Παρά  το γεγονός  ότι ο Πόρος είναι νησί, εν τούτοις σχεδόν ποτέ δε  φορέθηκε   η νησιώτικη  βράκα, αλλά   επικράτησε η  φουστανέλα- για τους άνδρες- και  ενδυμασίες της Βορείου Ηπείρου, ενδυμασία των λεγομένων Αρβανιτών. 

     Oπως φαίνεται  τόσο  από την  αφήγηση  του Επτανήσιου  Α. Παπαδόπουλου, που είχε την οργάνωση του πρώτου Ορφανοτροφείου   του Καποδίστρια  στο Μοναστήρι, όσο  και από τον πίνακα (1834 ) του  Γερμανού ζωγράφου-  αρχαιολόγου  Οθωνος  Στάκκελμπεργκ, η φουστανέλα  ήταν το  καθιερωμένο  ένδυμά  τους.

               Στάκκελμπεργκ   Φορεσιά  Πόρου –και Υδρας- κατ άλλη εκδοχή.                          Τμήμα  πίνακα  του  Κων.  Βολονάκη

       Οι  δε γυναίκες , φορούσαν μάλλον φορεσιές της ηπειρωτικής χώρας, παρά νησιώτικες.

      Σχετικά  με τα ορφανά του  1828, ο Α. Παπαδόπουλος αναφέρει ότι   «σε  κάθε  παιδί  δινόταν μια φουστανέλα, δύο  υποκάμισα, δύο ζεύγη  βρακίων, εν ζεύγος υποδημάτων, ένας φέσι, ένα επανοφώριο και μία ζώνη».

        Μετά τον ερχομό του  Καποδίστρια   άρχισαν όλο και πιο πολλοί να φορούν  ευρωπαϊκές ενδυμασίες.

       Σε βαθμό  που γύρω στα 1860, εκείνοι που φορούσαν ακόμη φουστανέλα,     ήταν  πολλοί  λίγοι, και   μάλιστα  οι   γεροντότεροι.               

        Σ  αυτό συνετέλεσε το γεγονός  ότι ο Πόρος, ήταν κοντά στην πρωτεύουσα, οι κάτοικοί  του είχαν συχνή επικοινωνία  με τους κατοίκους της,  και προσαρμόστηκαν  εύκολα  στα νέα  ήθη.

          Για να έχουμε  μια εικόνα  των ενδυμασιών της εποχής  του 1900, δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε  ένα πίνακα  ή μια φωτογραφία , της Αθήνας ή του Πειραιά.

        Στα   1912, όπως   μαρτυρεί  η φωτογραφία  αυτού του ζευγαριού- στο φωτογραφείο-  οι   ενδυμασίες  είχαν πλήρως  εξευρωπαϊστεί, και μόνο  ελάχιστοι επέμεναν  σ ένα είδος φουστανέλας, κυρίως κάτοικοι της υπαίθρου.

            Ενδύματα   της  δεκαετίας  1910-1920.                                                        Οδηγίες για αργαλειό Παναγιώτα Τσελά 1938

         Βέβαια  αυτή  δεν ήταν η συνολική εικόνα,  αλλά η εικόνα  της εξελιγμένης  κοινωνίας του Πόρου, αφού   και   σήμερα   παρατηρούμε   διαφορετικό   ντύσιμο   από περιοχή  σε περιοχή της Τροιζηνίας. Πολλές  ηλικιωμένες γυναίκες  διατηρούν τις  πατροπαράδοτες φορεσιές  ελαφρά  διαφοροποιημένες, ενώ δε λείπει  το τσεμπέρι.

        Μετά το 1940, οι μοδίστρες είχαν  πολύ δουλειά στον Πόρο  -  η καλύτερη ήταν η Τασία Πρασίδου, Μικρασιάτισσα, πέθανε  όμως  νέα.

        Οι  Ποριώτισσες  στη  δεκαετία του 1930 φορούσαν πολύ το καπέλο, ιδιαίτερα  οι πλούσιες  που έμεναν γύρω από τον Αη Γιώργη, το «Κολωνάκι» του Πόρου.  Γι αυτό κι έκανε  χρυσές δουλειές η καπελού  η Δέσποινα,  που είχε το  εργαστήριό της εκεί κοντά.

         Στα 1950,  οι  Ποριώτισσες  της  άρχουσας   τάξης   συναγωνίζονταν  ποια   θα ράψει  το   ωραιότερο   φόρεμα,  στην Αθήνα   κυρίως,  για να  εμφανιστούν  στις  διάφορες   χοροεσπερίδες που  γίνονταν στον Πόρο, οι περισσότερες  και  οι επίσημες,  σε αίθουσα του Προγυμναστηρίου.

       Ένας  αμφιλεγόμενος Ποριώτης, ο Σταύρος Βρόντος, ασχολήθηκε με την υψηλή ραπτική στην Αθήνα- Κολωνάκι. 

      Τους  άντρες, στον Πόρο,το   1875,  "έραβαν"  οι  Ιωάννης Δουζίνας  και Αθ. Κασιμάτης  στην Κολώνα,  μετά άλλοι  και  κατόπιν   ο  πρόσφυγας  Αναστάσιος   Αρτόπουλος   με  τα  παιδιά  του  Ελισσαίο  και   Τάκη, (1945)  καθώς  και   άλλοι.

  Ελισσαίος  και   Τάκης  Αρτόπουλος στην ταινία "Η κόρη του ψαρά"  του  Γιώργου  Τσακίρη. 

© ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ- KOUTOUZIS.GR Αναδημοσίευση  επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή  www.koutouzis.gr .

Αρχή σελίδας