Από το Λιμενικό  που υπηρ 

               TA ΠΑΙΔΙΚΑ               TΑ ΧΡΟΝΙΑ  ΤΟΥ ΠΟΡΟΥ     Η ΕΛΕΟΥΣA   ΤΟ ΛΙΜΕΝΙΚΟ    BIΟΓΡΑΦΙΚΑ

το 1959,  έγραφα  χρονογραφήματα  σε μια μηνιαία εφημερίδα, τη ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, που έ ο  ναυτικός  πράκτορας  Γεώργιος  Εξηντάρης.  Τίτλος      του  πρώτου  χρονογραφήματος  Αλλοίμονο στους   ψηλούς γιατί   δεν  μπορούσε  να βρεθεί  κοντός  κουμπάρος    για  τους  γάμους της  Μαργαρίτας   της Αγγλίας.Τότε οι αξιωματικοί μου πλωτάρχες  Γιώργος Μανίκας και Γρηγόρης Μουγάκος στο ΝΑΤ που υπηρετούσα σαν Λιμενοφύλακας, που  τα  διάβασαν  με παρότρυναν  να ακολουθήσω  αυτό το επάγγελμα.

       APO TO 1968 vwto 61συνυπηρέτησα  etoΛιμενικό   με το γνωστό  σκηνοθέτη Κώστα Λυχναρά, τους ποδοσφαιριστές Γιώργο Σιδέρη,  και Νίκο  Αλέφαντο, το μετέπειτα ναύαρχο του Λιμενικού Αγγελο Τούντα  και άλλους.

         Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου στο ΝΑΤ, διόμισυ χρόνια, συχνά πηγαίναμε με το     υπαξιωματικό Αργύρη Παριανό και άλλους δίπλα στην παλιά αγορά - ήταν εκεί που είναι ο Πύργος- σε κάτι χαμόσπιτα=μαγειρεία  ΠΑΤΣΑΤΑΙΚΑ τρώγαμε πατσά. Από κει  περνούσε  και ο  σαλεπιτζής......ΣΑΛΕΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙ.......

         Από εκεί λοιπόν, στράφηκα  προς τη δημοσιογραφία, κάνοντας τις απαραίτητες σπουδές. Είχα  στο μεταξύ γνωρίσει  τον Τάκη  Μανέτα,   πατέρα  της γνωστής παρουσιάστριας  Σάσας Μανέτα, που έβγαζε τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ   στη Νίκαια. ΤΌΤΕ   παρ ότι  υπηρετούσα στο ΝΑΤ, μέ άδεια  του  Διευθυντή του   Γεώργιου Τσαφαρά μετέπειτα   αρχηγού  του    ΛΣ        Εβγαλα τότε μια ναυτιλιακή εφημερίδα, το ΤΙΜΟΝΙ, αλλά μόνο ένα φύλλο. Εκείνος  σαν την  είδε  με αποθάρρυνε, να μη  συνεχίσω.Ομως  εγώ... εγκατέλειψα  την  καριέρα  στο  Λιμενικό  και  ακολούθησα  τη  δημοσιογραφία Στη Νίκαια έβγαινε  και ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ  του  Τηλέμαχου Μολφέση. Συνεργάτες  του ήταν οι Κώστας Τρίγκατζης και Γιάννης Τζώρτζης  που έγιναν  αργότερα και δικοί  μου συνεργάτες  στην  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ.

Φίλιος Φιλιππίδης (Αγκόπ), Σάσα Μανέτα                   1970,  με το φίλο μου  Πάτροκλο Σταύρου, υφυπουργό Προεδρίας του Μακαρίου

εκφωνήτρια ΥΕΝΕΔ, Βασίλης Κουτουζής                  (απεβίωσε στην Αθήνα  16-3-2014)  και το δικ.   Μιχ.  Μαντούβαλο    έξω από    τον "Πειραϊκό Σύνδεσμο"

       Τέλος,1961, κατέληξα  στην καθημερινή εφημερίδα  του Πειραιά ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ  με τον Τάσο Χαρβαλιά, που ήταν  η παλιότερη από  όσες κυκλοφορούσαν.  Από κει  και μετά προχώρησα  στη δημοσιογραφία.   Και  να παρακολουθώ, να συμμετέχω  και να καταγράφω τη δημόσια  ζωή του Πειραιά. Στο  πλισιο αυτής  της  δραστηριότητας  είχα  πάρει συνέντευξη   από  τον   αείμνηστο   διακεκριμένο Πειραιώτη  βιομήχανο   κρίτων  Δηλαβέρη ο οποίος μάλιστα  μου είχε κάνει  και  ένα   πλούσιο  δώρο.  Χιουμοριστικά   αστυνομικά  ευθυμογραφήματα  έγραψα   στην  καθημερινή   εφημερίδα  ΑΗΜΟΤΗΣ του  αείμνηστου Διονύση   Πανίτσα    που  διατηρούν   σήμερα   ο  Γιάννης  και η  Κρυσταλία   Ραίση. Αργότερα   εργάστηκα  στην  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΩΡΑ   του  Κύπρου  Φραγκούλη    και τη  ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ   του  εώργιου  Πασαμήτρου   που δεν  υπάρχουν  σήμερα  2018. και  αλλού΄.Το   1962   λειτούργησα   ένα  γραφείο   Ναυτικών  Εργασιών   στην  οδό   Σωτήρος   6. αλλά τελικά  με κέρδισε ο  τύπος.Εκεί είχα  συνεργάτη μου τον  πατριώτη  Αλκη  Κώνστα.

       Στα 1962   σε ηλικία 22 ετών, εξέδωσα  την εφημερίδα ΣΦΑΙΡΟΣ, (γραφεία Σωτήρος 6  απέναντι από το "Γιαχνί σοκάκι")     ΣΤΟ ΚΤΊΡΙΟ ΤΟΥ  Γ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗ  για να προβάλω  τα ζητήματα της ιδιαίτερης πατρίδας μου, του Πόρου. Το 1963  την μετονόμασα σε ΤΡΟΙΖΗΝΙΑΚΗ, όμως  η ειδησεογραφία ήταν λίγη, εκδιδόταν μια φορά το μήνα και δεν με ικανοποιούσε.  Ετσι τον Ιούνιο του  1964 την μετονόμασα  σε ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, με σκοπό να την κάνω καθημερινή και να αναφέρεται στον ευρύτερο Πειραιά όπου ζούσα και όχι μόνο. Ομως τα έξοδα θα ήταν πολλά. Ετσι  πριν το τολμήσω, έστειλα επιστολές  σε Δήμους, οργανισμούς, δικαστικούς επιμελητές, δημόσια νοσοκομεία κλπ, ότι από 1^ης Σεπτέμβρη  θα γινόταν καθημερινή. Πίστευα ότι στο διάστημα αυτό θα άρχιζαν να μου δίνουν πληρωμένες καταχωρήσεις για να βγάζω τα έξοδά μου. Και πράγματι έτσι έγινε. Στις 6 Οκτώβρη 1964  είχα τόσα πληρωμένα  δημοσιεύματα και με μεγάλο ενθουσιασμό την έκανα  καθημερινή.

      Όμως αυτή η επιτυχία στα δημοσιεύματα,  προκάλεσε την οργή των  άλλων εκδοτών, οι οποίοι έστειλαν επιστολές ή τηλεφώνησαν στους διάφορους παράγοντες  ρωτώντας «γιατί βοηθάνε αυτόν τον πρωτοφανέρωτο νεαρό που δεν ξέρουμε τι επιδιώκει και ποιος τον κατευθύνει»!

       Αλλά η προσπάθειά τους έπεσε  στο κενό.

       Στις πρώτες μου προσπάθειες με βοήθησε πολύ ο φίλος και συνάδελφος Πειραιώτης   Κώστας Κοκιούσης

       Τότε μεταξύ άλλων με κάλεσε ο πρόεδρος του ΟΛΠ  στρατηγός Γεώργιος Πετρόπουλος, πολύ κολλητός του Γέρου της Δημοκρατίας, Γεώργιου Παπανδρέου,  και μου είπε:

       « Βγάζεις σε  ηλικία 24 ετών  καθημερινή εφημερίδα. Μπράβο  στο κουράγιο σου που τα βάζεις με τα θηρία. Για αυτό θα σε βοηθήσω. Και δε σου ζητάω τίποτα!»

