεωφορείο,(είχε   αρχίσει     δρομολόγια το 1963 )  γιατί  δεν  υπήρχαν  επιβάτες, αφού όλοι πήραν δικά τους  αυτοκίνητα.  

 

                                                                                                            ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

 

     Το  Καραπολίτι  δημιουργήθηκε κι αυτό όπως  ολόκληρη η Τροιζηνία , πριν από  11εκατομμύρια  χρόνια.  Και  τις  τελευταίες  χιλιετίες  υπέστη τις επιδράσεις των ανθρώπων του Φράγχθι  Ερμιονίδας, αφού δεν βρέθηκε  κάτι ιδιαίτερο  στην περιοχή- μέχρι στιγμής. 

     Πότε   ακριβώς κατοικήθηκε  το Καραπολίτι δεν   είναι   γνωστό. Οπωσδήποτε,  όμως, είχε   κατοίκους     πολύ     προ   του  κατακλυσμού   του Δευκαλίωνα   το    1529    π.Χ.  Ισως  υπήρχε  και  κάποιος  οικισμός που  καταποντίστηκε, όπως  στο  Κοκορέλι- Καλαυρία  (3000 π.Χ.)   και στο Μόδι (1200 π.Χ.).

            Σίγουρα, η περιοχή  του Καραπολιτιού    έχει πληγεί   κι αυτή    από   την    τρομακτική     έκρηξη   του   ηφαιστείου    της Σαντορίνης. Το μαρτυρεί    το  απότομο  έδαφός της, ιδίως η ακτή Σακελλάρη, ο  Κακολόγγος,  οι  Αλεπότρυπες  και  άλλα  σημεία.   Και  σίγουρα  ήταν ενωμένη με την Καλαυρία  και το Μόδι.

         Πάντως , γεγονός είναι ότι το Καραπολίτι  πατήθηκε από τον άνθρωπο  από τα προϊστορικά  χρόνια. Και ότι   συμπεριλαμβανόταν  στο   βασίλειο του Ωρου ( 1400 π.Χ.), του Αλθηπου (1360),  του Σάρωνα(1320), του  Ανθα και του Υπέρη(1290)  και του Πιτθέα ( 1260 π.Χ.).

           Η  περιοχή αυτή βρίσκεται   ανάμεσα σε δύο  προϊστορικούς   χώρους: Του Σκυλλαίου ακρωτηρίου    και του ναού  της  Σαρωνίας     Αρτέμιδος      στην ΄Αρτιμο,  -  κοντά  στον    πλάτανο, στο  εξοχικό του κ. Δημ. Σαμπάνη- που   ίδρυσε  ο β.  της Τροιζήνας  Σάρωνας  1300 π.Χ.

            Κάπου προς το Σκύλλαιο   κρεμάστηκε και η Φαίδρα, όταν σκοτώθηκε ο αγαπημένος της Ιππόλυτος.

 

                   

                    Ανθρωποι του Φράχθι, σκελετός ανθρώπου  του Φράγχθι 7.000 ετών,  και   κεραμεικά Σκυλλαιέων.

 

        Οι   πιο   κοντινοί    στο Καραπολίτι,  γνωστοί   προϊστορικοί άνθρωποι,   είναι    οι  Σκυλλαιείς. Αλλά φαίνεται    πως  ήταν λίγοι και υποανάπτυκτοι, ίσως παλαιολιθικοί.       Αυτοί  κατοικούσαν  στην  κορυφή του   λόφου  που   βρίσκεται   μεταξύ   του   Μακρογιαννέϊκου λιμανιού  και   του λιμανιού   Δημ. Μπίσσια (Χαρμπίλα). Κάπου το 1975, όταν ανοίχτηκε  ο αμαξιτός  δρόμος  που  ένωσε  τα δύο λιμάνια, εντόπισα  στη βόρεια πλευρά,  πολύ μεγάλο  αριθμό κομματιών  σπασμένων   αρχαίων πήλινων  αγγείων. Σπασμένα αγγεία  καθώς   και  ανθρώπινοι   σκελετοί   είχαν  βρεθεί  παλιά,  κατά   καιρούς, από  κτηματίες  ενώ  όργωναν  τα   κτήματά τους. Αλλά μέχρι σήμερα δε βρέθηκε κάτι  σημαντικό, που  να  μας  δίνει  πληρέστερη  εικόνα  για  τον  τρόπο ζωής  τους. Ισως   έρθει στο  φως αργότερα. Πάντως, και μόνο το γεγονός της καλλιέργειας της ελιάς-πολλά δέντρα, στο Καραπολίτι,  δείχνουν  να  είναι πάνω από  4.000 χρόνων-μαρτυρεί ότι κάποιοι   υπήρχαν που τα καλλιεργούσαν. Ποιοι  όμως;                                                          

            Το  γεγονός ότι στα Μέθανα, ο αρχαιολόγος και γλωσσολόγος  Μιχαήλ Δέφνερ, ανακάλυψε    «ληνό»-πατητήρι   ελιών όπου  έβγαζαν το λάδι- 4.000  χρόνων  π.Χ.  βεβαιώνει, ότι η περιοχή Τροιζηνίας, και ιδιαίτερα το Καραπολίτι  που είχε πάντα πολλές ελιές, κατοικήθηκε, ή πατήθηκε από τον  άνθρωπο,  την  ίδια εποχή  με  το  Φράγχθι, όπου  δεν   υπήρξε    τέτοιο   εύρημα. Αλλα   προϊόντα  που  έβγαζαν  την εποχή εκείνη, (4.000 π.Χ.) ήταν το σιτάρι, το κριθάρι, το μέλι, το κερί, και άλλα. Όπως  υπολογίζεται, λεμονιές  καλλιεργούντο  πριν 300 χρόνια.

                                                                                                      

 

                                                     

                                   Ανατολή  και φεγγάρι    στο  ηλιοβασίλεμα   στο Καραπολίτι -ΑΥΡΑ

 

 

                                                                               ΤΟ   ΟΝΟΜΑ  ΤΟΥ

 

     Κανείς  δεν γνωρίζει από   που πήρε το όνομά του το Καραπολίτι. Ενας  θρύλος αναφέρει   ότι στα  1500 π.Χ ο  Κάρας, γιος του β. του Αργους Φορονέα και της Λαοδίκης, εγγονός   του   Ίναχου και  της Μελίας ή Αργείας,      απογοητευμένος   από τον   έρωτα,   ήρθε  και κρύφτηκε σε μια   σπηλιά  και πέθανε   εκεί.

