Οικογένεια Μυργιαλή

Οικογένεια Μυργιαλή

Αναγνώστης μας μεγάλης σήμερα ηλικίας που διάβασε το άρθρο, μας έγραψε ότι οι ωραίες

της Πούντας κείνα τα χρόνια που περπατούσαν και έτριζε η παραλία ήταν και οι Λούλα Καραθάνου, Ηρώ 1962 φωτο ΒΚ

και Μαρία Κυριακάκη και άλλες. Η Ηρώ γεννήθηκε το1932, σπούδασε σκηνοθεσία και ηθοποία και διέπρεψε στην ταινία ΚΟΚhttps://www.bing.com/search?q=%CE%BA%CE%BF%CE%BE%CE%BE%CE%B9%CE%BD%CE%B1++%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1&src=IE-SearchBox&FORM=IESR4S&pc=EUPP_ΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ με την ανεπανάληπτη φιξούρα της -σε ηλικία 30 ετών αβαδείχθηκε σε μεγάλη ηθοποιό γρηάςΚατερίνας.Παντρεύτηκε τον κινηματογραφιστή Σταύρο Τορνέ οοποίος πέθανε το 1988 όταν εκείνη ήταν 56 ετών

Η αναφορά μας στον πλοίαρχο Γ. Τάξης του ΠΝ Γεώργιο Μυργιαλή που με βαθυσκάφος κατέβηκε στις αρχές του 1837 στο στενό του Πόρου όπου ο Μιαούλης είχε κάψει τα Ελληνικά πλοία, έφερε σε μεγάλους σε ηλικία επιζώντες Ποριώτες, μνήμες για έναν άλλο Μυργιαλή:

Το ναύαρχο Μυργιαλή, (γεν. 1850-1860:) όπως αναφέρεται, που υπηρετώντας στο προγυμναστήριο στα 1930, σε μεγάλη ηλικία, ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε μια πολύ νέα και όμορφη Ποριώτισσα, που περπατούσε κι έτριζε ο κόσμος, την Χρυσούλα, κόρη της Μαρούσας το γένος Κων. Μπέρδου……... με την οποία απόκτησε δύο κόρες την Αντιόπη και την Μαρούσα. Κι όταν αυτός απεβίωσε κάπου πριν τον πόλεμο, η χήρα παρ ότι όπως λέγεται συνδέθηκε μ ένα νέο υπαξιωματικό του Στρατού, = μεταπολεμικά = δεν τον παντρεύτηκε για να μην χάσει τη σύνταξη. Με τη Χρυσούλα ζούσαμε στην ίδια γειτονιά στην Πούντα, το σπίτι τους ήταν εκεί που αργότερα έγινε το καφενείο- ταβέρνα Κληροδοτάκου, ανάμεσα Κερρά και Καραθάνου. Γύρω στα 1948 έφυγε από τον Πόρο για την Αθήνα, μαζί με τις κόρες της όπου όπως λέγεται ξαναπαντρεύτηκε και απόκτησε και μία τρίτη κόρη. Πέθανε πριν μερικά χρόνια.

Στην παραλική σειρά α;ριστερά του Κερρά ήταν τα σπίτια των Χαττζημελέτη Πασχάλη Νόση, Παγών. Κουνέλη Σπ. Βέττα. αεδελούκαι δεξιά του Χρήστου Κααραθάνου. του Ν.Κουτουζή Ι.Γκούμα κλπ και στη δεύτερη σειρά των ΓΚουτουζή, Ι.Κουτουζή, του Στάθη, και πιο πάνω του Σταμ. μπέρδου, του ΠΑΝ. κουτουζή της κυρα Βαγγελίτσας Βατικιώτη, μετέπειτα Ε.Μπέρδου της Αγγελικώς Κουρή. τς Βασίλως Κουρή. υης Μαργαρώς Κώνστα και άλλων

Κυρίες κάποιας ηλικία σήμερα που είχαν επισκεφθεί το σπίτι τους στον Πόρο μας λένε ότι η Χρυσούλα φάνταζε αιθέρια ύπαρξη δίπλα στο ναύαρχο με τη μεγάλη στολή, στη νυφική φωτογραφία πάνω στο σερβάν.