       Και με βοήθησε  με πολλές πληρωμένες καταχωρήσεις,  χωρίς ανταλλάγματα.

       Ετσι με την ιδιότητα του εκδότη- διευθυντή  καθημερινής εφημερίδας  έπαιρνα μέρος στη δημόσια ζωή του Πειραιά και στην  ευρύτερη περιοχή, νησιά κλπ.

     Αλλοι που συνεργάστηκαν

μαζί μου σε αυτές τις προσπάθειες ήταν οι  Νίκος   Νικολαίδης,  Κυριάκος  Κικίλισς,και οι εικονιζόμενοι  κατά  σειράν  ο διαπρεπής μουσικολόγος συγγραφέας Ιωσήφ Παπαδόπουλος - Γκρέκας, ο λογοτέχνης  ΓΓ της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά Βελισσάριος Μουστάκας, η δημοσιογράφος Μαρίνα Σουκαρά- Παπαδοπούλου, ο Δημήτρης Πλάκας, ο Αυγερινός Χατζηδουλής,  Γιώργος  Παπαγεωργίου   στις  εφημερίδες  μου  ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΠΕΙΡΑΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ Η  ΣΗΜΕΡΙΝΗ  στην  Κολοκοτρώνη   82,

η συγγραφέας Αννες(Αννα Αναστασίου), ο Αρις Αντάνης, η Λιάνα Δανιηλίδου, ο Γιώργος Ζανκίσωφ, αργότερα ναυτικός που δυστυχώς ναυάγησε   και πνίγηκe,  ο Γιώργος Θεοφίλου, ο Αργύρης Κατσαρλίνος και άλλοι

       Το  1963-64 γνώρισα   πολλούς παλιούς Πειραιώτες,  δημοτικούς παράγοντες  της εποχής, που ανήκαν κυρίως στην Κεντρο-αριστερά,  όπως το δικηγόρο Γρηγόρη Θεοχάρη πρόεδρο της ΦΣ Πειραιά,μετέπειτα  ξουμπάρο μου, το Γεώργιο Αράπη (ΕΔΑ), τον Τάσο Βουλόδημο (ΕΚ), τον Γεώργιο Κυριακάκο (ΚΚΕ), τον Π. Ντεντιδάκη (ΕΚ), το  Σάββα Παπαπολίτη (ΕΠΕΚ - ΕΚ), κι ακόμη το  Χαρ. Ζηλάκο (ΕΡΕ), τον Π. Λεούση (ΕΡΕ), Γιάννη Παπασπύρου (Ε.Κ), Ηρ. Σακαλή (ΕΚ) και  άλλους.

        Εκείνη την εποχή,  τα μεσημέρια,  πηγαίναμε και τρώγαμε στην υπόγεια  ταβέρνα του Καρατζά, στη Σωτήρος 8.

       Κάπου εδώ  ο  Πειραιάς  αρχίζει να   χάνει και το  τοπικό χρώμα  που του έχει απομείνει. Τα γραφικά  σπιτάκια, το ένα μετά το άλλο πέφτουν, υψώνονται οι ψυχρές πολυκατοικίες, οι παλιοί Πειραιώτες φεύγουν  για τα βόρεια, έρχονται  νέα άτομα, η κοινωνία του αλλάζει. Χάνει το «πρόσωπό του».

        Ωστόσο στην  Πειραϊκή,  στα  βραχάκια  του Κερατσινίου, δίπλα  στους Μύλους του Αγίου Γεωργίου, στις παραλίες της Λάμψης και του Νέου Φαλήρου, ο κόσμος πάει  για  Κούλουμα.

Το 1964  ήμουν Γενικός Γραμματέας  του Πνευματικού Κέντρου Εργαζομένων. Ηταν μια κίνηση στήριξης του υποψήφιου δημάρχου κουμπάρου μου Γρηγόρη Θεοχάρη, κεντρώων τάσεων,  που ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Πειραιά. Στη φωτογραφία,  ο Πρόεδρος του «Φ» Ν. Κεράνης (στο μέσον), ο πρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου Πειραιά Γιώργος Αράπης της ΕΔΑ (δεξιά), η νυν πρόεδρος του «Φ» κ. Κεράνη-Σοφιανού, ο δημοσιογράφος μέλος του «Φ» κ. Βασ. Κουτουζής (άκρη αριστερά) και οι καλλιτέχνες κατασκευαστές της Φάτνης  Τάκης Σγουρώφ και Ντίνος.  

      Τα απογεύματα  τα περνάγαμε  στο καφενείο "Πανελλήνιο" Βασιλέως Γεωργίου και  Αλκιβιάδου. Εκεί μαθαίναμε και διάφορα νέα.  Αλλα καφενεία  την εποχή εκείνη  ήταν των "Κυνηγών" , το "Ακροπόλ"  και το "Χάϊ-Λάιφ"  στην Καραίσκου  και άλλα. Πιο πέρα για το βράδυ ήταν η "ΣΤΑΝΗ".

        1965, τα βράδια συχνάζαμε  στο Πασαλιμάνι,  ιδίως τα καλοκαίρια  στο  ουζερί-θέατρο  "Ολύμπια".

         Τότε στην πλατεία Κοραή - Δημαρχείου  ήταν  η Εισαγγελία και τα Δικαστήρια   και υπήρχε πολλή κίνηση. Εκεί που είναι σήμερα το δημαρχείο ήταν το Στρατολογικό Γραφείο ένα γραφικό νεοκλασικό.

        Αργότερα  γνώρισα το Σταύρο Μπίρη, υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας τότε, και μέσω του πολιτευτή  Βασίλη Παπαφιλίππου τον Ανδρέα Παπανδρέου, για τον οποίο έγραψα και  βιβλίο. Ακόμη  άλλους  βουλευτές  της Ε.Κ  και  της  ΕΡΕ (Μανώλη Σκορδίλη κ.α).

       Κάποτε  σε ένα δημοτικό συμβούλιο του Πειραιά ήταν και ο Ρώσος επιτετραμμένος. Με ρώτησε, λοιπόν, τι εκπροσωπώ.  Και του είπα την εφημερίδα  "ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ" -"SOCIAL".Του άρεσε  γιατί θήμιζε κομμουνισμό.

      --- Α,  SOCIAL, επανέλαβε και φάνηκε να χάρηκε  ιδιαίτερα. Τότε εγώ συνειδητοποίησα  ότι άθελά μου  είχα διαλέξει έναν  τίτλο που... αριστέριζε! "ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ";;;!!!11

       Το 1965 ιδρύθηκε η Νομαρχία Πειραιά, με πρώτο Νομάρχη το Γεώργιο Τσιτσάρα. Από τότε   άρχισα πολλές επαφές και συνεργασία  που κράτησε χρόνια με τη Νομαρχία και τους Νομάρχες.  Αυτός συνέστησε εμένα και την εφημερίδα στον τότε υπουργό Προεδρίας Ευάγγελο Σαββόπουλο,ο οποίος και βοήθησε την εφημερίδα.στο  ΝΕΟ ΑΝΕΝΔΟΤΟ. Ακολούθησε  η ΑΘΗΝΑΪΚΗ 1966-1967.

         Το 1966 άλλαξα γραφεία των εφημερίδων μου, πήγα στην Κολοκοτρώνη 82. Δίπλα μου ήταν οι δικηγόροι  Γιώργος Αποστολίδης, Βασίλης  Βενέτης  που  διετέλεσa πρόεδροi του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά, και ο   Θεόδωρος Αρχοντούλης.

       Και ήρθε η δικτατορία! 21-4-67 η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ήταν η μόνη εφημερίδα που κυκλοφόρησε  στην Ελλάδα διότι τα μέτρα δεν είχαν επεκταθεί πολύ στον Πειραιά. Και παρά τις προτροπές του αείμνηστου Γεώργιου Πιτσάκη που έβγαζε τους ΝΕΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ να μην κάνω έκδοση, εγώ έβαλα μια είδηση ότι «ο Στρατός ανέλαβε την διακυβέρνηση της Χώρας»  και την τύπωσα. Πρωί-πρωί λοιπόν, καθώς είχα πάρει τα φύλλα από το τυπογραφείο  του Νίκου Φραγκούλη, Κολοκοτρώνη 38, και πήγαινα στα γραφεία στο 82, με συνέλαβε ένας φαντάρος  και με πήγε  στο στρατιωτικό  διοικητή ταξίαρχο Πλαστήρα που ήταν στην Αστυνομική Διεύθυνση. Εκεί είδαν πως δεν έγραφα τίποτα εναντίον  τους.

