Συνημμένο στο http://www.koutouzis.gr/Poros-Rosoi.htm
Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ
ΣΕ ΜΕΘΑΝΑ ΚΑΙ ΠΟΡΟ
Το στρατηγό Φαβιέρο επισκέφθηκε το 1827 στα Μέθανα ο στρατηγός Μακρυγιάννης για να του ζητήσει βοήθεια για τη μάχη των Αθηνών – Φαλήρου. Γράφει ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του (αν ανοίξετε το λίνκ, μπείτε στην κύρια σελίδα, συγγραφείς, Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα, 6:
«'Ηρθαν και" τ' άλλα τα μέλη της Επιτροπής της Διοίκησης· είπαν να πάγη ένα από " αυτούς εις τα Μέθενα να μιλήση με τον Φαβγέ (το στρατηγό Φαβιέρο). "'Ηταν καλά, μου λένε, να " πάγαινες και μόνος-σου -είσαι αστενής· θα τον ενθουσίαζες αλλοιώς. -Τους " λέγω, να πεθάνω εις τον δρόμον θα πάγω να 'νεργήσω ό,τι μπορώ!" " Επήγα εις τα Μέθενα. Με δέχτηκε ο αγαθός και γενναίος Φαβγές κι' όλοι οι αξιωματικοί. Τους ενθουσίασα. Τους ηύρα πρόθυμους και με μεγάλον πατριωτισμόν. Σηκωθήκαμεν με τον Φαβγέ και πήγαμεν εις την Διοίκηση. Και διοριστήκαμεν εμείς οι δυο επίτροποι με δυο μέλη από την Διοίκηση· και σκεδιάσαμεν -και μιλήσαμεν να μείνη μυστικόν το σκέδιόν μας, κ' έμεινε. Πήγε ο Φαβγές εις τα Μέθενα, έκαμε χαζίρι το σώμα του και το φόρτωσε πολεμοφόδια· κ' εγώ στάθηκα εις την Αίγινα κ' έκαμα έτοιμα αλοιφές και ξαντά κι' άλλα αναγκαία -κι' όλα μυστικά, ότ' ήταν Τουρκοραγιάδες πολλοί από 'κείνους οπού ήταν φορτωμένοι πέτρες και τους λευτέρωσε ο Κιταγής. Το' 'δωσα του αθάνατου Φαβγέ τους οδηγούς οπού 'χα μαζί μου από το κάστρο, τους γενναίους κι' αγαθούς Γιάννηδες, Κουντουριώτης ο ένας και Διστομίτης ο άλλος. Αυτείνοι οι δυο αγαθοί πατριώτες έβγαιναν πάντοτες με γράμματα από το κάστρο, ανάμεσα-από τόση Τουρκιά….».
«……. Σύναξα κ' εγώ όλους τους Αθηναίους και Στερολλαδίτες, όσοι φέρναν όπλα και ήταν εις τα νησιά Κούλουρη, Αίγινα και Πόρο, σύναξα αυτούς και τους ίδιους νησιώτες, κατά την διαταγή της Κυβερνήσεως οπού 'χω, και πήγα κ' εγώ εις Μέγαρα. Τότε κάνομεν ένα σκέδιον να βγούμεν συνχρόνως εις τα πόστα της Αθήνας αναντίον των Τούρκων· ο Βάσιος, ο Παναγιώτης Νοταράς, ο Μπούρμπαχης και οι Ντερβενοχωρίτες να πάνε να πιάσουνε από-βραδύς την Χασιά, να ταμπουρωθούν -είναι η θέση γερή -να πάγη οχτρός εκεί να τον πολεμήσουν. ('Ηταν ως τρεις-χιλιάδες ασκέρι). Το ταχτικό, ο Νοταράς ο Γιάννης κ' εγώ ως χιλιοχτακόσοι άνθρωποι να βγούμεν εις τον Πειραιά τα μεσάνυχτα. Πήγαμεν· με διορίζει ο Γκόρδον με το σώμα μου να πρωτοβγώ ομπρός εγώ εις την θέση του Φαληρέως. Ράξαμεν εις το Πασιά-Λιμάνι. Πρωτοβήκα με δυο φελούκες· το είχαν πιασμένο οι Τούρκοι. Πολεμήσαμεν μ' εκείνους καλά· λαβώθηκαν από 'μάς καμπόσοι.