Και πολλοί Ποριώτες θυμούνται το θαλερό ναύαρχο που έβγαινε κυνήγι στην απέναντι ακτή του Γαλατά, με τον μοναδικό κυνηγετικό σκύλο του.

Σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι το κουτσομπολιό ούτε η σπίλωση υπολήψεων, αλλά η αναφορά στην ιστορία των κατοίκων του Πόρου. Γι αυτό και παρακαλούμε καθένα να μας συμπληρώσει αν έχει στοιχεία ή μας ζητήσει να διαγράψουμε κάποια που ίσως νομίσει ότι θίγουν.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από το Γεώργιο Μυριαλή, το Σπετσιώτη αγωνιστή, που στις 10 Ιουνίου 1821, υποπλοίαρχος τότε που υπηρετούσε στον «Αχιλλέα» του Νικολάου Μπόταση, και μαζί με τον ναύτη Γεώργιο Παξινό- Ανεμογιάννη που υπηρετούσε σε πλοίο της Μπουμπουλίνας, πυρπόλησαν πλοία του Τουρκικού στόλου έξω από τη Ναύπακτο.

Υπολογίζεται ότι ο πυρπολητής γεννήθηκε γύρω στα 1800, και φαίνεται πως είχε ένα γιο Γιάννη, γεννηθέντα το 1840 1850.

Ο Γιώργος Μυργιαλής που σύμφωνα με τον ιστορικό Ορλάνδο είχε την ιδέα του πρώτου πυρπολικού στη Δυτική Ελλάδα έδρασε κοντά στον Γιώργο Ανεμογιάννη, γνωστό και ως «Γιώργης από τούς Παξούς» – ήρωα και μάρτυρα της Ελληνικής επανάστασης του 1821, έναν από τους πρώτους πυρπολητές του ελληνικού στόλου.

Ο Ανεμογιάννης γεννήθηκε το 1798 στο νησί των Παξών, το οποίο όπως και τα υπόλοιπα Ιόνια Νησιά, ξέφυγε από την Οθωμανική κατοχή.

Έμεινε στην ιστορία αναλαμβάνοντας εθελοντικά μια δύσκολη κι επικίνδυνη επιχείρηση ενάντια στον τουρκικό στόλο, που είχε καταφύγει στην Ναύπακτο.

Ο τουρκικός στόλος-μια κορβέτα, τρία μπρίκια και μια γολέτα-έπρεπε να πυρποληθεί. Το πυρπολικό ήταν ένα μικρό ιστιοφόρο από το Γαλαξίδι, του οποίου την μετασκευή ανέλαβε ο θαλασσόλυκος από τις Σπέτσες Μυργιαλής, ήταν γεμάτο όχι τόσο με μπαρούτι και ρητίνη, αλλά με καυσόξυλα. Αλλά δεν υπήρχαν εθελοντές, μέχρι που το δήλωσε ο Γιώργος .

Τον ρωτάνε τι θέλει και ο Γιώργος Ανεμογιάννης απαντά: "τίποτα για τώρα, αλλά αν ο Θεός μου δώσει καλή τύχη, θα μου δώσετε 10 τάληρα για δώρο στην αρραβωνιαστικιά μου".

Την αυγή 10 Ιουνίου 1821, το πυρπολικό σάλπαρε, ρυμουλκώντας την λέμβο των διασωστών του, με επικεφαλής τον Μυργιαλή. Σε απόσταση ακολούθησε το μπρίκι «Λυκούργος».