        Το περίεργο της ιστορίας είναι ότι  δέκα – δέκα πέντε μέρες πριν, ψάχνοντας σ ένα  συρτάρι με κλισέ για κάποιο σήμα τις εφημερίδας, βρήκα τον «αναγεννόμενο φοίνικα» του Καποδίστρια, χωρίς τον φαντάρο φυσικά,  και τον έβαλα δίπλα στον τίτλο. Ετσι η 21 Απριλίου την βγήκε  με αυτό σήμα,kyklof;orge το οποίο πολύ προβλημάτισε  τον ταξίαρχο Πλαστήρα ο οποίος με ρώτησε  πριν με αφήσει:

        ===  Τι σημαίνει αυτό; Που ήξερες  και το έβαλες,

        ΑΠΑΝΤ: Δεν ήξερα  τίποτα, πείτε το διαίσθηση!....κούνησε περίεργα το κεφάλι  του.

        Η εφημερίδα κράτησε το σήμα  και στη συνέχεια, το επέβαλε άλλωστε το κλίμα.

      Ολα τα έντυπα,  λογοκρίνονταν από αξιωματικούς στην Αστυνομική Διεύθυνση  όπου τα πηγαίναμε πριν τυπωθούν. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν μέσες λύσεις. Η "έγραφες" ότι επιτρεπόταν, ή...έκλεινες. Βέβαια  με τρόπο μπορούσες να περάσεις πολλά. Κι όποιος τα καταλάβαινε, τα καταλάβαινε.

       Τότε με τη συνεργασία του  τέως Α αντιπρόεδρου της τελευταίας Βουλής του 1967, Ιάκωβου  Διαμαντόπουλου, πρόεδρου της Φιλελεύθερης Δημοκρατικής Ενωσης, προσπαθήσαμε να "περάσουμε" πολλά,  αντιστασιακά  ποιήματα και άλλα  κείμενα. Αλλά  πως; Ηταν δυνατό; Οταν αργότερα μετά την  αποκατάσταση της δημοκρατίας  δημοσίευσα  ένα  από αυτά τα  ποιήματά του  με παραργσε  άγρια;Δεν είχες κανένα  δικαίωμα να το δημοσιεύσεις, μου γκρίνιαξε.

        Ολες οι εφημερίδες, όλης της χώρας,  και μαζί και οι Πειραϊκές, ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ, ΠΕΙΡΑΙΚΑ ΝΕΑ, ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΝΕΟΙ ΣΚΟΠΟΙ, ΔΗΜΟΤΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, προτίμησαν  να "συμμορφωθούν"  και να συνεχίσουν να εκδίδονται. Κάποιες Αθηναϊκές  ή εκτός Πειραιά, εξυμνούσαν την "Επανάσταση". Κάποτε η ΒΡΑΔΥΝΗ, του Τζώρτζη Αθανασιάδη, "αποφάσισε  να κάνει  αντίσταση", δημοσιεύοντας δηλώσεις  του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την έκλεισαν  με λουκέτο οριστικά.

         Ιούνιο του 1967 την πούλησα  στο Νίκο Φραγκούλη και έμεινα ως διευθυντής  της με παράλληλη εργασία μου  σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά. Παράλληλα εξέδωσα τις δεκαπενθήμερες  εφημερίδες ΠΕΙΡΑΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ  και ΣΗΜΕΡΙΝΗ.

        Το καλοκαίρι του 1975   αλλάξαμε το σήμα εκείνο με την τριήρη, πέθανε ο Νίκος Φραγκούλης και αργότερα την αγόρασε ο εκδότης  πολλών  βιβλίων Σταύρος Καραμπερόπουλος.  Σήμερα  Απρίλης  2018, με την επίβλεψη  πάντα   του  Σταύρου  την  συνεχίζει  με πολλή  επιτυχία  ο  γιος  του   Απόστολος.και είναι   μια  μοναδική   λαμπρή   έντυπη    - συνάμα  και  ηλεκτρονική   για τον  Πειραιά.

   Με τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο   1975 Ι. Χατζημανωλάκης, Γ. Αράπης,στέλεχος  της  ΕΔΑ, Γ.  Παπαγεωργίου

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΟΚΑΙΡΑ

ΤΈΛΗ  του 1969,  με πρόσκληση  του  υπαλλήλου   της  Νομαρχίας Πειραιά θόδωρου           Καρακώστα που  ήταν  στην οδό       Κολοκοτρώνη 100, ανέλαβα   εργολαβικά  το γραφείο τύπου  της Νομαρχίας,  τις Δημόσιες  Σχέσεις   και γενικά   την  επικοινωνία  με  διάφορους παράγοντς, δημάρχους κλπ μεταξύ   των οποίων   και ο ο δήμαρχος  Πειραιά  Αριστείδης Σκυλίτσης, ο οποίος   άγνωστο γιατί   δεν μπορούσε να συνεννοηθεί  με τον  τότε  Νομάρχη, Γιάννη Πωλιουδάκη πρώην  βουλευτή  Κρήτης    της  ΕΡΕ. Ετσι  σιγά -σιγά   εξελείχθηκα σε έναν άτυπο   αναπληρωτή   Νομάρχη. Μόνο  δικαίωμα υπογραφής  δεν είχα,και δεν εμπλεκόμουν    ιοικητικά  θέματα. Ημουν όμως  υπεύθυνος  για  την έκδοση και κυκλοφορία   του  περιοδικού της  Νομαρχίας  ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ με νέα  από όλους  τους  δήμους   της. Από  αυτούς  εχρηματοδοτείτο. Με απόφαση  του Νομάρχη Πωλιουδάκη   είχε   συσταθεί  ένας  λογαριασμός  τον οποίο συνεπικουρούσαν οι     οι   Δήμοι  ανάλογα  με τα οικονομικά  τους. Από  εκεί  πληρωνόταν  κάθε δαπάνη  του   γραφείου. Τα έξοδα εκτύπωσης  του περιοδικού και  το  ενοίκιο  του συυνεργείου   κινηματογραφικών  προβολών  του   Διονύση  Γρέκα που    επισκεπτόεπισκεπτοτανπεριοδικά      τα  χωριά   και   έκανε  προβολές  ταινιών  και  επκαίρων.Ηταν ένα βανάκι  μέσα  στο οποίο κοιμόταν ο κινηματογραφιστής Από το λογαριασμό   αυτό  ενισχύονταν  και διάφορα άτομα  που είχαν  οικονομικές  ανάγκες. πάντα με  υπογραφή  του  Νομάρχη.

Από το πόστο  μου  αυτό  μεταξύ  άλλων,  προσωπικά  εγώ, βοήθησα   σε  πολλά όπως   η αποστολή νερού στο  χωριό  ΚΑΜΜΕΝΗ  ΧΩΡΑ  Μεθάνων όταν άδειαζε η  δεξαμενή   τους    μετά  από επαφή με το διοικητή  του  Κέντρου  Μηχανικού Ναυπλίου   κάτι  που εξόργιζε  τον  Πωλιουδάκη., δείτε καιπιο κάτω.

Μια  μέρα  μου τηλεφώνησε  ο Γεώργιος  Αράπης   στέλεχος  της  ΕΔΑ  που πριν ήταν  πρόεδρος  του ΔΣ  Πειραιά Συνδυασμός   του Γιατρού  Δημάρχου  Γ.Κυριακάκου  ΚΚΕ και με  ρώτησε  αν μπορούσα να βοηθήσω  στη μεταφορά  περιπτέρου   ενός φίλου    του;

-       Γιώργο, του είπα  δεν έρχεσαι  εδώ  να πιούμε  καφέ και να το  δούμε  από κοντά  το θέμα;

-       -Μα  εγώ  είμαι της  ΕΔΑ, μήπως  σε εκθέσω;;

-       -Σε ποιον;;;;;;;Ελα.   και ήρθε   και  φώναξα  τον αρμόδιο υπάλληλο  Ανδρέα  Πέγκα   και  το  θέμα  τακτοποιήθηκε.

