Όταν  η…  μετακίνηση  χρειαζόταν  ειδική άδεια

        Τι  σου  είναι τέλος πάντων  αυτά, τα κάθε είδους, παλιά αντικείμενα, τα οποία κυνηγούν μανιωδώς πολλοί συλλέκτες! Οσο ασήμαντα και αν φαίνονται μπορεί να κρύβουν μια μεγάλη αληθινή ιστορία!

       Μανιώδης συλλέκτης  ο αρχιτέκτονας κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος  «χτύπησε» σε δημοπρασία κάποια παλιά χειρόγραφα.  Σε κάποια από αυτά, είδε να αναφέρεται ο Πόρος  και μας  έστειλε αντίγραφα.

        Ένα από αυτά το εικονιζόμενο. Μια «άδεια» της κρίσιμης περιόδου 1946-1949, της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, στον Μιχαήλ Γαρυφαλάκη του Ιωάννου, και Γαρυφαλάκη Αγγελική, να ταξιδέψουν σε Μέθανα -Πόρο για ένα μήνα της 13-8-1948.

       Τότε  για να μετακινηθεί κάποιος  από τον ένα τόπο στον άλλο, πχ από το Γαλατά στο Κρανίδι, έπρεπε να πάρει «άδεια», ειδικό σημείωμα.

        Όμως παρ όλες τις προσπάθειές  μας  δεν κατορθώσαμε να  επιβεβαιώσουμε   αν η «άδεια» αυτή αφορούσε τον πολιτευτή του ΠΑΜΕ Μιχάλη Γαρυφαλάκη που στις  εκλογές του 1961, ήταν υποψήφιος  στο   νομό Ηρακλείου και πήρε 282 ψήφους,  μαζί με  τους   Λεωνίδα  Κύρκο  (9.741 ψήφοι),  Αντώνιο  Μαμαλάκη (1.869), Εμμανουήλ  Μανωλόπουλο  (1.091), Γεώργιο Κουτεντάκης  ( 512), Ελένη Παλαιολόγου (257) και  Σταύρο  Κριαρά (198). Εκλέχτηκε ο Λεωνίδας Κύρκος-με τον αδελφό του  Κώστα Κύρκο, δημοσιογράφο, είχαμε δουλέψει μαζί  στο «Θησαυρό»

       Την εποχή εκείνη, καλοκαίρι του 1947, εξ όσων θυμάμαι, είχα ταξιδέψει  με τον πατέρα μου Παναγιώτη στο χωριό της μητέρας το Μανιάτη, και είχε βγάλει τέτοια «άδεια».

        Ωστόσο εκείνο τα ταξίδι  μας ήταν επεισοδιακό.

        Ξεκινήσαμε  πρωί-πρωί με ένα καϊκι, τότε δεν υπήρχαν πλοία να κάνουν τη διαδρομή Πόρο- Πειραιά. Όταν όμως βγήκαμε από το Μπογάζι, ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που κοντέψαμε να βουλιάξουμε. Παράλληλα έσπασε και το τιμόνι του πλοίου, και με πολλή δυσκολία  φτάσαμε  στα Μέθανα. Τρόπος να γυρίσουμε δεν υπήρχε, και έτσι αποφασίστηκε να μείνουμε εκεί. Το βράδυ είδαμε «Καραγκιόζη», κοιμηθήκαμε όπως-όπως, και την άλλη μέρα, που ο καιρός γαλήνεψε, με άλλο καϊκι, φτάσαμε στον Πειραιά, και από κει με το τραίνο στο χωριό.

        Εκεί συνέβη  ένα περιστατικό που παραλίγο να σας  στερήσει την παρουσία  μου και τα γραφόμενά  μου. Τώρα βέβαια τι θα χάνατε, άλλο  θέμα….

         Στον τοίχο ήταν κρεμασμένο το «μπροστογεμής»  δίκαννο του παππού Παναγιώτη Τσελά. Εγώ ζήτησα από τον πατέρα μου να ρίξει, και μάλιστα πάνω μου.

      == Τρίξτο, του είπα……

        Εκείνος το πήρε, το   κοίταξε και παρ ότι ήταν βέβαιος πως ήταν άδειο, είπε:

      ==  Όχι πάνω σου….

      Τράβηξε  και τις δύο σκανδάλες, τη μία  μετά την άλλη, κι έπεσαν δυο μπαταριές!.....