       Και  εκ    του   Κάρας   -   πολίτης,  βγήκε το Καραπολίτι. Έπίσης λέγεται  ότι  επειδή  είχε  μαύρη   όψη  από μακριά, επί τουρκοκρατίας   ονομάστηκε έτσι.

 

                      ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ  Ο  ΝΟΝΟΣ;

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ότι τα   διάφορα  τοπωνύμια, που  αποτελούν τοπόσημα, μαρτυρούν  την ιστορία της  περιοχής, αναφερόμενα συγχρόνως  αναφέρονται σε πρόσωπα  που έζησαν  ή δραστηριοποιήθηκαν  εκεί.    ΣΤΟ  Δήμο  Πόρου    περιλαμβάνεται ,    προς το  ανατολικό  άκρο  της χερσονήσου  της  Τροιζηνίας    η πολύ γραφική περιοχή  Καραπολίτι. Μια υποπεριοχή  με ελαιοκτήματα   είναι  αυτή  που ονομάζεται  Γεραντώνη, Κι όπως προκύπτει από το το συμβόλαιο 2381 του 1933 του  Συμβολαιογράφου Aθηνών  Ιωάννου Λάττα  ονομάστηκε τότε έτσι  λόγω του ιδιοκτήτη μεγάλης περιοχής   γέρο - Αντώνη   Φράγκου αξ.Π Ν ε.α. /διετέλεσε  και  Δήμαρχος  Πόρου,   Σύντυχος,από το ιταλικό  sindaco = δήμαρχος  και αναφέρεται  στο  αρχείο της Ελληνικής παλιγγενεσίας  της  Βουλής των ελλήνων στον 7^ο  τόμο σελίδα  140 /που την είχε αγοράσει το 1872    αναφερόμενη ως μέρος της γενικότερης περιοχής ΚΑΡΑΠΟΛΙΤΙ συμβόλαιο 3221 του συμβολαιογράφου Πόρου Ιωάννου Καντιώτου  . Από που πήρε το τοπωνύμιο  αυτό;   Υπήρξε  εκεί κάποιος ιδιοκτήτης  με επώνυμο  Καραπολίτης; Στο διαδίκτυο  βρήκαμε άτομα  με το επώνυμο   αυτό που σίγυρα έχουν προιστορία.  Ο  Αντώνης Φράγκος γεννηθείς το 1780 ήταν γιος του Ανδρέα  Φράγκου   /1740.  Το  1933 οι κληρονόμοι  του γιού  του Ανδρέα Αντωνίου   Φράγκου/ πέθανε το 1900/ .Αντώνιος  Ανδρέου  Φάγκος  αξιωματικός  ΠΝ,Σοφία και Αννα  Ανδρέου  Φράγκου,   Σταματίνα  Φράγκου  σύζυγος  ανδρέου   Γύπαρη/ κάτοικοι Πειραιώς/  με το συμβόλαιο 3821/1933 του  Συμβολαιογράφου Aθηνών  Ιωάννου Λάττα    πούλησαν τα κτήματα αυτά  με ένδειξη  ευρύτερης περιοχής  Καραπολίτι και με ειδική θέση Γεραντώνη. Από πού προήλθε  το  τοπωνύμιο  Καραπολίτι;;; Υπήρξε Καραπολίτης;;Και ποιος ήταν;;;

Στο διαδίκτυο   έχουν βρεθεί άτομα με το επώνυμο Καραπολίτης. Όμως έχουν κάποια σχέση με το μακρινό  αυτό παρελθόν;;; Μπορεί να βοηθήσει κανείς;;;;;

 

 

          Ο    ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ   ΙΕΡΕΙΑΣ   ΑΥΡΑΣ   ΚΑΙ  Η  ΑΥΡΑ

 

     Πριν  από μερικά χρόνια  είδαμε στην περιοχή  Καραπολίτι  μια πινακίδα  που έγραφε «ΑΥΡΑ» - την είχε τοποθετήσει ο  κ. Βασίλης  Κουτουζής.

   Αύρα, ο καλός, δροσερός άνεμος, σκεφθήκαμε.

   Όμως ήταν λάθος. Το όνομα είναι  προϊστορικό  και έχει άμεση σχέση με την περιοχή που τοποθετήθηκε  η πινακίδα. Και να τι λένε οι μύθοι, όπως μας τους αφηγήθηκε ο κ. Βασίλης Κουτουζής.

 

       Η νύμφη-ιέρεια  Αύρα   σε γλυπτό  που στόλιζε ναό της Επιδαύρου.

 

   Η Αύρα, η κόρη του μυθικού βασιλιά της Αρκαδίας Λέλαντος και της νύμφης Περίβοιας, ήταν μία από τις συντρόφισσες της  θεάς Αρτέμιδας – μάλλον για ιέρειες επρόκειτο – που οι αρχαίοι  είχαν  ναό της στην Αρτιμο (1.300 π.Χ).

 

    

      Αναπαράσταση του ναού της Σαρωνίας Αρτέμιδας κατά σχεδίαση Βασίλη Π. Κουτουζή.

 

   Την Αύρα, λοιπόν, την ερωτεύθηκε ο θεός του κρασιού Βάκχος – ή κάποιος οινοποιός. Στην αρχή η Αύρα τον εκδίωξε, αλλά κατόπιν είδε  στο όνειρό της την Αφροδίτη, που της είπε να τον αγαπήσει.

    Ετσι, η Αύρα ερωτεύθηκε παράφορα  το Βάκχο-οινοποιό- και  από τον έρωτά της αυτό, απέκτησε δίδυμα.Αναφέρεται ότι πρόκειται  για τα δίδυμα  βουνά  της Ερμιονίδας.

    Όμως ο Βάκχος κυνηγούσε κι άλλες γυναίκες, γεγονός που οδήγησε την πολύ ερωτευμένη Αύρα  στην τρέλα, με αποτέλεσμα  να φάει – σκοτώσει- το ένα της παιδί.