-       Την ετία    71-75   διετέλεσα   Νομαρχιακός   Σύμβουλος  Τροιζηνίας  με πλούσια δτραστηριότητα.

969 .-  Στις  20  Ιουνίου 1969    έγιναν   τα  εγκαίνια του «Σκυλίτσειου» Θερινού Θεάτρου Πειραιά,/κατόπιν Βεάκειο/ με παράσταση της όπερας «Ναμπούκο» του Βέρντι από την Εθνική Λυρική Σκηνή,  παρουσία του Αντιβασιλέα Γεώργιου Ζωιτάκη του αντιπροέδρου  της Κυβέρνησης Στυλιανού Παττακού, του  Δήμαρχου Πειραιά Αριστείδη  Σκυλίτση,  του  Αναπληρωτή Υπουργού  Προεδρίας Κυβερνήσεως Ιωάννη Αγαθαγγέλου,  του  Υφυπουργού Προεδρίας Κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Βοβολίνη  και άλλων. Δείτε το βίντεο.

  Στις  15-9-1970  έγινε  η  ανάδειξη της "Μις Ευρώπη 1970" στο "Σκυλίτσειο"  την οποία παρακολούθησα εκ του σύνεγγυς.

-       Το 1972   ο νέος        νομάρχης  Γιάννης βοίλας  Τρικαλινός δικηγόρος κατάργησε    τον λογαριασμό  των  Δήμων, το  συνεργείο  προβολών του  Γκρέκα   και  το περιοδικό.Τον εκπροσωπούσα  όπου δεν ή΄θελε α πάει.

-       ΑΛΛΕΣ  ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ.  ***  21 Απριλίου 1972, με πρωτοβουλία του Αριστείδη Σκυλίτση γίνεται στην Αγία Τριάδα ο ομαδικός γάμος 54 απόρων κοριτσιών. 54 νύφες, 54 γαμπροί, 54 κουμπάροι, 54 ιερείς  με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Πειραιώς Χρυσόστομο, και 40.000 προσκεκλημένοι. Κάθε ζευγάρι πήρε δώρο 50.000  δραχμές.

με  την ευκαιρία   τωνν 150 χρόνων  από ΤΟ Τ821  οργάνωσα πολλές αναπαραστάσεια    στα  νησιά όπως η  'αφιξη του καποδίστρια  στην    Αίγινα    10/1/1971  Εορτασμός της συμπλήρωσης 150 ετών από την επανάσταση του 1821 με την παρουσία του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Στυλιανού Παττακού στην Αίγινα.  

***  Οπως ήταν επόμενο, κατά  τη διάρκεια της δικτατορίας και στο πλαίσιο των  επαγγελματικών, δημοσιογραφικών, δραστηριοτήτων  μου, έτυχε να συναντήσω  στελέχη της,  σε διάφορες εκδηλώσεις, όπως τον Στυλιανό Παττακό, τον Νικόλαο Μακαρέζο και άλλους ...τη Δ;ΈΣΠΟΙΝΑ   ΠΑΠΑΔΟΥΛΟΥ,η πλέον ομιλητική".  οι άλλοι ήταν απλησίαστοι, μια κουβέντα έπαιρνες μέσα από τα δόντια  τους, αν ήθελαν. Αυτό που ήθελαν ήταν τα χειροκροτήματα  για να πιστεύουν  ότι τους αποδέχεται ο Λαός.

-       1975μεδΠΟΛΙΤΕΥΣΗ Νομάρχης  ο πολιτικός μηχανικός   Παύλος Γερογιάννης.  Υπάγομαι πλέον στη   Γενική  Γραμματεία  ΤΎΠΟΥ  ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ  ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ  ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ώΏσπου  πήγα στην       YΕΝΕΔ.

     Με τον Τομ Πάπας   στη Φρεαττύδα         Ο Παττακός στα εγκαίνια του πλοίου "ΚΥΔΩΝ"

      Οι "επαφές" του δημοσιογράφου  είναι πάντα περιστασιακές, ανάλογες με το ποιος "είναι στα πράγματα", ποιος προκαλεί  έτσι ή αλλιώς  ενδιαφέρον, ποιος  "επιβάλλεται", ποιος "πουλάει".

     Εκείνη που μπόρεσα  να πω τις απόψεις μου,  ήταν η  δεύτερη σύζυγος του  Γεώργιου Παπαδόπουλου, η Δέσποινα Γάσπαρη. Μάλλον  με πλησίαζε για να μάθει  όσα  την  ενδιέφεφεραν Ιδιαίτερα μετά την καθιέρωση της «Προεδρικής Δημοκρατίας» (1-6-73) όταν  ο " Πρόεδρος" Γεώργιος Παπαδόπουλος,/    πρωθυπουργός ο  Μαρκεζίνης/ με σκοπό να κάνει εκλογές τον επόμενο χρόνο 1974, την έβγαλε στο....προσκήνιο, προφανώς για να κερδίσει συμπάθειες, εν όψει των  πολιτικών του επιδιώξεων που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται, ενώ παράλληλα  άρχισαν διάφορες ομιλίες στελεχών της τότε κυβέρνησης  με τίτλο  «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».

   Παράλληλα  από την "Προεδρία  της Κυβέρνησης" είχε ανακοινωθεί κι  ένα χρονοδιάγραμμα, που ανέφερε:

1)  Μέσα στο 1974 θα διενεργηθούν δημοτικές και κοινοτικές εκλογές.

2)  Μέσα στο 1974 θα προκηρυχτούν βουλευτικές εκλογές.

       Τότε, 8-10-1973 ανέθεσε και την πρωθυπουργία στον Σπύρο Μαρκεζίνη,και υφυπουργό  Προεδρίας   τον δικό  του   ΚΏστα Βοβολίνη

      Τη  Δέσποινα Παπαδοπούλου- Γάσπαρη, τη συνάντησα πολλές φορές, σε διάφορες εκδηλώσεις, όπως  στο Μουσείο Οστράκων (6/73),  στο Αντικαρκινικό Πειραιά (7/73), στο Σύλλογο Αλιέων Κερατσινίου  «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ» όπου  μοίραζε βιβλιάρια προικοδοτήσεων (12-7-73).  Επειδή ήξερε ότι ήμουν δημοσιογράφος, με ρωτούσε "τί λέει ο κόσμος;",  και πάντα της απαντούσα  για τις  όποιες  απόψεις των πολιτών, αλλά απλώς τα άκουγε. Σημειώνω τις ημερομηνίες για να φανεί πότε και με ποιες συνθήκες γίνονταν αυτά.

     Στις 9/11/73,  τη συνάντησα στον Αγιο Νεκτάριο Αιγίνης, λίγες μέρες πριν το Πολυτεχνείο, όπου παραδέχθηκε ότι  πράγματι, "τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά".Με ρώτησε  τη γνώμη μου.Τί να σου πώ  Δέσποινα-ήθελε να της μιλάω  στον ενικό   όταν  δεν  άκουγαν  άλλοι. στο μυαλό μου  μου έρχεται  η   φράση  ήταν ένα πουλί ούτε  ξέρω  πως ήρθε ούτε  ξέρω πως έφυγε, είπα, εννοώντας το πουλί με το φαντάρο. ΤΌΤΕ  μου είχε "εκμυστηρευθεί":

    « Αυτό πιστεύει και ο Γιώργος. Λέει αν δεν πέσουμε τώρα, δεν θα πέσουμε ποτέ»!  Oμως   η κίνηση Μαρκεζίνη   δεν μπόρεσε   να τους   σώσσει..Oι άλλοι   είχαν  τον Ιωαννίδη.Κάποτε  όλα  θα  βγουν   στη   φόρα   και θα τα μάιουμε

     Όμως έπεσαν. Εγινε το Πολυτεχνείο που οργάνωσαν  οι  άλλλοι που ήταν έξω από τραπέζι. Με όλα τα επακόλουθα.