       Είπατε τίποτα;

       Αλλά υπήρξε    και άλλη συνέχεια…..

       Οι « Μάυδες»  - ένοπλες Μονάδες Ασφάλειας Υπαίθρου – που άκουσαν  τους πυροβολισμούς ήρθαν να δουν  τι συμβαίνει, και υπέβαλαν σε εξονυχιστικό  έλεγχο τον πατέρα, που ήθελαν να τον τραβήξουν για … απόπειρα  φόνου !!!…..άσκοπων πυροβολισμών, κλπ. διότι είχαν νομίσει ότι είχε κατεβεί  στο χωριό ο καπετάν Πέρδικας….

                                                                                                                                                         ΒΑΣΙΛΗΣ  ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ

                                                                                                                                                                          19-10-12

                      Πατέρας και γιος  υπηρέτησαν στον «ΑΒΕΡΩΦ»

        Εκατό χρόνια συμπληρώνονται φέτος  από τις Νικηφόρες Ναυμαχίες  του  ιστορικού  θωρηκτού  «ΑΒΕΡΩΦ», του «Σεϊτάν παπόρ» όπως το ονόμαζαν οι Τούρκοι, το 1912 έξω από τα παράλια της Μ. Ασίας και τον Ελλήσποντο.

      Ο " ΑΒΕΡΩΦ" στα Δαρδανέλια.    

        Στη Ναυμαχία της Έλλης σκοτώθηκε ο Ποριώτης Υπαξιωματικός Ν. Κατιτζάρης. Ο Νικ.  Κατιτζάρης   σκοτώθηκε  3-12-1912 πάνω  στον   ΑΒΕΡΩΦ,   στα    Δαρδανέλια, ενώ   έριχνε   με  το  πολυβόλο,   από σφαίρα   Τούρκου  που  βρισκόταν  στη στεριά. Ανω ο τάφος του Νικ. Κατιτζάρη στο Μοναστήρι του Πόρου. Αρχικά ετάφη στο Μούδρο Λήμνου. Το 1995 τα οστά του  μεταφέρθηκαν στον Πόρο.

       Με επίκεντρο τον  «ΑΒΕΡΩΦ»,  γράφτηκαν μεγάλες και μικρές ιστορίες, που κάποιοι  που υπηρέτησαν  σ αυτόν τις μετέφεραν στο χαρτί , συγκινητικές αναμνήσεις στη δύση της ζωή   τους.

      Μια τέτοια συγκινητική «μεταφορά», μια συγκινητική αφήγηση είναι όσα έγραψε σε  ηλικία 92 ετών ένα πρόχειρο τετράδιο ο Ποριώτης Κυριάκος Στρουχέλης, γιος του Αθανάσιου, (1916 - 8-7-2009) που και οι δυο υπηρέτησαν   στον  «ΑΒΕΡΩΦ», με διαφορά 40 χρόνων.

       Σημειώνει, λοιπόν, ο Κυριάκος Στρουχέλης – διατηρείται η φρασεολογία και  η ορθογραφία του:

        «O πατέρας μου και εγώ υπηρετήσαμε επί του αυτού πλοίου  Γ. ΑΒΕΡΩΦ,   ο πατέρας μου κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο  κι εγώ κατά τον Δεύτερο.

          Νοιώθω υπερηφάνεια  διότι κατάγομαι από  Ναυτική  Οικογένεια  και όχι μόνο, διότι Ο πατέρας μου Υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού  άμα κατάπλου του Θωρηκτού  ΑΒΕΡΩΦ  από τα ναυπηγεία  Λιβόρνου (Ιταλίας) εις Φαληρικό όρμο και εν συνεχεία εις Ναύσταθμο Σαλαμίνας . Τότε μετετέθει  ως Υπαξ/κος  πυροβολητής.

          Ητο παραμονές  των Βαλκανικών πολέμων.