    Όταν η Αύρα  συνήλθε και συνειδητοποίησε  τι είχε κάνει, έφυγε από  την Αρτιμο  ανατολικά, για να πέσει στο γκρεμό. Πιθανόν στου Σακελλάρη, πιθανόν στο Κακό-λόγγο του Καραπολιτιού. Τότε ο Δίας τη λυπήθηκε  και τη μεταμόρφωσε  σε μεγάλη  πηγή  νερού εκεί γύρω.

    Κατά άλλη εκδοχή, όταν η Αύρα  γέννησε  τα δίδυμα, η Αρτεμις θύμωσε γιατί είχε χάσει  την αγνότητά της –έπρεπε ως ιέρειά της να παραμείνει παρθένα – και την έδιωξε  από το ιερό της.

    Τότε  η Αύρα  πήρε τα δίδυμα  και έφυγε  προς την Ερμιονίδα, και πήγε  στην περιοχή που είναι σήμερα το χωριό Δίδυμα - δεν ξέρουμε  αν από αυτό πήραν το όνομά τους  ή από  τους δίδυμους λόφους που είναι τριγύρω.

    Πάντως και στα Δίδυμα έχουν βρεθεί αρχαιότητες – υπάρχει μάλιστα πανάρχαιο  πηγάδι  κτισμένο με ογκόλιθους.

                                       Διοικητική    διαίρεση

 

     Με το διάταγμα του Οθωνα 6/4/1833 ΦΕΚ 12 «περί της διαιρέσεως του Βασιλείου», ακυρώθηκε η τότε διοικητική διαίρεση του Κράτους και καθιερώθηκε νέα.

    Ιδρύθηκε τότε ο νομός Αργολίδος και Κορινθίας που εκτός των άλλων περιλάμβανε τις Κάτω Νεχαγιέ (Ερμιόνη) και τα νησιά Υδρα ,Σπέτσες και Πόρο.

 

      Ενα τμήμα της σημερινής ανατολικής Τροιζηνίας από το Λεμονοδάσος και μετά υπαγόταν στην επαρχία Ερμιονίδας.

**** Με το Νόμο ΚΕ’ του 1845 ΦΕΚ 32/8-12-1845 το Φουρκαρί, ως Φουρκαριά αναφέρεται για πρώτη φορά επίσημα σαν οικισμός που όμως ανήκει στο Δήμο Ερμιόνης. Φαίνεται ότι εκείνη την εποχή ζούσαν πολλά άτομα στην περιοχή.

     Στο σημερινό Τσαρκί είχαν εντοπιστεί τρεις παλαιοί οικισμοί: Στην Αγία Κυριακή, στο Αλωνάκι, και στον Κοσμά. Στον τελευταίο, είχαν βρεθεί και τάφοι με οστά, που ανήκαν σε ανθρώπους πολύ ψηλούς.

     Στο Τσαρκί υπάρχουν οι ναοί της Αγίας Κυριακής και της Παναγίας.

     Η ανάγκη κάποιων κατοίκων να αναζητήσουν συμβόλαια  για τα κτήματά τους, τους οδήγησε στα αρχεία του Κρανιδίου όπου πήγαιναν ως το 1856  τα διάφορα επίσημα έγγραφα, παραχωρητήρια κλπ.

     Από κει και  μετά. με την ανάπτυξη του Λεμονοδάσους  πήγαιναν στον Πόρο όπου υπήρχαν  πλέον συμβολαιογραφεία, και το  1856 ιδρύθηκε το Υποθηκοφυλακείο.   Σ αυτό υπάρχει σήμερα φάκελος με 50 περίπου προικοσύμφωνα  προ του 1900.

 

                         ΑΛΛΑ     ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ

   

      Το   Σκύλλαιο  πήρε  το  όνομα  Τσελεβίνια   από τους  Αρβανίτες  Ελληνικής  καταγωγής το   1540 μ.Χ.   Στο   ακρωτήριο   αυτό    φύλαγαν  σκοποί   οι Αρβανίτες   γιατί τους κυνηγούσαν οι Τούρκοι. Και ειδοποιούσαν τους άλλους να κρυφτούν όταν εμφανίζονταν   τουρκικά πλοία. Τους φώναζαν, λοιπόν : Τσέλιε = προσέξτε, και,  βένιε= έρχονται. Τσέλιε-βένιε,  με τον καιρό   κατέληξε   στο σημερινό  Τσελεβίνια. Επόμενο  είναι να  «πέρασαν»  από το Καραπολίτι   και Αρβανίτες  στα μακρινά    εκείνα  χρόνια.

           Ένα  άλλο  αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι   πάνω από   τα      Πλατάνια , ανάμεσα   Χρήστου  Νόση  και Σαραντόπουλου,  λειτούργησε   για   ένα   διάστημα ορυχείο   σιδήρου(1900), αλλά   εγκαταλείφθηκε  γιατί  δεν   ήταν αποδοτικό. Το ορυχείο  αυτό το επισκέφθηκα   το 1973. Είδα  στοές    και  πηγάδια  μεγάλου βάθους.

 

       

     Αναπαράσταση καταρράκτη               Είσοδος  πηγής            Δεξαμενή Σακελλάρη

               Επίσης πρέπει να σημειώσω   ότι, όπως  δείχνουν τα παλιά πετρώματα, λίγο  μετά  την παλιά μεγάλη πηγή   του Σταύρου Κουτουζή/μπάμπω λένω/- εκεί  ήταν όλες οι πηγές-στη θέση  Χασάπη-Βένου,  πρέπει  να  υπήρχε  καταρράκτης  με πολλά νερά, τα οποία  πριν πάρα πολλά  χρόνια    «κάθισαν».

               

               

                Στο σημείο  αυτό  υπάρχει σήμερα  μια σπηλιά, απομεινάρι  της παλιάς... καλής  εποχής, που στα τοιχώματά της  έχει σταλαγμίτες- σταλλακτίτες. Σίγουρα  στα βάθη της σπηλιάς  υπάρχουν  περισσότεροι, αφού σε  μικρή  σήραγγα που ανοίχτηκε  σε διπλανό χτήμα, σύντομα  αναπτύχθηκαν σταλαγμίτες  διότι τα νερά στην περιοχή  έχουν πολύ ασβέστιο. Ενδεχομένως  κρυμμένοι  σταλαγμίτες   και σταλακτίτες  υπάρχουν  και σε άλλα σημεία.