     Πριν (το 1972),καθ υπόδειξη του εκδότη της  καθημερινής εφημερίδας «ΠΕΙΡΑΙΚΑ ΝΕΑ» όπου ήμουν αρχισυντάκτηςμιας και είχε διαφανεί πολιτικό άνοιγμα  των συνταγμαρχών της ,είχα γράψει  να……αρθρογραφήσει στην εφημερίδα, αλλά είχε  ευγενικά αρνηθεί εγγράφως-ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝΠΡΕΠΟΝ -έχω τα πειστήρια της αλληλογραφίας μας, λέγοντας πως δεν ταίριαζε στην περίπτωσή της  κάτι τέτοιο. Τότε όλοι οι εκδότες προσπαθούσαν να κερδίσουν ό,τι μπορούσαν, αφού δεν ήταν δυνατό να γράψουν κάτι αντίθετο.

                         Τα στέκια της Κοινωνικής    ,  Κολοκοτρώνη 82

     Το πρώτο  στέκι της "Κ" ήταν στο 82 της οδού Κολοκοτρώνη, όταν την είχα εγώ και  εκεί μαζεύονταν  διάφοροι, μεταξύ των οποίων και πολλοί σημερινοί διαπρεπείς  συνάδελφοι.  Στο γραφειάκι αυτό  είχε  έρθει  και  ο Αρ. Σκυλίτσης,  Αύγουστο του 1967, και έγραψε  μόνος του στη γραφομηχανή μου, τον πρώτο λόγο του, όταν  αναλάμβανε  δήμαρχος  του Πειραιά. 

      Στα 1974  ήμουνα διευθυντής της  «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ»  που είχα ιδρύσει εγώ, και τελικά  είχε περάσει,  την είχα πουλήσει, στο Νίκο Φραγκούλη. Κάθε βράδυ στα γραφεία της Κολοκοτρώνη 38,  μαζεύονταν  παρέες, ο δικηγόρος Νίκος Μάρουγκας, ο Μουσικολόγος Ιωσήφ Παπαδόπουλος – Γκρέκας, ο Γιάννης Πολυχρονόπουλος, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, η Αννα Λούλου,  η Κική Γεωργιτσανάκου,  η Γεωργία  Βυζαντίου   και  άλλοι.

       Δίπλα ήταν το ζαχαροπλαστείο του Ευγένιου Γεράρδου, όπου γινόταν ένα δεύτερο στέκι. Eγώ    συνέχισα να εργάζομαι  και στην  ΥΕΝΕΔ.

     Τέλη  1975  στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ  με Νίκο Βαπορίδη  τυπογράφο, Αντώνη Νικολιά δημοσιογράφο, Κώστα Λιάκο και Δημ. Κακαβελάκη  τυπογράφους,  και Δημ. Πουλακίδα φωτορεπόρτερ.

   Ως δημοσιογράφος, Διευθυντής της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ αλλά και  εκδότης της εβδομαδιαίας  ΠΕΙΡΑΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ μετέπειτα "Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ", έκανα διάφορες επαφές και γνωριμίες, ποικίλων αποχρώσεων.

   Μεταξύ αυτών και ο Α αντιπρόεδρος της τελευταίας Βουλής του 1967, Ιάκωβος  Διαμαντόπουλος, πρόεδρος της Φιλελεύθερης Δημοκρατικής Ενωσης, καλός μου φίλος, που  αφού βγήκε από τα κρατητήρια, μου ζητούσε, διαρκούσης της δικτατορίας, τη δημοσίευση....αντιστασιακών ποιημάτων και άλλων κειμένων. Αλλά  πως; Ηταν δυνατό;

      Τέλος πάντων, κάποια  μπορούσα  και τα δημοσίευα,  αλλά μόνο αυτός και πιθανόν κάποιοι δικοί του ήξεραν τί ήθελαν να πουν. Υπάρχουν τα σχετικά ντοκουμέντα των ετών 1968-1969 και μετέπειτα.

     Αλλη επαφή ήταν με το Νίκο Ψαρουδάκη  της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Δούλεψα  στην αντιδικτατορική  εφημερίδα του ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ  ως αρχισυντάκτης  τέλη 74  To περίεργο είναι   [οτι  δυτ;oς  που με  πλήρωνε    ονομaζ;oταν Γεώργιος   Παπαδόπουλος -  ως  τα μέσα  του   75.

 Δημοσιογράφοι  του Πειραϊκού ρεπορτάζ με  το Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή  Γεώργιο Αγγελόπουλο το 1975. Από αριστερά:  Γιώργος Κόμης, Κώστας Δούκας, Νίκος Πηγαδάς,  Δημ. Καπράνος, Γιάννης Φύτρας, Στέλιος Τραϊφόρος, Βασίλης Κουτουζής, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Νίκος Ζώλης, Παύλος Πέτσας.

      ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΜΟΥ  ΠΑΤΡΙΔΑ

       Στα  1970, αφού είχαν περάσει τρία χρόνια από την 21-4-67, η κατάσταση είχε  παγιωθεί,  ο πολιτικός κόσμος βρισκόταν εκτός φυλακών και  έψαχνε να δει "πώς θα τα βολέψει",  "πού θα χωθεί", μου υποδείχθηκε από πολιτικούς φίλους να αναλάβω  Νομαρχιακός Σύμβουλος, εκπρόσωπος Επαρχίας  Τροιζηνίας. Αλλωστε ήταν μια εποχή που διαφαινόταν στο βάθος "πολιτική διάθεση" των  συνταγματαρχών.  Ηδη είχαν  αρχίσει να τοποθετούν  σε  διάφορα πόστα  (νομάρχες κλπ)  παλιούς πολιτικούς της ΕΡΕ,  και άλλους.

       Εξ άλλου, πολλοί  ακόμη και  αριστεροί, εκείνη  την εποχή, ιδιαίτερα  μεγαλοεργολάβοι,  έκαναν  τεράστιες περιουσίες,  αφού έσπευδαν πρώτοι να πάρουν δάνεια που έδινε  αφειδώς η Χούντα,  και να αναλάβουν  έργα.

         Υπάρχουν φωτογραφίες ντοκουμέντα  στις οποίες διακρίνονται ..... δημοκράτες και αντιστασιακοί  της περιόδου 68-74.

        Τότε οι Νομαρχιακοί σύμβουλοι διορίζονταν με υπόδειξη  τοπικών παραγόντων και χαρακτηρίζονταν "Αιρετοί". Ετσι  επιλέχτηκα  νομαρχιακός σύμβουλος για το διάστημα: 25-6-1970 ως 10-11-74 ( μετά τη μεταπολίτευση  οπότε και έληγε η θητεία).

     Σεπτέμβριος  1974, με το Νομάρχη Παύλο Γερογιάννη στο Γαλατά.

        Σημασία είχε  η  δραστηριότητα, υπέρ  της περιοχής που ορίστηκες, και των κατοίκων της. Ετσι:

       Υπέβαλα  αιτήματα  για  διάφορα έργα  που έγιναν εκείνη την περίοδο 70-74 στην περιοχή Τροιζηνίας.

       ---   2-8-70 Υπέβαλα  αίτημα κατασκευής  γέφυρας    Πόρου- Γαλατά. Αλλά τίποτε δεν έγινε. Το θέμα

              ξανασυζητείται  εν  έτει  2008.

      ---    Καλοκαίρι 70,  Νερό στη  Καμένη Χώρα Μεθάνων  που είχε ξεμείνει, με παρέμβαση στο ΓΕΣ/ ΣΩΜΑ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ, εν αγνοία του Νομάρχη Πωλιουδάκη  ο  οποίος  είχε  αποφύγει  την  εξυπηρέτηση και θύμωσε.

      ---  5-10-71 Αντέταξα  και εγώ  ΟΧΙ, στην προσάρτηση  της  Τροιζηνίας  στο Νομό Αργολίδας που σχεδίαζε  η τότε Κυβέρνηση. Η προσάρτηση δεν έγινε.

      ---  1972, τέλη, διαμαρτυρία σε  Γ. Παπαδόπουλο  για  μετατροπή της  Νομαρχίας Πειραιά σε Νομαρχιακό  Διαμέρισμα. Δεν εισακούστηκε.

 Οι  κυρίες   1975      Ρεπόρτερ στην ΥΕΝΕΔ    και   δείτε λεπτομέρειες.