          Μετά την συμπλήρωση των οργανικών δυνάμεων προσωπικού 100   πυρομαχικών , τροφίμων  απέπλευσε  δια Μούνδρο Λήμνου, μετά των υπολοίπων  ναυτικών δυνάμεων του Ελληνικού στόλου ναυλοχούντων εις τον μεγάλο λιμένα του Μούνδρου , όπου ήτο και εξορμητήριο των Μεγάλων Ναυμαχιών ΕΛΛΗΣ ΛΗΜΝΟΥ ΤΕΝΕΔΟΥ  εις ας έλαβε μέρος  τιμηθείς δια παρασήμου  εξαιρέτων πράξεων, εις το οποίο είναι προσαρμοσμένες δύο λεπτές λωρίδες μπρούντζου που αναγράφονται  Ναυμαχία  ΕΛΛΗΣ – ΛΗΜΝΟΥ- ΤΕΝΕΔΟΥ

            Θα ήτο παράλειψις εάν δεν αναφερόμουν  ότι εις περίοπτον θέσιν  Δωμάτιον έχω αναρτημένο το ξίφος του, το παράσημόν του , μία φορητή πηξίδα  σχήμα μεγάλου ωρολογίου τσέπης τα οποία με μεγάλη υπερηφάνεια καμαρώνω και τα οποία εφύλαττα ως κόρη οφθαλμού μου. με πλήρη στολή εκστρατείας και οπλισμού, Λαβών μέρος  και την απελευθέρωση των Αιγαιοπελαγίων Νήσων ως αγηματάρχης.     

           Νοιώθω δε μεγάλη υπερηφάνεια διότι κι εγώ υπηρέτησα επί του αυτού πλοίου ΑΒΕΡΩΦ επί 7 έτη και 6 μήνες συνεχώς εν ειρήνη και πολέμω, κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τιμηθείς δια παρασήμων εξαιρέτων πράξεων, στρατιωτικής αξίας , Ιταλικού και Γερμανικού πολέμου και άλλων, τα οποία έχω πλησίον του πατέρα μου . Για αυτό νοιώθω διπλή υπερηφάνεια. Διότι πατήρ και υιός  υπηρέτησαν επί του αυτού πλοίου κατά τον πρώτο ο πατήρ μου και τον Δεύτερο εγώ.

           Θα ήτο ίσως παράλειψις εάν δεν αναφερόμουν , εις μίαν φωτογραφίαν  την οποία ο πατέρας μου από το ΜΟΥΝΤΡΟ (ΛΗΜΝΟΥ)  απέστειλε εις τους γονείς του  και δια γλώσσης της εποχής εκείνης  1912-1913, την οποία εγώ ανήρτησα πλησίον των υπολοίπων  αναμνηστικών  πολεμικών όπλων του.

           Είναι μια φωτογραφία  Καρτ Ποστάλ επί μεγαλύτερου πλαισίου εις το όπισθεν μέρος με αφιέρωση  εις την καθομιλουμένη εκείνης της εποχής αναγράφη τα κάτωθι:

                                                              Ενθύμιον  πολέμου κλπ( δείτε τη φωτογραφία άνω)............» 10-4-12

             Πραξικοπηματική  αναχώρηση   του   «ΑΒΕΡΩΦ» - «Αποστολή  11»

      Στα απομνημονεύματά του ο Κυριάκος Στρουχέλης  γράφει και για την πραξικοπηματική αναχώρηση  του θωρηκτού  στο οποίο υπηρετούσε  για τη  Μέση Ανατολή.

      Τα κατορθώματα της ναυαρχίδας του Κουντουριώτη, στους Βαλκανικούς πολέμους, η απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου, η  συμμετοχή στην "Εθνική Άμυνα", στην Μικρασιατική εκστρατεία και άλλες λαμπρές στιγμές δόξας είναι γνωστές.

      Το 1941 το ΓΕΝ σχεδίαζε να το βυθίσει για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών, όμως το πλήρωμα εξεγέρθηκε και το πλοίο αναχώρησε Μεγάλη Πέμπτη, βρέθηκε στη Μ Ανατολή και κατέληξε να κάνει περιπολίες στον Ινδικό.

       Σημειώνει, λοιπόν, ο Κυριάκος Στρουχέλης:

       «Θα αναφερθώ στις δραματικές στιγμές και στον ανορθόδοξο τρόπο απόπλου του Θ/Κ Γ. ΑΒΕΡΩΘ την Μ. ΠΕΜΠΤΗ 6/4/1941 μέχρι και τον κατάπλου του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, τα οποία έζησα ως πλήρωμα Υπαξιωματικός τότε.

      Πριν τον απόπλου του, διαδραματίσθηκαν πολλά αλλά επίσης σοβαρά γεγονότα.