Βλέποντας τους οι Τούρκοι ξεκίνησαν κανονιοβολισμούς από το κάστρο πάνω στο λόφο, από τις επάλξεις στην είσοδο του λιμανιού και τα πλοία του στόλου.

Ο Μυργιαλής θεώρησε ότι δεν υπήρχε δυνατότητα να προσεγγίσουν πιο κοντά στην είσοδο του λιμανιού. Άναψε τη φωτιά και έδωσε την εντολή στον Γιώργη να μεταβεί στην λέμβο. Αυτός αρνήθηκε. Πήγε το φλεγόμενο πλοίο στην είσοδο του λιμανιού.

Στις κραυγές του Μυργιαλή "Γιώργη θα χαθείς, πήδα στη θάλασσα», η απάντηση ήταν:

«Αδέρφια, λευτεριά δε ζητάτε; Ας χαθώ εγώ πρώτος για αυτή ".

Αλλά δεν μπορούσε να σταθεί άλλο στο κατάστρωμα. Κρεμιέται στην πρύμνη από όπου οδηγεί το πλοίο. Αλλά η φλόγα τον φτάνει και εκεί. Ο Γιώργος πέφτει στο νερό, προσπαθώντας με τα χέρια να στρέψει το πηδάλιο και δεν δίνει προσοχή στα σκάγια. Όταν δεν ήταν πλέον σε θέση να παραμείνει στη φλόγες και στους καπνούς, άφησε το πηδάλιο και σαν καλός κολυμβητής που ήταν, για μεγάλο χρονικό διάστημα διέφυγε από τις τουρκικές λέμβους που τον περιέβαλαν.

Τελικά τον έπιασαν, τον έφεραν στο κατάστρωμα της φρεγάτας. Εδώ οι Τούρκοι, "τον έψησαν στη σούβλα σαν αρνί, υπό την όψιν του ελληνικού στόλου». Στη συνέχεια το απανθρακωμένα σώμα του Γιώργου το κρέμασαν για αρκετές ημέρες στο κάστρο "ως λάβαρο της βαρβαρότητας τους."

Ο Δημήτρης Φωτιάδης (Έλληνας λογοτέχνης που ασχολήθηκε κυρίως με την ελληνική επανάσταση του 1821) βάζει τον Γιώργο Ανεμογιάννη από τους Παξούς δίπλα στον μάρτυρα της Ελληνικής Επανάστασης Αθανάσιο Διάκο. Πιστεύει επίσης ότι πρέπει να αναφέρεται μαζί με τον αδελφό του Αισχύλου, τον Κυναίγειρο, ο οποίος επιχείρησε μετά την μάχη του Μαραθώνα να κρατήσει με τα χέρια του, τα Περσικά πλοία.

Στις 15 Ιουλίου 1837 με διάταγμα του Οθωνα, ο Γεώργιος Μυργιαλής πλοίαρχος Γ κλάσεως διορίστηκε Εφορος του Λιμένος Πόρου και κατετάγη στους Ιππότες του Αργυρού Σταυρού του Τάγματος του Σωτήρος.

Αυτός , λοιπόν , ο πλοίαρχος που κατέβηκε με το βαθυσκάφος στα στενά του Πόρου. Όμως αυτός είχε σημαίνοντες προγόνους και απογόνους. Κι αυτούς αναζητούμε. Κι όποιος έχει πληροφορίες ας βοηθήσει.

Τα χρόνια 1892- 1997 ένας Γεώργιος Μυργιαλής ως αντιπλοίαρχος και πλοίαρχος ΠΝ διετέλεσε Πρόεδρος του Μετοχικού Ταμείου Ναυτικού 1/7/1892 14/10/1997.

Αγνωστο αν πρόκειται περί του ιδίου , ή για στγγενή του.

1890; γεν. ο ναύαρχος Μυργιαλής που το 1925 - 1930 παντρεύτηκε την νεαρή Ποριώτισσα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝ. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ

22-8-2015