       Λέσχη Εργαζόμενου κοριτσιού:  Αθηνά Δηλαβέρη, Αννα  Λούλου, Λούλα Παπαδοπούλου, Κική Γεωργιτσανάκου, Κική ΠοταμΙάνου,  (κάποιες διακρίνονται στη φωτό με Παπαδόγγονα  - στο Μπόουλιγκ  του  Προφήτη Ηλία).

       Στη φωτό ο Νομάρχης κ. Γιάννης Βοίλας (1973) με κυρίες της Λέσχης Εργαζόμενου Κοριτσιού.

    Η Αννα Λούλου, αντπρόεδρος της Λέσχης Εργαζομένου Κοριτσιού, στο 1971 ήταν αρκετά ηλικιωμένη. Μια μέρα σε μια επέτειο  επρόκειτο να  καταθέσει στεφάνι  στο μνημείο, στην Τερψιθέα. Σαν ήρθε η στιγμή , δεν ήξερε τι να κάνει την τσάντα της για να πιάσει το στεφάνι. Ετσι την έδωσε  στον πρώτο που βρέθηκε δίπλα της, το Νομάρχη Γιάννη Πωλιουδάκη. Και κείνος τι να κάνει, την κράτησε ώσπου  έκανε την κατάθεση.                                                   

                                                         ΝΙΚΟΣ   ΜΟΥΡΚΑΚΟΣ

        Το  Νίκο  Μουρκάκο τον  πρόεδρο  του  Εθνικού τον  γνώρισα το  1975  όταν  πήγα στην ΥΕΝΕΔ ΔΕΙΤΕ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ  ΕΠΑΦΕΣ. Αμέσως  μαζί με τον  Κώστα Σισμάνη  γίναμε μια παρέα. Είχαμε καθημερινή συνεργασία  και ανεβοκατεβαίναμε μαζί με το αυτοκίνητό μου  στο σταθμό  στη Μεσογείων.

       Ο Νίκος Μουρκάκος πήγε στον παράδεισο 26-1-05, στα 81 του χρόνια, κοντά στους φίλους του   Δημήτρη Καρέλα και τον Στάθη Μανταλόζη του Εθνικού μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα και όλους τους με­γάλους συνθέτες της χρυσής εποχής του ελ­ληνικού τραγουδιού.

       Ο  Νίκος Μουρκάκος    είχε δέσει στενά τη ζωή του με την πρώτη γραμμή του αθλητισμού, στήριξε όσο λίγοι το ελληνικό τραγούδι και ήταν από τους πρωτοπόρους της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας. Ακόμη και η γυναίκα του η Σοφία ήταν αθλήτρια.

       Ασχολήθηκε με τα κοινά του Εθνικού από τις αρχές της δεκαετίας του '50, αρχικά από το πόστο του εφόρου του ποδοσφαιρικού τμήματος.

        Τότε που ο Εθνικός του αείμνηστου Καρέ­λα με τους Μανταλόζη, Κλικόπουλο, Καζαμπόλη, Καραουλάνη και Μπενιάρδο χτυ­πούσε στα ίσα τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου και χτυπήθηκε ανελέητα την  ώρα ακριβώς που ετοιμαζόταν να κάνει το βήμα καταξίωσης με τη μεταγραφή του Φέρεντς Πούσκας.. Πέρασε από όλες τις θέσεις του διοικητικού συμβουλίου, διετέλεσε γενικός γραμματέας, γενικός αρχηγός, αντι­πρόεδρος και τα τελευταία χρόνια της θητεί­ας του πρόεδρος της ΠΑΕ.

          Αποσύρθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80, έχοντας προσφέρει περισσότερα από 35 χρόνια, τη ζωή του την ίδια. Το πόσο σημα­ντική υπήρξε η παρουσία του φαίνεται από το πού κατρακύλησε ο Εθνικός χωρίς αυτόν στο τιμόνι...

           Παράλληλα είχε αναπτύξει το δημοσιο­γραφικό του ταλέντο.

           Τη δεκαετία του '50 ήταν διευθυντής προ­γράμματος στο Ραδιοσταθμό Ενόπλων Δυνάμεων και διατηρούσε εκπομπή που δια­φήμιζε τα γνήσια λαϊκά ελληνικά τραγούδια.

           Κάθε Κυριακή έκανε κόντρες με τον Μιχάλη Γιαννακάκο του ΕΙΡ για το ποιος θα περιέγραφε πιο γλαφυρά τις ποδοσφαιρικές συναντήσεις της εποχής... Από μικρός είχε κλίση στη στιχογραφία.

            Ο Νίκος Μουρκάκος όταν μετέδιδε αγώνες μέσα από τους αγωνιστικούς χώρους. Στη φωτογραφία, τον Μάρτιο του 1961, στο γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας, συνομιλεί με τον κανονιέρη του Παναθηναϊκού Ανδρέα Παπαεμμανουήλ.  

        Ο Νίκος Μουρκάκος υπήρξε στιχουργός 200 και πλέον λαϊκών και ελαφρών τραγουδιών, που κυκλοφόρησαν στις δεκαετίες 1950 και 1960 και έγιναν επιτυχίες με φωνές μεγάλων ερμηνευτών όπως: Καζαντζίδης - Μαρινέλλα («Ζιγκουάλα», «Για μας ποτέ μην ξημερώσει»), Νίκος Γούναρης («Εσύ με κάνεις και γράφω τραγούδια»), Τώνης Μαρούδας («Μυστήριο»), Καίτη Μπελίντα («Δεν ξέρω τι να κάνω»), Μπιθικώτσης («Ο Πατρινός»), Πάνος Γαβαλάς («Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο»), Πόλυ Πάνου («Ένα σφάλμα έκανα»), Μανώλης Αγγελόπουλος («Οι πρόσφυγες»), Τρίο Μπελκάντο («Το τσουλούφι»). Κι ακόμη   το Κίνδυνος Θάνατος του Χιώτη...Για κείνη που έφυγε,  Δεν μπορούσα ποτέ να βρω, Δικαίωμά σου, Θυμάμαι, Μη με πληγώνεις, Τι κι αν μου λείπεις, Ξαναγύρνα γλυκό μου αγόρι, Της ζωής μου το τραγούδι, Δεν υπάρχει άλλη λύση,  και πολλά άλλα. Τις επιτυχίες του τραγούδησαν τα μεγαλύτε­ρα ονόματα της εποχής:

       Εκτός από τη δραστηριότητά του ως στιχουργού, ο Μουρκάκος είχε μεγάλη προσφορά στο ελληνικό τραγούδι όταν με την ιδιότητα του παραγωγού αλλά και του διευθυντή προγράμματος του Ραδιοσταθμού Ενόπλων Δυνάμεων πρόβαλε το ποιοτικό ρεπερτόριο δημιουργών και τραγουδιστών. Την 4ετία 1953-'57, όταν ήταν απαγορευμένη με βασιλικό διάταγμα η μετάδοση ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών, ο Μουρκάκος καθιέρωσε σταδιακά ζωντανές εκπομπές όπου έπαιζαν και τραγουδούσαν μουσικοί, συνθέτες και τραγουδιστές της εποχής εκείνης.                           ΒΚ

      ΜΠΑΜΠΗΣ   ΜΩΡΕΣ ,  ΥΔΡΑ

                         Η   ιστορία του τραμ

     Τα πρώτα τραμ στην Αθήνα ξεκίνησαν το 1882. Ήταν ελαφρά οχήματα, κλειστά το χειμώνα κλειστά με 16 θέσεις και ανοιχτά το καλοκαίρι με 20 θέσεις, τα οποία έλκονταν από τρία άλογα. Τα 800 άλογα ήταν Μικρασιάτικα, μικρόσωμα και νευρώδη, αλλά κατάλληλα για τις επικλινείς οδούς της Αθήνας και τις συνεχείς στάσεις. Αυτές οι πρώτες γραμμές συνέδεσαν το κέντρο της Αθήνας με τα τότε προάστια, δηλαδή τα Πατήσια, τους Αμπελοκήπους και την Κολοκυνθού, καθώς και την Πλατεία Ομονοίας με το Σύνταγμα, το Γκάζι και τον Κεραμικό Δίπυλο, ενώ αργότερα, το 1902, εξυπηρέτησαν τις οδούς Ιπποκράτους, Μητροπόλεως και Αχαρνών.