     Με μια διαταγή από υψηλά βέβαια, ζητήθηκε από όλο το πλήρωμα του πλοίου, 600 Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και ναύτες , να το εγκαταλείψουν πλήν των ομοχειριών. Θα ήτο παράλειψίς μου να μην αναφερθώ στα ονόματα των ομοχειριών. Β.Καράπας, Σκλαβόλιας, Φλαμπούρης , Ζουρδός Ανδρέας, Στρουχέλης Κυριάκος. Οι ως άνω ήτο υπό τις διαταγές ενός αξιωματικού , του Σημαιοφόρου Ηλιομαρκάκη.

       Είχε προηγηθεί η βύθισις του Αντ/κου ΥΔΡΑ –ΨΑΡΑ  και εκτός μάχης το βρισκόμενο σε δεξαμενή  Βασιλεύς Γεώργιος  και το εκπαιδευτικό ΑΡΗΣ.

      Η εγκατάλειψις και  αυτοβύθισις  όμως που προτάθηκε , ήταν ντροπή για ένα πλοίο που δόξασε την Ελλάδα  κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και με τόσο μεγάλη ιστορική σημασία , να έχει αυτό το τέλος.  Επρεπε να πολεμήσουμε  για την τιμή και την αξιοπρέπεια της πατρίδος μας.

      Ο Πλωτάρχης  Δαμηλάτης, ένα μέρος του πληρώματος , μερικοί Αξ/κοι και ο Αρχιμανδρίτης,  Δ.Παπανικολόπουλος, αρνηθήκαμε να εκτελέσουμε την διαταγή. Ο  Πλωτάρχης Δαμηλάτης σε γενική κλήση ενημέρωσε το πλήρωμα για την πρωτοβουλία  που πήρε κι ετόνισε , ότι όποιος θέλει μπορεί να εξέλθει του πλοίου. Εν τη προόψει ότι το πλοίο έπρεπε να αποπλεύσει, δόθηκε διαταγή  να δοθούν  μισθοί 6 μηνών για τις οικογένειές τους.  Πολλοί επέβησαν των φορτηγίδων.  Για την επιστροφή τους την κεκανονισμένη ώρα, απεστάλει άκατος, η οποία τελικά επέστρεψε με μόνο πλήρωμα τον μηχανικό και λεμβούχο.

Η γνώμη του Υπάρχου και άλλων που προσπάθησαν  ν΄αναβάλουν  και αποτρέψουν  τον απόπλου, παρέμεινε μέχρι τέλους αρνητική. Υπήρξαν έντονες διαφωνίες , εντάσεις και απειλές,  παρενέβει  μάλιστα και ο Αρχιμανδρίτης ο οποίος υπενθύμισε τους λόγους που επέβαλαν τον απόπλου. Τελικά ο Υπαρχος και οι διαφωνούντες , απεβιβάσθηκαν  του πλοίου. 

Δεδομένης της ακαθέκτου προελάσεως των Γερμανών και της υποχωρήσεως των Ελληνικών και Αγγλικών στρατευμάτων , της βυθίσεως των πλοίων, επείγετο ο απόπλους κατά την γνώμη του Πλωτάρχη  Δαμηλάτη. Μέχρι τότε δεν υπήρχε επικοινωνία με Υπουργείο Ναυτικών (ΓΕΝ) παρά την επιμονή και την αποστολή πολλών  σημάτων, χωρίς απάντηση.

        Απεφασίσθει η επάνδροσις του πλοίου και διετάχθει η άπαρσις , με μεγάλη μείωση του εναπομείναντος προσωπικού 80 άτομα. Προετοιμασία υπήρχε, πλήρης ανθράκευση, τροφοδοσία ύδρευση  Διαταγή δεν υπήρχε.

       Ανορθόδοξος τρόπος απόπλου του πλοίου.                                                                                                                                    Ο Κυριάκος Στρουχέλης

      Διερχόμενοι του Ναυστάθμου, πλησιάσαμε την Ψυττάλεια- Κυνοσούρα όπου υπήρχε υποβρύχιο φράγμα που έπρεπε ν΄άνοιξει. Παρά τις εκκλήσεις η απάντηση  ήταν αρνητική.Ο διευθυντής της Ψυτάλειας δεν έδινε διαταγή να ανοίξει το φράγμα. Διετάχθει η καθαίρεσις ακάτου με πλήρωμα τον Αρχ/στη Χρήστου και Υποκ/στη Γ.Χούντρα.  Ο Χρήστου ήτο γνώστης διότι προ της τοποθετήσεώς του στον  ΑΒΕΡΩΦ  είχε ηγηθεί της πόντισης του φράγματος.