               Ακόμη να αναφέρουμε,  ότι   από  τις  πηγές Σακελλάρη, και τη δεξαμενή   που ήταν στην παραλία, φόρτωναν -γύρω στα 1900-  νερό  οι υδροφόρες    του Πρόδρομου  Βαϊάννη, και άλλων, το μετέφεραν  στον Πειραιά,  και υδρευόταν η περιοχή της  πρωτεύουσας, που δεν είχε νερό. ( Το πουλούσαν οι νερουλάδες  με τον τενεκέ  ή  το  κανάτι,  φωνάζοντας «φρέσκο νερό  από τον Πόρο»). Στο Καραπολίτι  υπήρχαν 3 ποτάμια - σήμερα χείμαρροι:  Σακελλάρη,  Πλατάνια ,  Μαυρόρεμα, χειμώνα-καλοκαίρι.      

          Σήμερα  στο Καραπολίτι ( Μαυρόρεμα) λειτουργεί  το λιτρίβι των  Γιώργου  και  Νάσου Κ. Κουτουζή (από το 2.000).   Δείτε  εδώ.

                                    

                                              ΤΟ     ΚΑΡΑΠΟΛΙΤΙ  ΄Η  ΑΥΡΑ     ΣΗΜΕΡΑ

 

          Το  Καραπολίτι   ή  ΑΥΡΑ   είναι σήμερα    ένας   γραφικότατος   οικισμός   του Δήμου   Πόρου- περιλαμβάνεται   στην   περιοχή  που το   1991 ονομάστηκε  ΚΥΑΝΗ  ΑΚΤΗ.  Το  Καραπολίτι  αναγνωρίστηκε  σαν οικισμός , με απόφαση του  Υπουργείου  Εσωτερικών   το 1981 (απογραφή 5-4-81)  με   την ονομασία  « Αρτεμις» και πληθυσμό 90 κατοίκους. Στην απογραφή της 17-3-91 καταργήθηκε  από αυτοτελής οικισμός  γιατί δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις   και συνενώθηκε με τους οικισμούς  Αλυκής και Λεμονοδάσους   στον  οικισμό  ΚΥΑΝΗ ΑΚΤΗ   με συνολικό πληθυσμό 251 κατοίκους. (έγγραφο ΕΣΥΕ  16.678 12-9-94).  Το  2001  απογράφηκαν  231 κάτοικοι. Σήμερα  το Καραπολίτι   έχει 10-12 μόνιμους  κατοίκους - το καλοκαίρι  κάπου 100.

        Από    τον Γαλατά  - Πόρο   απέχει   έξι χιλ.  και  από το 1970  όπως είπαμε   συγκεντρώνει   το  ενδιαφέρον    αλλοδαπών  που  ήδη   αγόρασαν   εκτάσεις  και έχτισαν βίλες.

      Σήμερα, στην περιοχή αυτή, από  του Σακελλάρη, μέχρι   εκεί που αρχίζουν τα  Μακρογιαννέϊκα    έχουν     τις  βίλες τους, ή  τα   εξοχικά τους,  ή   τέλος  τις κατοικίες  τους  ή  τα κτίσματά  τους   41  οικογένειες , ενώ  η περιοχή ενδιαφέρει  

 συνολικά 70.        

  Κι αν οι  μόνιμοι κάτοικοι είναι λίγοι,   αυτό δεν αλλάζει τα  πράγματα. Από την Aνοιξη και  μετά, ως το Φθινόπωρο, η  όψη του  γίνεται αλλιώτικη. Παίρνει ζωή. Και  πιστεύεται   ότι θα πάρει περισσότερη, αφού  Πόρου, το Καραπολίτι – ΑΥΡΑ  αποτελεί  το  οικιστικό μέλλον  του   Δήμου. Γι  αυτό, πέρα  από   τη  ΔΕΗ (1970), τον  μερικό δημοτικό  ηλεκτροφωτισμό (1995+ 2002),  το τηλέφωνο (1975) ,  την   καθαριότητα – έχουν τοποθετηθεί  κάδοι- μελετάται   και η ύδρευση της περιοχή  από  το  δημοτικό δίκτυο.

                              Οι  κάτοικοι   της περιοχής εξυπηρετούνται   από δύο  κοινόχρηστους αμαξιτούς δρόμους:     

  =  Έναν  που πηγαίνει  προς  λιμενίσκο Κοντοδήμα - Γκοέν – Ξηντάρα, (ασφαλτοστρώθηκε μερικώς  αρχές Ιουλίου 2004 )  και,                                                   

  =  έναν  που πηγαίνει προς το Μακρογιαννέϊκο  λιμάνι- Ποσειδώνια πολιτεία.(ασφαλτοστρώθηκε μερικώς).

    Στο   Καραπολίτι  έκαναν τις διακοπές  του  για πολλά  χρόνια,  η διάσημη ηθοποιός Γκρέτα   Γκάρμπο,  οι Ρότσιλδ, ξένοι υπουργοί και πρεσβευτές, ο σχεδιαστής Ζιβανσύ, η Μαρία Δαμανάκη, ο Γιώργος Κιμούλης,, το έχουν δε  επισκεφθεί     ο  β. Παύλος   (1950),   ο   Κων. Καραμανλής (1952),  ο Ολαφ Πάλμε, ο δολοφονηθείς πρωθυπουργός της Σουηδίας  και πολλοί  άλλοι  Ελληνες και  ξένοι επώνυμοι.

                                                                                                                                

                                                          ΟΙ  ΑΓΙΟΙ  ΤΗΣ  ΠΕΡΙΟΧΗΣ

 

 Στο Καραπολίτι   - ΑΥΡΑ -  υπάρχουν  τα  εκκλησάκια:

    ****   Της   Κοίμησης  της  Θεοτόκου  που  χτίστηκε  το 1978  από τον   Ιωάννη  Βασιλείου  Κουτουζή  στην   ακτή   «Μύτικας» - κάθε 16  Αυγούστου  γίνεται  λειτουργία. Το  1940  ο κ. Ιωάννης  Βασ. Κουτουζής  είχε πάει στον πόλεμο της Αλβανίας και το είχε τάξει στην Παναγία. Γύρισε σώος  και  εκπλήρωσε το τάμα του.