     Το ατμήλατο τραμ του Φαλήρου ξεκίνησε να λειτουργεί το 1887. Με αφετηρία μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών, διέσχιζε τις λεωφόρους Πανεπιστημίου, Αμαλίας και Θησέως, έφτανε στις Τζιτζιφιές, κι από εκεί, μέσω της παραλιακής λεωφόρου, κατέληγε στο Φάληρο, όπου υπήρχαν τότε παραθαλάσσια κέντρα αναψυχής και θαλάσσια λουτρά.

      Τη διετία 1908-9 το δίκτυο του τραμ απέκτησε 257 οχήματα, 150 κινητήρια και 107 ρυμουλκούμενα, μαζί με τα παλιά που επαναχρησιμοποιήθηκαν ως ρυμουλκούμενα. Τα βαγόνια ήταν βελγικής κατασκευής, κλειστά, με ηλεκτροφωτισμό και πρωτοποριακώς τοποθετημένα αναπαυτικά καθίσματα, με πρόβλεψη για 16 θέσεις καθημένων και 14 ορθίων, με δύο κινητήρες ιδανικούς για τις κλίσεις των αθηναϊκών γραμμών και με μπεζ χρωματισμό. Τόση ήταν η εντύπωση που προξένησαν τα νέα τραμ στους Αθηναίους, ώστε πολλοί ταξίδευαν ως το τέρμα και επέστρεφαν, χωρίς άλλο σκοπό, μόνο και μόνο για να απολαύσουν την άνεση της διαδρομής, η οποία άλλωστε δεν κόστιζε παρά μια δεκάρα.

 Τραμ  και εφημεριδοπώλες στον  Ηλ. Σταθμό  1950                  Αγιος Νικόλαος, Τελωνείο - Σταθμός Λαρίσης

  Ιππήλατο τραμ  Αγιος Νικόλαος - Σταθμός Λαρίσης, 1888.

     Στον Πειραιά, εκτός από το τραινάκι του Περάματος  υπήρχαν  οι γραμμές του  τραμ:   το 17  Αγιος Νικόλαος, Τελωνείο - Σταθμός Λαρίσης  

  το 21,  Αγιος Βασίλειος -Παλαμηδίου, η 19  που  ξεκινούσε   από το αμαξοστάσιο της Η.Ε.Μ. που βρισκόταν στο Νέο Φάληρο και πραγματοποιούσε τη διαδρομή: Ηλεκτρικός Σταθμός, πλατεία Κοραή, Πασαλιμάνι με τέρμα τη Φρεαττύδα, στη θέση «ΤΕΡ­ΨΙΧΟΡΗ».

      Το 1939 εκποιείται μεγάλος αριθμός ρυμουλκούμενων οχημάτων βελγικής κατασκευής, ενώ όλα τα εν χρήσει τροχιοδρομικά οχήματα ανακαινίζονται και το χρώμα τους γίνεται βαθύ πράσινο, εξ ου και η ονομασία «πράσινα».

      Την επόμενη χρονιά παραλαμβάνονται τα 60 μεγάλα, σύγχρονα τροχιοδρομικά οχήματα που προέβλεπε η συμπληρωματική σύμβαση που είχε συνάψει το Ελληνικό Δημόσιο το 1937. Τα νέα οχήματα, γνωστά ως «κίτρινα», λόγω του χρώματός τους, είχαν κατασκευασθεί από την ιταλική κοινοπραξία ΟΜ/CGE/Breda του Μιλάνου και ξεχώριζαν για τον αεροδυναμικό σχεδιασμό τους, που είχε ως πρότυπο τα τραμ του Μιλάνου. Στις 28 Οκτωβρίου 1940, οι τροχιόδρομοι της Αθήνας συμμετέχουν στην επιστράτευση. Είναι κλασικές πλέον οι εικόνες των υπερφορτωμένων τραμ με τους ενθουσιώδεις επίστρατους που έσπευδαν να παρουσιαστούν και να φύγουν για το μέτωπο.
       Μετά την Κατοχή αρχίζει η φθίνουσα πορεία των τραμ της Αθήνας, με την κατάργηση ορισμένων γραμμών. Η πραγματική όμως κατάργηση συμπίπτει με το θεαματικό ξήλωμα των σιδηροτροχιών στον κόμβο των Χαυτείων, από συνεργεία του Υπουργείου Δημοσίων Έργων, τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Νοεμβρίου 1953, και τον επακόλουθο παροπλισμό των γραμμών Πατησίων - Αμπελοκήπων και Κυψέλης - Παγκρατίου. Το τελευταίο κουδούνισμα από καμπανάκι αθηναϊκού τραμ ακούστηκε έξω από το αμαξοστάσιο της Αγίας Τριάδας Κεραμικού, τα μεσάνυχτα της 15ης προς 16η Οκτωβρίου του 1960. Τα τραμ, πράσινα ή κίτρινα, που στα 52 χρόνια της ζωής τους διακίνησαν κάπου 3 δισεκατομμύρια άτομα, δεν επρόκειτο να ξαναδούν τους δρόμους της Αθήνας.

    Παρέμενε ωστόσο η γραμμή του τραμ του Περάματος. Στις 4 Απριλίου 1977, Μεγάλη Δευτέρα απόγευμα, το τραμ του Περάματος, προερχόμενο από το Πέραμα και κατευθυνόμενο στον Πειραιά, στολισμένο με λουλούδια και πανό, κάνει το τελευταίο του δρομολόγιο. Φτάνει στην πλατεία Λουδοβίκου του Πειραιά, έξω από το σταθμό του Ηλεκτρικού. Οι επιβάτες κατεβαίνουν. Ο οδηγός Γιάννης Κωστόπουλος χτυπάει για τελευταία φορά το καμπανάκι και οδηγεί το όχημα 77 στο αμαξοστάσιο της οδού Κόνωνος. Εκείνη τη στιγμή γράφτηκε ο επίλογος της μεγάλης ιστορίας των Ελληνικών τραμ, ή, όπως τουλάχιστον θέλουμε να ελπίζουμε, ο επίλογος της πρώτης περιόδου του Ελληνικού τραμ.
                Το νέο Αθηναϊκό τραμ

    Με την ελπίδα ότι και το σύγχρονο τραμ θα γράψει τη δική του ιστορία στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της Αθήνας και την εξυπηρέτηση του πολίτη, το νέο Αθηναϊκό τραμ ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Ιούλιο του 2004.

                    Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ  ΚΑΡΧΑΡΙΩΝ  ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

         Κάπου – κάπου  οι  καρχαρίες  κάνουν την εμφάνισή τους στο Σαρωνικό.

         Στο παρελθόν  μερικοί  προκάλεσαν  ανθρώπινα θύματα:

  ==  Στις 25 Ιουλίου 1948   ένας καρχαρίας κατασπάραξε στην κυριολεξία τον δεκαεφτάχρονο, Δημήτρη Βαλασάκη.  Ο  Δημήτρης με δυο  φίλους του πήγαν να ψαρέψουν στο Κερατσίνι.  Ο  Δημήτρης θέλησε να κολυμ­πήσει. Ξαφνικά οι φίλοι του που είχαν μείνει στην ακτή, τον άκουσαν να φωνάζει απε­γνωσμένα ζητώντας τη βοήθεια τους. Τότε είδαν έναν τεράστιο καρχαρία να κόβει το  ένα χέρι  του Δημήτρη. Πριν προλάβουν καν να ρίξουν πέτρες στο κήτος. ο καρχαρίας έφαγε κα το υπό­λοιπο σώμα ως τη μέση. Απέ­μειναν τα πόδια του που σε  ελάχιστα δευτερόλεπτα χάθηκαν κι αυτά στο βάθος   της θάλασσας.

          Αργότερα, περιπολικό της Λιμενικής Αστυνομίας κινήθη­κε για να εξουδετερώσει τον καρχαρία. Μόλις όμως πλησία­σε προς το μέρος του, το τερά­στιο,  μήκους 5 μέτρων, κήτος όρμησε προς τη λέμβο και  κόντεψε να την αναποδογυρίσει.