       Υπό τας απειλάς του Δ/ντου Ψυτάλειας , εξήλθαμε του ναρκοπεδίου Αιγίνης  με πορεία την Υδρα. Οι οπτήρςες ανέφεραν ταχύπλοο που κατευθύνετο στο πλοίο.  Διετάχθει η κράτησις και η αναμονή  της ταχείας βενζινακάτου, της οποίας επέβαινε ο Κυβερνήτης του πλοίου  Βλαχόπουλος.  Ανερχόμενος στην γέφυρα προσεπάθησε να μην συνεχίσει το πλοίο και να επιστρέψει στον Ναύσταθμο, η γνώμη όμως  των επιβαινόντων ήτο αντίθετος και ως εκ τούτου το  πλοίο συνέχισε διερχόμενο της Υδρας- Καβο Σπάθη προς Αργολικό κόλπο. Μεχρι αυτή την στιγμή εχθρικό περιστατικό δεν συνέβη. Απεφασίσθει το πλοίο με πολύ μικρή ταχύτητα να διαδρομεί από το ύψος Λεωνιδίου μέχει Μονεμβάσια και Νεάπολη, έως ότου νυχτώσει, για ευνόητους λόγους.Περιπλέαμε την στεριά από μικρή απόσταση , ίνα μην δώσουμε τυχόν στόχο στην γερμανική αεροπορία , η οποία είχε αρχίσει να βυθίζει τα πολεμικά πλοία μας.  Συν Θεώ δεν συνέβει ούτε καν εμφανίσθηκε εχθρικό αεροπλάνο και μόλις νύχτωσε, πάση δυνάμει μηχανής του γέροντα ΑΒΕΡΩΦ εισήλθαμε στον λιμένα Σουδας. Την επομένη το απόγευμα κατέπλευσε και το Αντ/κο  ΟΛΓΑ και συνεχώς κατέπλεαν και άλλες μονάδες. 

      Κυριακή του Πάσχα και περί ώρα 12 το μεσημέρι εσημάνθει αεροπορικός συναγερμός κι έκαναν την εμφάνισή τους 3 Ιταλικά αεροπλάνα . Εβλήθει το μικρό ποστάλι «ΠΟΛΙΚΟΣ»

     Η άμυνα του νησιού ήταν υποτυπώδης και μόνο τα ελιμενισμένα Ελληνικά πλοία τα οποία συγκεντρώθηκαν, σχημάτισαν μία νηοπομπή καθ΄οδόν προς Αλξάνδρεια . Με την ανατολή καταπλεύσαμε στην Αλεξάνδρεια.

     Ο «ΑΒΕΡΩΦ» παρέμεινε στη  Αλεξάνδρεια μέχρι τον Ιούνιο , λαβών μέρος κατά τους ολονύχτιους συναγερμούς , στις επιθέσεις των αεροσκαφών, όμως η άμυνα του λιμένος ήτο πλήρης και οργανωμένη , αλλά και η αεροπορική άμυνα των ελιμενισμένων πλοίων , μεγάλη και αποτελεσματική.

      Τον Ιούλιο  το πλοίο πέρασε το Σουέζ, το PORT SUDAN, το ADEN και από εκεί συνόδευσε μια νηοπομπή στην Βομβάη Ινδιών,  όπου με συμμαχικά σχέδια  εκτελούσε συνοδείες πλοίων από  Βομβάη  εις κόλπο Ορμούζ.  Μετά παρέλευση 13 μηνών κατέπλευσε εις PORT SAID , όπου σχεδόν παροπλίσθηκε το 1942.

       Μεγάλο μέρος Αξιωμ/κων  Υπαξ/κων και Ναυτών  εξ αυτών συνεκρότησαν την ατυχή 11^η Αποστολή  προς παραλαβή 2 κορβετών (ΤΟΜΠΑΖΗ και ΚΡΙΕΖΗ) η οποία εστάθει ατυχής  διότι την 13/3/1943 το Υπερωκειάνειο EMPERS OF CANΑDA  που επέβαιναν, εβυθίσθει εν μέσω Ατλαντικού και παρέσυρε 23 Ναυτοδιόπους 1 Υπαξ/κο  από τους 180 Ελληνες που επέβαιναν. Ημουν κι εγώ ένας από τους διασωθέντες ναυαγούς».