§           Του  Αγίου Γεωργίου, πάνω    από τα Πλατάνια. Το  ναϊδριο   προϋπήρχε,   και αναστηλώθηκε από  τον  κ. Χρ. Νόση. Αναφέρεται ότι  το  πρώτο είχε χτιστεί από τον  Κολοκοτρώνη, κι ότι  εκεί  όρκισε  ο Παπαφλέσσας   τα   παλικάρια  της περιοχής.   Για   το   εκκλησάκι  αυτό, λέγεται, πως όταν ήταν γκρεμισμένο, κάποιος βοσκός πήρε  από  κει  μια μεγάλη  πέτρα για  να  κάθεται και να αρμέγει  τα πρόβατα.   Είδε, όμως, στον ύπνο του τον Αη Γιώργη που του είπε:

    «Αυτήν την πέτρα να την πας εκεί που ήταν  και να πεις  να ξαναχτίσουν το εκκλησάκι»!   Πράγμα  που έγινε.

• Της  Αγίας Μαρίνας   στο κτήμα Ξηντάρα, που λειτουργείται   17 Ιουλίου.

   

  

  Ο   ΔΡΟΜΟΣ     ΓΑΛΑΤΑ  ΕΡΜΙΟΝΗΣ     αναφέρεται  στο  google   earth  ως   ΟΔΟΣ  ΑΓΙΟΥ  ΝΙΚΟΛΑΟΥ. Τυχαία;   Μάλλον  όχι! Γιατί   στο  Καραπολίτι,  όταν αρχίζουν τα  ψηλά, πριν από την παράκαμψη   προς  Μακρογιαννέικο  λιμάνι, υπάρχει   ένα  προσκυνητάρι  που έστησε  κάποιος οδηγού  που κινδύνεψε   να πέσει   στο  γκρεμό   και σώθηκε  ως εκ θαύματος. Αυτός  λοιπόν  για αρκετό  καιρό  πήγαινε  και άναβε  το καντήλι που ήταν  αφιερωμένο  στην Παναγία. Κάποτε όμως  σταμάτησε  και το ευλαβικό έργο   ανέλαβε   γείτονας  μόνιμος  κάτοικος  της  περιοχής ο Γιάννης Ν. Κουτουζής. Κάποια μέρα ο  τελευταίος  είδε  να έχουν πετάξει   και  εικόνα και καντήλι  από το προσκυνητάρι. Πήγε  λοιπόν και αγόρασε  μια άλλη εικόνα  της Παναγίας  και την τοποθέτησε   εκεί. Αργότερα  μιας  και είχε βάρκα, σκέφθηκε  να τοποθετήσει  και μια εικόνα του Αγίου  Νικολάου. Αλλά  πριν  το κάνει, όταν μια  μέρα  πήγε να ανάψει  το καντήλι, διαπίστωσε ότι κατά  τρόπο θαυμαστό.

  Κάποιος άλλος  είχε τοποθετήσει την εικόνα του Αγίου  Νικολάου   στο προσκυνητάρι. Εκανε  το  σταυρό  του  κι από τότε, χρόνια  τώρα, βρέξει χιονίσει, πηγαίνει  και ανάβει το καντήλι.

  Δικαιωματικά  λοιπόν   ο δρόμος  πήρε   την ονομασία   οδός Αγίου Νικολάου.  ΕΝΑ  άλλο  προσκυνητάρι,   του  Αγίου   Νεκταρίου   υπάρχει  μπροστά  στο  σπίτι   του αείμνηστου   εωργίου Ν. Κουτουζή.

    Το Κι ένα   ακόμη  προσκυνητάρι  αφιέρωμα   στα Πλατάνια.

 

 

      

                                      Καραπολίτι, βίλα  Γάλλου  Γκοέν - Ντε Λαστίκ

                            Ο  ΑΝΡΥ   ΓΚΟΕΝ

 

      Μιλώντας  σήμερα  για  τους αλλοδαπούς οικιστές  του  Καραπολιτιού αναφερόμαστε  συχνά σ έναν από τους  πρώτους που το  ανακάλυψαν:  τον Ανρύ Ιούλιου Γκοέν.  Ετσι απλά. Κι όμως ο ερχομός  και η παρουσία του στο Καραπολίτι,  ήταν  ένα  σημαντικό  γεγονός, γιατί  σημάδεψε   την εξέλιξή του. Επειτα  ο Ανρύ  Γκοέν δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε. Όχι μόνο  επειδή ήταν  μεγαλοβιομήχανος,- έλεγχε  20  βιομηχανίες και μεγάλες εταιρίες- αλλά κυρίως διότι ήταν  ένας άνθρωπος που στην πατρίδα του τη Γαλλία, είχε συμβάλει με ξεχωριστό τρόπο  στην ανάπτυξη  των  γραμμάτων  και των τεχνών, με το ίδρυμα «Ρόϊγιαμοντ-Γκοέν» που είχε  δημιουργήσει.

     Το «Ρόϊγιαμοντ»  ήταν ένα παλιό μοναστήρι, που ίδρυσε ο Αγιος Λουδοβίκος το 1228,  35 χιλιόμετρα   έξω από το Παρίσι. Το 1790 η Γαλλική Εθνοσυνέλευση το κατήργησε-μαζί με άλλα που είχαν μοναχικά τάγματα- και εκδίωξε   τους μοναχούς.   Σφράγισε τις πύλες του  και το έβγαλε στη δημοπρασία. Τότε  το αγόρασαν πρόγονοι του Ανρύ, μαζί με όλη την έκτασή του, και αφού κατεδάφισαν την εκκλησία-ένα  πραγματικό  καλλιτέχνημα γοτθικής τέχνης  όπως έλεγε ο ίδιος- ίδρυσαν στο  χώρο ένα τεράστιο εργοστάσιο  υφαντουργίας.

   Το συγκρότημα αυτό κληρονόμησε  από τον  πατέρα του, ο Ανρύ  Γκοέν -εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια.

    Κατά τον  πρώτο παγκόσμιο πόλεμο φιλοξένησε δεκάδες χιλιάδες τραυματιών.