          Πριν  περάσει ένας μήνας, ψαρά­δες της Αίγινας, έπιασαν έναν καρχαρία, με μήκος 4,35 μέ­τρων και  βάρους 450  κιλών. Στο στομάχι του βρήκαν 24 κι­λά ψάρια που είχε πρόσφατα καταβροχθίσει. Πιθανότατα, ή­ταν ο ίδιος καρχαρίας που έσυρε τον Δημήτρη Βαλασάκη στο θάνατο.

==   Μερικά χρόνια αργότερα, ένας καρχαρίας άρπαξε το χέ­ρι ενός εργάτη που δούλευε στο ηλεκτρικό εργοστάσιο στο Κε­ρατσίνι, όταν έβαλε  το χέρι  του, από τη βάρκα που βρισκόταν,  στη θάλασσα. Οι παλιοί ψαράδες της περιοχής θυμούνται ένα σκυλό­ψαρο που ερχόταν συχνά και έ­τρωγε  ότι   πετούσαν  από  τις βάρκες τους. 

        Η   συχνή εμφάνι­ση καρχαριών σ' εκείνα τα χρό­νια οφειλόταν  εν μέρει στα Σφαγεία,  που   βρίσκονταν τότε σ' ε­κείνη την περιοχή.

==  Το 1958 συνέβη ένα ακό­μα περιστατικό στην παραλία  του Παρασκευά, στην Καστέλα... Ενα σκυλόψαρο   άρπαξε ένα παιδάκι μπροστά στα μάτια της  μητέρας του.

==  Στις 19 Ιουλίου του 1979 εμφανίστηκε στη Σαλαμίνα καρχαρίες   μήκους τριών μέτρων.

        Τα τελευταία χρόνια  δεν  έχουν αναφερθεί   περιστατικά  συνάντησης καρχαριών  στο Σαρωνικό. Ισως γιατί ζουν και κυκλοφορούν  πολλά δελφίνια, που είναι ο θανάσιμος εχθρός  των καρχαριών.

***  Καρχαρίες  εμφανίζονταν   παλιά  και  ανοιχτά  του Σταυρού του Πόρου, όσο λειτουργούσαν  εκεί τα Σφαγεία. Τους  προσήλκυε  το αίμα  των ζώων που χυνόταν στη θάλασσα,   και τα διάφορα  άχρηστα μέλη των ζώων  που πετούσαν  στο νερό  οι    εκδοροσφαγείς.

                                                                                                      ΒΑΣΙΛΗΣ  Π. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ

                                                                                               27-11-10

   ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΣΤ. ΣΚΥΛΙΤΣΗΣ (1907 - 2006)

     ΕΧΟΝΤΑΣ συμπληρώσει ένα σχεδόν αιώνα ζωής, έφυγε τον 20 Ιουλίου 2006  και κηδεύτηκε από τον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος οΑριστείδης στ. Σκυλίτσης, δήμαρχος Πειραιά κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 21 ης Α­πριλίου. Γόνος ιστορικής οικογένειας, που οι ρίζες της ανάγονταν στους βυζαντι­νούς χρόνους, είχε γεννηθεί στον Πειραιά το 1907 και μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διαφήμιση και διαδέ­χθηκε τον Κώστα Κοτζιά στη διεύθυνση της γνωστής διαφημιστικής εταιρείας "Γκρέκα", που επί των ημερών του γνώρισε περίοδο μεγάλης ακμής.

• Εγγονός ενός παλαιού καλού Πειραιώτη δημάρχου, του Αριστείδη Σκυλίτση, που δημάρχευσε από το 1883 έως το 1887 και ανεψιός του επίσης δημάρχου (1907 - 1914) Δημοσθένη Ομηρίδη - Σκυλίτση, ο Αριστείδης Σ. Σκυλίτσης, διορί­στηκε δήμαρχος από την πρώτη δικτατορική κυβέρνηση του Κ. Κάλλια. Και ανέ­λαβε τα καθήκοντα του στις 5 Αυγούστου 1967, για να δημαρχεύσει σε όλη τη διάρκεια της Δικτατορίας και δύο περίπου μήνες μετά την αποκατάσταση της Δη­μοκρατίας, ως τις 18 Σεπτεμβρίου 1974, όταν αποχώρησε, μετά την απόφαση της  κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Κωνστ. Καραμανλή να αποκαταστήσει τη νο­μιμότητα οτην τοπική αυτοδιοίκηση, επαναφέροντας στις θέσεις τους τα τελευ­ταία πριν από τη Δικτατορία αιρετά Δημοτικά Συμβούλια με υπηρεσιακούς όμως δημάρχους.

•  Πολυσυζητημένος ως δήμαρχος εξακολούθησε έως τον θάνατο του - και φο­βάμαι ότι θα εξακολουθήσει για πολύ ακόμα - να είναι πρόσωπο αμφιλεγόμενο, με τα "υπέρ" και τα "κατά" του. Σ' ένα σύντομο σημείωμα, που υπαγορεύει, άλλω­στε, η θλιβερή επικαιρότητα, δεν υπάρχουν περιθώρια για λεπτομερή αποτίμηση του έργου του ως δημάρχου και ιδιαίτερα για την επισήμανση ορισμένων λαθών που διέπραξε (κατεδάφιση του παλαιού Δημαρχείου, "γιαπιά" του Εμπορικού Κέ­ντρου και των "Ραλλείων Σχολών" κ.α.) και τα οποία σκιάζουν το υπόλοιπο έργο του, που έχει να παρουσιάσει ορισμένα θετικά σημεία. Με αποτέλεσμα πολλοί να τον θεωρούν ως καλό δήμαρχο - και οι περισσότερο υπερβολικοί ως τον καλύτε­ρο ίσως των μεταπολεμικών χρόνων -, αναγνωρίζοντας του την εξασφάλιση της καθαριότητας και γενικά της ευπρόσωπης εμφάνισης της πόλης, την προσπάθεια για αναβάθμιση της κοινωνικής της ζωής και την εκτέλεση ορισμένων έργων όπως - ενδεικτικά - η κατασκευή του υπαίθριου θεάτρου - του σημερινού "Βεάκειου" -και του τουριστικού περιπτέρου στον λόφο του Προφήτη Ηλία, η δημιουργία δύ­ο ακόμη θεάτρων ("Δελφινάριοιι", "Πειραϊκού Λυρικού"), η αποπεράτωση του δη­μαρχιακού μεγάρου με τον δημοτικό κινηματογράφο "Σινεάκ" στο ισόγειο του, η ίδρυση του Μουσείου Αραβαντινού και - τέλος - η απαλλαγή των ιερών ναών του Αγίου Σπυρίδωνος και του Αγίου Νικολάου από τα προ και γύρω απ' αυτούς κτί­σματα.

•  Η άποψη αυτή φαίνεται πως είχε - και εξακολουθεί να έχει - απήχηση στην πειραϊκή κοινή γνώμη, έστω κι αν ο Σκυλίτσης είχε συνδεθεί άμεσα με το απεχθές δικτατορικό καθεστώς και είχε γκρεμίσει το ιστορικό "Ρολόί' - πράξη που προσωπικά χαρακτήρισα ως "έγκλημα" κατά του τόπου - διότι σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, του 1978 και του 1982, στις οποίες διεκδίκησε τη δημαρχία, συγκέντρωσε το 1/2 περίπου των ψήφων του πειραϊκού λαού, έστω κι αν τελικά δεν κα­τόρθωσε να εκλεγεί.

• Ο Αριστείδης  Σκυλίτσης είχε δημιουργήσει τον "μύθο" του. Και ο "μύθος" αυτός - όπως και άλλοτε επισήμανα - συνεχίζεται ως τις ημέρες μας και ίσως να συ­νεχιστεί και μετά θάνατον, έως ότου η αδέκαστη κρίση της ιστορίας αποφανθεί ο­ριστικά για τον άνθρωπο και το έργο του, που με τα θετικά αλλά και τα αρνητικά του σημεία, αποτελεί μία χαρακτηριστική "πτυχή" της νεότερης τοπικής μας ιστορίας.

                                                                                    ΓΙΑΝΝΗΣ Ε.  ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

                                                                                                          Περιοδικό ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΕΓΗ

© KOUTOUZIS.GR   Αναδημοσίευση  επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή  www.koutouzis.gr .

Κεντρική σελίδα