       Αναμνήσεις ενός παλαίμαχου που στην διαδρομή του αντιμετώπισε δυσκολίες, αντιξοότητες , στάσεις, κινήματα , αντιδράσεις.  Πολέμησε όμως όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς του  για την τιμή και αξιοπρέπεια της πατρίδας του . Εβλεπε όμως πάντα αυτή την προσφορά του προς την πατρίδα του ως έργο ζωής.  Χαραχτηριστικά γράφει: «Είμαι ευτυχής και υπερήφανος παρά τις αντίξοες συνθήκες εις τας οποίας έζησα, Ιταλικογερμανικός πόλεμος , στάσεις κινήματα, επαναστάσεις, έλαβα μέρος ως καταστολεύς. Η πατρίδα με αντάμειψε με διάφορα παράσημα.

      Ευχαριστώ την πατρίδα, τους ναυτόπαιδας τους οποίους εδίδαξα εις Κ.Ε.ΠΟΡΟΎ  από το 1957 -1961 να χαράξουν σωστή πορεία στην ζωή τους, συμμεριζόμενος τα προβλήματά τους.» /10-10-12/

           ΜΙΑ  ΑΛΛΗ ΑΛΗΘΙΝΗ   ΙΣΤΟΡΙΑ:     

                   ΤΟ   ΘΑΥΜΑ  ΤΟΥ   ΑΗ ΓΙΩΡΓΙΟΥ            

    Μια αληθινή ιστορία της Κατοχής,   ένα «θαύμα» θάλεγε κανείς,   μας αφηγήθηκε,   όπως τόζησε,   ο κ.  Κώστας Π. Ταγκαλάκης, που  κατάγεται από τον Πόρο – η μητέρα του ήταν το γένος Καραμάνου.

     «Ήταν ανήμερα του Αγίου Γεωργίου του 1941. Οι Γερμανοί είχαν μπει στη χώρα μας αλλά εμείς, εκεί κάτω στο Κρυονέρι (κοντά στο Βίδι) του Γαλατά δεν είχαμε νοιώσει ακόμα τι πάει να πει «κατοχή». Εμείς βρισκόμαστε στο δικό μας παράδεισο!!!

     Ήταν ένα ήσυχο ανοιξιάτικο απόγευμα, τότε που η συντροφιά μας είχε πιάσει τις κατάλληλες θέσεις για το απογευματινό «καρτέρι» στα ανοιξιάτικα τρυγόνια, κάτω από μια συστάδα πελώριες λεύκες, δίπλα στη θάλασσα, στο κτήμα μας, δίπλα στη σημερινό  ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΙΣ.

     Τη συντροφιά των κυνηγών αποτελούσαν ο πατέρας μου κυρ-Πέτρος με τον κουνιάδο του τον Κυρ-Χρήοτο και μαζί τους είχαν για «μαζέτες» τον παιδικό μου φίλο το Νίκο, γιο του Μπαρμπα-Γιάννη που ήταν ο φύλακας του κτήματος και εμένα, μόνο έξι ημέρες πριν κλείσω τα πρώτα οκτώ χρόνια της ζωής μου, εκκολαπτόμενοι «κυνηγοί» και οι δύο μας.

      Εκεί που περιμέναμε να φανούν τα τρυγόνια, ξαφνικά ακούστηκε ένα διαπεραστικό σφύριγμα και εμφανίστηκε στον ουρανό ένα σμήνος από Γερμανικά βομβαρδιστικά «καθέτου εφορμήσεως» -τα γνωστά «Στούκας» - που άρχισαν να βομβαρδίζουν ένα φορτηγό καράβι που βρισκόταν αραγμένο ακριβώς απέναντι, σε έναν κόλπο κοντά στην παραλία-εκεί που βρίσκονται σήμερα οι εγκαταστάσεις της ιχθυοκαλλιέργειας  στο Μπογάζι.