  Το 1936  οι  αείμνηστοι Ανρύ και Ιζαμπέλ - η σύζυγός   του- Γκοέν περιπλανώμενοι  μέσα στους απέραντους χώρους του συγκροτήματος, συνέλαβαν  την  ιδέα να δημιουργήσουν  ένα κέντρο  του πνεύματος και της τέχνης, όπου οι παλιοί, θα συναντιόντουσαν με τους νέους κάθε τομέα και θα αντάλλαζαν απόψεις .Θα  δημιουργούσαν ένα τόπο συνάντησης  διανoουμένων, χωρίς  πολιτικό , η κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Κι αντί να αρχίσουν να περιφέρουν τα σαρκία τους , σε νησίδες, πολυτελή γιώτ, καζίνα και τα τοιαύτα, επιδόθηκαν  στην  επισκευή  των χώρων. Και διέθεσαν τεράστια ποσά για το σκοπό αυτό. Κι οι δυο μαζί επισκεύασαν τα κτίρια –είχαν 600 κελιά-  με πολυτέλεια

      Στο νέο «Ρόϊγιαμοντ», δημιουργήθηκαν, αίθουσες:  για μελέτη πιάνου,δισκοθηκών,4 για διαλέξεις, 1 κινηματογράφου, 2 για συναυλίες, 2 για συνέδρια, κι ακόμη  αίθουσα  γυμναστικής, γήπεδα βόλεϋ , τέννις, κρίκετ κ.ά.  μαγειρεία, εστιατόρια, χώροι ενδιαίτησης  και πολλά άλλα. Η  Ιζαμπέλ κληρονόμησε από  τον αδελφό  της Φρανσουά Λάγκ, μια  σημαντικής αξίας βιβλιοθήκη με γνήσια ιστορικά χειρόγραφα μουσικών κομματιών που εντάχθηκε  στο συγκρότημα βιβλιοθηκών, που κυρίαρχη ήταν η Κινέζικη βιβλιοθήκη (Σ αυτή χρημάτισε  βιβλιοθηκάριος, ο   Μάο  Τσε Τούγκ).

   Ευτυχώς ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος-παρά το γεγονός ότι φιλοξενήθηκαν εκεί πολλοί  επανελθόντες  αιχμάλωτοι- δεν κατέστρεψε το έργο τους, το   «Ρόϊγιαμοντ», που  εκτός των άλλων έγινε και αξιοθέατο και συγκέντρωνε το ενδιαφέρον  των τουριστών.

     Αυτός, λοιπόν, ο μεγιστάνας του πλούτου αλλά και του πνεύματος της Γαλλίας, ήρθε το   1970 στο ταπεινό Καραπολίτι, να δημιουργήσει  την  ήσυχη  γωνιά του. Και μαζί του έφερε και την εξέλιξη. Δεν πρόλαβε  όμως να τα χαρεί πολύ. Πέθανε το 1975, αφήνοντας  κληρονόμους τη  σύζυγό του Ιζαμπέλ  και τις δυο κόρες του , Μαρί-Κριστίν, και Φρανσουάζ-παντρεμένες κι οι δυο. Τελικά  όμως η βίλα έμεινε μόνο στη Φρανσουάζ  και το γιο της Aν- Φρανσουά Ντε  Λαστίκ, αφού    αργότερα πέθανε  η Ιζαμπέλ, κι απεχώρησε  η Κριστίν.

     H οικογένεια Γκοέν για πολλά χρόνια (28), είχε οικονόμους στη βίλα τον αείμνηστο  Χαράλαμπο Δαρδαγανίδη και τη σύζυγό του. Ως το 2003 ήταν Η  σύζυγός του Ολγα. Σήμερα   είναι ο Γιάννης και η Σούλα Καράτση.

 

 

     Η  « ΘΕΙΑ  ΓΚΡΕΤΑ  ΓΚΑΡΜΠΟ»

            

        Η μυστηριώδης  ηθοποιός –θρύλος Γκρέτα  Γκάρμπο  πέρασε  πολλά καλοκαίρια στον Πόρο,  στη  βίλα Γκοέν  στο Καραπολίτι.

        Η   Γκρέτα είχε  γεννηθεί  το 1905,και πέθανε στις 16-4-1990( η στάχτη του «θείου» κορμιού της θάφτηκε    στη Στοκχόλμη).

         Αλλά  ας αφήσουμε  τα μακάβρια. Η  Γκρέτα, λοιπόν, μετά το 1980, και για πολλά καλοκαίρια, έκανε τις διακοπές της  στον Πόρο,  στο γραφικό Καραπολίτι που τόσο της άρεσε,  μυστικά, χρησιμοποιώντας το όνομα κα Μπράουν.

         Οσοι τη γνώρισαν τη θυμούνται  απλή, ήρεμη, καλή, ευχάριστο τύπο  που της άρεσαν τα αστεία. Κάθε πρωϊ , σηκωνόταν στις 6 και έκανε γιόγκα. Ετρωγε το πρωϊνό της , και ξεκινούσε  για μακρινούς περιπάτους,  από τη βίλα  προς  το δημόσιο δρόμο, φορώντας παντελόνι, λεπτό μπλουζάκι, ψαθάκι  και πολύ μαύρα γυαλιά-είχε πρόβλημα με τα μάτια της πότε μόνη της και πότε με το φίλο της γάλλο δημοσιογράφο  Ματίς.  

         Της άρεσε  να περπατάει πολύ, και δεν κουραζόταν- δεν ήθελε ,όμως,  να την αναγνωρίζουν. Μια  μέρα ξεκίνησε  με τον  Ματίς  από  το Γαλατά, να πάει  στη βίλα-7 χιλιόμετρα - με τα πόδια. Δεν είχε προχωρήσει  πολύ, κι αντιλήφθηκε ένα ζευγάρι, πάνω σε μηχανάκι, με φωτογραφική  μηχανή, που σταμάτησε   κοντά της. Νόμισε  ότι    ήθελαν   να   την φωτογραφίσουν, έτρεξε στο Ματίς και του είπε  «σώσε με».Αλλά το ζευγάρι  της ζήτησε να το φωτογραφίσει. Ήταν ίσως,  η πρώτη φορά  στη ζωή της  που φωτογράφιζε αντί να τη φωτογραφίσουν.

 

   ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ  ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΗ.   Ιδιαίτερη συμπάθεια έδειχνε  στον  οικονόμο του Γκοέν,  Μπάμπη  Δαρδαγανίδη -και στη σύζυγό του  Ολγα βέβαια- που χαριτολογώντας  τον έλεγε  «πεταλούδα».Μια  μέρα που τον φίλησε στο μάγουλο, του είπε: « Αυτό  το φιλί ,  που άλλοι θα πλήρωναν εκατομμύρια, εσύ το πήρες δωρεάν»!