     Από το φόβο μας αμέσως ξεχάσαμε το τρυγόνια και τρέξαμε να κρυφτούμε μέσα στα αποστραγγιστικά χαντάκια για να γλιτώσουμε από ένα πιθανό χτύπημα. Τα «Στούκας» βουτούσαν, κτυπούσαν το καράβι, κάνανε στροφή επάνω από τα κεφάλια μας και πάλι βουτιά και βόμβες. Αυτό κράτησε για λίγη ώρα (σε εμάς φάνηκε .... αιώνας) μέχρι την ώρα που ένας μαύρος καπνός υψώθηκε από το καράβι. Τότε οι Γερμανοί, βέβαιοι ότι πέτυχαν το στόχο τους, έφυγαν ξαφνικά όπως είχαν έλθει.

     Πέρασε λίγη ώρα και ο καπνός καταλάγιασε και τότε με μεγάλη έκπληξη είδαμε ότι το καράβι δεν  είχε βουλιάξει και παρέμενε αραγμένο και.....ανέπαφο.

      Τι είχε συμβεί; Όπως μάθαμε αργότερα, το καράβι ήταν φορτωμένο με κάρβουνο και μία βόμβα που έπεσε στο ανοιχτό αμπάρι, μέσα στο κάρβουνο, σήκωσε την καρβουνόσκονη μέχρι τον ουρανό έτσι που έμοιαζε με καπνό από φωτιά. Αυτό ήταν που ξεγέλασε τους Γερμανούς που τα μάζεψαν και έφυγαν ευχαριστημένοι ότι έγινε η δουλειά τους!!!

       Έτσι το καράβι γλίτωσε.

      Αλλά πως ήταν δυνατόν να πάθει κάτι αυτό το καράβι την ημέρα εκείνη, αφού ήταν ανήμερα  του Αγίου Γεωργίου και το όνομα του καραβιού:......«Άγιος Γεώργιος» !!!

      Ήταν άραγε σύμπτωση;; Άντε τώρα να μην πιστέψεις ότι ο Άγιος έκανε πάλι το θαύμα του!

       Την άλλη μέρα το πρωί όταν ξυπνήσαμε το καράβι είχε σηκώσει άγκυρα και είχε φύγει για τον προορισμό του.

       Όπως μάθαμε αργότερα, εκεί δεν έφτασε ποτέ. Οι Γερμανοί το ανακάλυψαν στη διαδρομή και τούτη τη φορά δεν γλίτωσε. Βλέπεις δεν ήταν πια η γιορτή του!!!»   4-5-2007

      Δυο ιστορίες από τον Γιώργο Τσιούνη

      Ο βετεράνος δημοσιογράφος εκλεκτός συνάδελφος  Γιώργος  Τσιούνης  έλκει την καταγωγή, εκ μητρός, από  την Κίο της Μικράς Ασίας.

      Στο  προοδευτικό, δημιουργικό, προσφυγικό  στοιχείο, λοιπόν, που το 1922  εγκαταστάθηκε στην  Ελλάδα, σε διάφορα μέρη, αναφέρονται οι δυο αυτές ιστορίες  που άκουσε  από  τη μητέρα του.   Δείτε για τον Γιώργο Τσιούνη.

    Με το συνάδελφο… "καπετάν".. Γιώργη Τσιούνη  και τη σύζυγό του κα Ηλέκτρα, δίπλα του,

    στο σπίτι τους –παράδεισο  στη Νέα Κίο  Αργολίδας. (Βάσω και Βασίλης Κουτουζής)

        «Πόνεσα πολύ που μου  έκοψες το μουστάκι!»

      Ένας  μεγάλος αριθμός προσφύγων  από την Κίο  εγκαταστάθηκε  στην Αργολίδα  και έτσι δημιουργήθηκε  η Νέα Κίος, που όπως και τα Νέα Μουδανιά αποτέλεσαν  πρότυπο προσφυγικό  οικισμό.

      Η εγκατάσταση  των προσφύγων  στη Νέα  Κίο, δεν άρεσε καθόλου  στους  πολύ……συντηρητικούς Αργείτες  της εποχής εκείνης.

      Μεταξύ άλλων  θεωρούσαν τους Κιώτες  και ιδιαίτερα τις  Κιώτισες  πολύ προοδευτικές και έλεγαν διάφορα.

      Πολύ….κουτσομπόλης  ήταν  ένα μεσήλικας Αργείτης – να μη λέμε ονόματα τώρα -  με κάτι μεγάλες μουστάκες.

      Από την άλλη μεριά, υπήρχε ο επονομαζόμενος  Μπέης, ένας γεροδεμένος  Κιώτης που δε …. σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Σαν έμαθε , λοιπόν, τι   διέδιδε ο Αργείτης, πήγε τον βρήκε στην πλατεία, τον έκανε τόπι στο ξύλο, και του έκοψε με το μαχαίρι του  το μισό  μουστάκι.

      Ετσι τα διάφορα σχόλια περιορίστηκαν  ώσπου σιγά- σιγά εξέλειπαν.

      Όταν μετά από καιρό Μπέης και Αργείτης συναντήθηκαν, ο δεύτερος είπε;

--- Μωρέ  δεν με ένοιαξε  για το ξύλο πούφαγα,  αλλά για το μουστάκι  που μούκοψες. Γιατί αναγκάστηκα να το ξυρίσω όλο, και μέχρι να ξαναγίνει  ήμουνα κλεισμένος στο σπίτι. Γιατί σαν έβγαινα στην πλατεία με περιγελούσαν όλοι!

         Είχαν μόνο ασβέστη, αλλά αυτός  έφερνε υγεία!

     Η δεύτερη ιστορία  αναφέρεται στη γνωστή μας  Νέα Μάκρη Αττικής.

     Εκεί εγκαταστάθηκαν  πρόσφυγες από τη Νέα Μάκρη. Κι αυτοί δεν έτυχαν ευμενούς υποδοχής  από τους ντόπιους. Αντίθετα μάλιστα  κάθε πλευρά  κλείστηκε στους  δικούς της. Ούτε που επικοινωνούσαν  καν.

     Από τη μια πλευρά οι ντόπιοι, με πολλά αγαθά, πολλά κατοικίδια  ζώα, πρόβατα, αρνιά , κατσίκια….. Που όμως δεν ευδοκιμούσαν, πολύ συχνά τους ψόφαγαν  σε μεγάλο αριθμό. Και οι ντόπιοι  αναρωτιόνταν τι συμβαίνει!....

     Από την άλλη οι πρόσφυγες, με λίγες δυνατότητες, με λίγες κότες, που όμως ήταν υγιείς, έκαναν αυγά, έτρεφαν τους κατατρεγμένους.

      Όλα αυτά μαθαίνονταν, και  όπως είπαμε, οι ντόπιοι  αναρωτιόνταν τι συμβαίνει!....

       Τότε ο Κοινοτάρχης  αποφάσισε να απλώσει χέρι  στους πρόσφυγες για να μάθει το μυστικό. Φρόντισε, λοιπόν, κι έκανε μια κουμπαριά, κι έτσι  μπήκε για καλά στο άλλο στρατόπεδο, κι έμαθε τα μυστικά του.

       --  Τι έχουν  παραπάνω  οι πρόσφυγες, και δεν παθαίνουν τίποτα τα ζώα τους, τον ρώτησαν αργότερα οι συντοπίτες του.

       --  Τίποτα  δεν έχουν, αυτοί είναι πάμφτωχοι, μόνο ασβέστη έχουν, απάντησε εκείνος.

       Δεν είχε καταλάβει, ότι είχαν μεν λίγα χρήματα, αλλά αγόραζαν ασβέστη, και απολύμαιναν   τους χώρους που ζούσαν τα ζώα τους, γι αυτό δεν πάθαιναν  τίποτα. Ενώ στους στάβλους  των άλλων  θέριευαν οι αρρώστιες.

       Και το μυστήριο έμεινε άλυτο για πολύ καιρό.

                                                                                         Βασίλης Κουτουζής

                                                                                                                                  16-5-2007

Οι νοσταλγίες ενός δημοσιογράφου

                             του δημοσιογράφου Γιώργου Τσιούνη                        

    Νοσταλγώ…                                                                                                

    Νοσταλγώ την εποχή που έφηβος ων «ρούφαγα» τον τύπο ως λαθραναγνώστης των περιπτέρων, αλλά και ως… νόμιμος αναγνώστης των εφημερίδων που έφερναν στο σπίτι οι μακαρίτες παππούδες, πατέρας και μπαρμπάδες μου.  Δείτε τη συνέχεια.

 Δημοσιογραφικές αναμνήσεις «Να βάλουμε τα παπούτσια μας»

·        Αυτά  και περιμένουμε τις  αληθινές ιστορίες ή  ιστοριούλες σας.