          Δεν ήθελε  να μιλάει  καθόλου για τα παλιά, για τον κινηματογράφο, για τις  ταινίες της. Κι όταν η κυρία Ολγα, την ρωτούσε  σχετικά, εκείνη  απαντούσε: «Ξέχασέ τα   Ολγα μου, όπως τα ξέχασα κι εγώ». Ισως  την ενοχλούσαν να τα  θυμάται   στα γηρατειά.

            Όμως, από πολύ νωρίς   η μεγάλη βαμπ,  η διάσημη πρωταγωνίστρια , αρχικά του βωβού και μετά του ομιλούντος  κινηματογράφου, διέκοψε τις εμφανίσεις της από το 1943, ήταν 38 ετών. Από κει   και μετά  έκανε  ταξίδια, συντροφιά με διάφορους μεγάλους, όπως  ο Ωνάσης  και άλλοι. Κι ήταν  πάντα μυστηριώδης. Σε  τέτοιο βαθμό που ο  διεθνής Τύπος   άρχισε να την παρουσιάζει  σαν μια   αμφιλεγόμενη γυναίκα: φιλήδονη , ομοφυλόφιλη, νορμάλ και άλλα. Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Δεν μιλούσε και πολύ. Κι απορώ  ακόμη και σήμερα, πώς κάποιο  καλοκαίρι ,ενώ έκανε  τον περίπατό της  με τον Ματίς στο Καραπολίτι, θέλησε  - ενώ ήξερε την  ιδιότητά μου – να μου εμπιστευθεί  μερικά  από τη ζωή της – με δέσμευσε όμως να μην τα δημοσιεύσω  όσο ζει.

         « Ακόμα κι όταν ήμουν μικρή  προτιμούσα να είμαι μόνη μου. Μου άρεσε να ζω  στον κόσμο της φαντασίας  μου , μου είχε εξομολογηθεί  η  «θεία» Γκρέτα.

 

   Η Γκρέτα  το 1982  στο Καραπολίτι  όταν μου άνοιξε την καρδιά της

 

ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ   Μου εμπιστεύθηκε  ακόμη ότι την  ενδιέφερε πολύ ο μυστικισμός και η αστρολογία. Διάβαζε αρκετά γύρω  από αυτά τα θέματα. Το ενδιαφέρον της είχε ξεκινήσει  από το γεγονός  ότι τις είχαν συμβεί πολλά  περίεργα που δεν μπορούσε να εξηγήσει:

--  Όλα   όσα έξησα  μέχρι τώρα , είπε, ήταν όσα δεν επεδίωξα  στη ζωή μου. Ήταν σα να με οδηγούσε η μοίρα!

   Παρά την εντύπωση  που έδινε η λάμψη του προσώπου της  ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, η Γκρέτα  ένοιωθε μέσα της διχασμένη προσωπικότητα:

  -- Φταίει το ζώδιό μου, έλεγε. Έ χω γεννηθεί 18 Σεπτεμβρίου. Είμαι ανάμεσα Παρθένου και Ζυγού. Σε κάθε θέμα έχω ταυτόχρονα και  θετικά  και αρνητικά συναισθήματα.  Προσπαθώ να επικρατεί η  ψυχρή λογική, γι αυτό ίσως φαίνομαι    αγέλαστη, ψυχρή.

     Και πράγματι, η ψηλόλιγνη  θεά  από  το βορά, έμοιαζε νάχει  βγει από το χιόνι. Δεν είχε τίποτα από τη βιασύνη της Παρθένου, ούτε από την ξεγνοιασιά και χαρούμενη  έκφραση του Ζυγού. Ήταν  κάτι   άλλο, ανεξήγητο!

   ΤΥΧΑΙΑ  Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ  Αυτή η απαράμιλλη  παρουσία στο  χώρο της έβδομης τέχνης, θεωρούσε  τυχαία την εξέλιξή της  σε  διεθνούς φήμης στάρ:

·          Ποτέ  δεν περίμενα ότι θα συνέβαιναν όλα αυτά. Η οικογένειά μου ήταν φτωχή. Ο πατέρας  μου έκανε διάφορα επαγγέλματα Αρχισα να εργάζομαι από 14 χρόνων  σε κομμωτήριο, μετά σε άλλα  καταστήματα .Ώσπου ήρθε η μοίρα  στο πρόσωπο  του σκηνοθέτη Μωρίς  Στίλερ.

     Ξαφνικά σταματάει. Σαν να μην ήθελε να συμβούν  στη ζωή της  όσα  συνέβησαν, όσα πέτυχε!            

 Και οι ερωτικές της επιτυχίες; Της αποδόθηκαν σχέσεις με πολλούς άνδρες όπως ο Στίλερ, ο Ζαν Γκαμπέν, ο μαέστρος Στοκόφσκι, ο Μάλερ, ο Στραβίνσκι,ο γιατρός Χόϊζερ, ο Ρόμπερτ Ταίηλορ, και άλλοι  που έπαιξαν μαζί της. Και πάνω απ όλους ο Τζών Γκίλμπερτ, που φαίνεται πως αγάπησε πολύ:

n        «Θλιβερές , περασμένες, ιστορίες!»  μου απάντησε όταν τη ρώτησα αν αγαπήθηκε πολύ  στη ζωή  της.

          Και σίγουρα εννοούσε  τους Στίλερ  και Γκίλμπερτ:

n        Ο πρώτος την ερωτεύθηκε  παράφορα, αλλά  αυτή προτίμησε τον  Γκίλμπερτ. Και  κείνος έφυγε μακριά από το δημιούργημά  του.  Αλλά  ο περίεργος χαρακτήρας  της Γκρέτας  αντέδρασε.

        Στενοχωρήθηκε από την απομάκρυνση  του Στίλερ, και  εγκατέλειψε  τον Γκίλμπερτ, που της είχε προτείνει γάμο. Υστερα  από αυτό ο Γκίλμπερτ αυτοκτόνησε σε ηλικία 37 ετών.

       Αργότερα  πέθανε κι ο Στίλερ, με τη φωτογραφία της στα χέρια του.

       Τότε η Γκρέτα   είπε  θλιμμένη: «Δεν υπάρχουν πια  ενδιαφέροντα».

   ΕΝΑΣ  ΡΟΛΟΣ  ΓΑΝΤΙ  Η  κωμωδία  « Η  διπρόσωπη γυναίκα»   (1941)  ήταν ένας ρόλος .. γάντι   για  την Γκρέτα.Κι  η ίδια παραδέχτηκε πως κάπως έτσι ένοιωθε. Μόνο που αυτή περιστοιχιζόταν από δράματα και όχι από   κωμωδίες!    Τόσοι θαυμαστές, τόσες  επιτυχίες, γιατί δεν παντρεύτηκε;

   --Ποτέ  τέτοιο  πράγμα,  μου απάντησε όταν τη ρώτησα.

     Την είχαν χαρακτηρίσει λεσβία, μα πώς να τη ρωτήσεις; Απ το αδιέξοδο  μ έβγαλε τότε ο Ματίς:

 --  Λένε  πως είχε σχέσεις με γυναίκες. Αν είναι δυνατόν! Είπε. Και διευκρίνισε   ότι   όλα   ήταν εικασίες.

      Ωστόσο  η Γκρέτα  , νέα, δεν παρέλειπε να τονίζει τη θηλυκότητά της.

      Τόσο στην ταινία « Η μυστηριώδης κυρία»- εμφανίστηκε  γυμνή-,  όσο και  στην καθημερινή της ζωή, φορούσε αραχνοϋφαντα  φορέματα.

     ΖΟΥΣΕ  ΤΟΥΣ  ΡΟΛΟΥΣ ΤΗΣ    Η Γκρέτα, στιγμές –στιγμές   ήταν θλιμμένη, αλαζονική, εσωστρεφής, αγγελοπρόσωπη, δυναμική, υπέροχη, μαζοχίστρια, σαδίστρια, λες κι είχαν μείνει πάνω της οι ρόλοι που υποδύθηκε:

     Ο  θρύλος του Γκέστα  Μπέρλιγκ 1923, Ιππότες του Εκεμπου , Μάγισσα, Πειρασμός, Πεπρωμένο, Θεία γυναίκα, Μυστηριώδης κυρία, Ρομάντσο, Η γυναίκα που αγαπά, το φιλί, Χείμαρρος 1925, Αγάπη 1926, Σάρκα και  Διάβολος 1927, Αγριες ορχιδέες 1929, Αννα Κρίστι 1930, Μάτα Χάρι 1932   Γκράντ Οτέλ 1932, Βασίλισσα Χριστίνα 1933, Καμίλ 1933, Αννα Καρένινα  1935, Μαρία Βαλέφσκα 1937, Κυρία με τις καμέλιες, Μοντέλο, Γυναίκα  του δρόμου, Όπως με θέλεις,  Νινότσκα,  και Διπρόσωπη γυναίκα 1941.

       Τίτλοι ταινιών  που χαρακτήριζαν  την καθημερινή προσωπική της ζωή. Αλλά που δεν είχαν καμία σχέση, στη συμπεριφορά της  προς τους άλλους.

       Ο,τι  ζούσε,  το ζούσε  μόνη  της. Ο ψυχικός της κόσμος  ήταν γεμάτος από τις ηρωϊδες   που είχε ενσαρκώσει.Και οι ηρωϊδες  αυτές της πρόσφεραν από  όλα. Τόσα ώστε δεν χρειαζόταν να τα ζήσει στην ιδιωτική της ζωή. Γι αυτό  και   αναζητούσε  την απομόνωση, για να ζήσει  πέρα  από  αυτά, κάποιες άλλες στιγμές. Γιατί είναι αλήθεια, η  θεία  Γκρέτα  έπαιζε  με πολύ  πάθος  και βάθος τους ρόλους της.Ήταν  κάτι που την ικανοποιούσε  αφάνταστα,  έστω κι αν ο Στίλερ  την τράβηξε στον κινηματογράφο  με το ζόρι. Γι αυτό και δεν είχε διαστάσει να μου πει:

n       Τα έζησα όλα τόσο έντονα, που δεν θέλω να τα θυμάμαι. Γιατί με γεμίζουν ένα πλήθος  συναισθήματα ,που μπερδεύονται μέσα μου. Τώρα προσπαθώ να είμαι κάτι   άλλο!

      Και πράγματι ήταν κάτι   άλλο, όταν  έβγαζε από πάνω της   όλους αυτούς τους ρόλους, όλες αυτές τις ηρωϊδες , που φαίνεται είχε βάλει  πολύ βαθιά  στο πετσί της, με  αποτέλεσμα  να  μη μπορεί  να χαρεί την καθημερινότητα   όσο θάπρεπε. Ρόλοι  που  τη   συνόδευαν  ακόμη και στο   Καραπολίτι, στους πολύωρους περιπάτους της.

        Γι αυτό και έλεγε  σε όλους , ακόμη   και  στην  φίλη  της  κυρία   Ολγα Δαρδαγανίδη, «ξέχασέ  τα»! Δεν ήθελε  κανείς να τις τα θυμίζει. Για να   μπορεί να ζει το τώρα    όσο πιο ήρεμα  και   ήσυχα  γινόταν, ξεχνώντας ακόμη και  το όνομά της , λέγοντας πως είναι η κυρία Μπράουν.

        Κανείς, όμως από μας που τη γνωρίσαμε  σαν μια απλή ,   πράγματι, κυρία   δεν θα ξεχάσει   πως πέρασε, έζησε στην περιοχή αυτή  πολλά  καλοκαίρια. Και ιδιαίτερα η κ. Ολγα, που φυλάει σαν κόρη οφθαλμού   δυο-τρία ψαθάκια της  και   αρκετές φωτογραφίες   που είχαν βγάλει  μαζί!  

       Την Γκρέτα Γκάρμπο  που έδρασε και σαν πράκτορας των Συμμάχων στο Β Παγκόσμιο   Πόλεμο, εμποδίζοντας  τους ΝΑΖΙ   να κατασκευάσουν ατομική βόμβα. Ήταν μια πραγματική   Μάτα Χάρι!

                                                                         1-7-09         ΒΑΣΙΛΗΣ   ΠΑΝ.  ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ    

 

© ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ - KOUTOUZIS.GR  Αναδημοσίευση  επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή  www.koutouzis.gr .      

 

Αρχή σελίδας