Ήρθαν κι' άλλες δυο φελούκες μ' ανθρώπους μου και τότε πολεμήσαμεν γενναίως τους Τούρκους, μας πολέμησαν κι' αυτείνοι παληκαρίσια, και τους τζακίσαμεν και τους πήγαμεν κυνηγώντα ως το μοναστήρι εις τον 'Αγιον-Σπυρίδωνα, εις τον Δράκον…..»
«….. Εγώ σαν είδα αυτούς τους εφύλιους πολέμους, τους μούτζωσα όλους κ' έφυγα και πήγα εις την Αίγινα οπίσου. Εις την Αίγινα οπού πήγα έγραψα ένα γράμμα των ανθρώπωνέ μου εις Κούλουρη και τους έλεγα της Διοίκησης τα πράματα· και καράβια δεν ηύρα, ούτε πασκίζω δια τέτοια. 'Ομως να ησυχάσουνε τιμίως και γλήγορα έρχεται ο Κυβερνήτης· κι' όποιος φερθή τιμίως θέλει δικιωθή. Σηκώθηκα και πήγα εις τα Θερμιά, ότ' ήμουν αστενής, κι' από-εκεί εις Τήνο. Είχα την φαμελιά μου εκεί· έκατζα καμπόσο. " 'Ηρθε ο κολονέλ 'Αιντεκ, (Εϋδεκ) αξιωματικός Μπαυαρός, και μου λέγει· "Σου " δίνω πολεμοφόδια και ζαϊρέδες δια δυο-χιλιάδες ανθρώπους -να μου δίνης μόνον την υπογραφή σου· να μιλήσουμεν και με τον Κοκράν να σου δώση πλοία να πιάσης ένα μέρος της Αττικής, να είναι στρατέματα απάνου-εις " την Αττική, να 'χουν κατοχή οι 'Ελληνες. Του είπα· "Να πάγω ν' ανταμώσω και τους Αθηναίους και σου μιλώ". Μπήκαμεν μαζί εις το καράβι και ήρθαμεν " εις Πόρο Εγώ πήγα εις Αίγινα κ' εκεί συναχτήκαμεν εις τον Δεσπότη όλοι οι Αθηναίγοι. Τους είπα αυτό· τους ηύρα τους αγαθούς πατριώτες πρόθυμους και μου είπαν να πάγω εις τον Πόρο να μιλήσω με τον 'Αγιντεκ και Κοκράν να πάμεν. Πρόθυμοι ήταν όλοι οι καλοί κι' αγαθοί πατριώτες. Πήγα τους αντάμωσα. Μου είπαν είναι έτοιμοι ο 'Αιντεκ δια τον ζαϊρέ και πολεμοφόδια -έστειλε κι' ο Κοκράν δια τα πλοία. 'Ομως ήθελε να του δώσω ατομικώς εγγύησιν ότι δεν θα κάμω πειρατείες. Του υποσκέθηκα αυτό. Μου είπε σε ολίγες ημέρες είναι έτοιμα να μου τα δώση. Πήγα να ετοιμάσω τους ανθρώπους. Σε δυο-τρεις ημέρες ήρθε ο Κυβερνήτης. Πήγε εις τ' Ανάπλι, περίλαβε τα κάστρα, ήρθε εις την Αίγινα, ορκίστη με μεγάλη παράταξιν να φυλάξη τους νόμους της πατρίδος και μ' αυτούς να μας κυβερνήση. Τότε έβαλε πρώτα, οργάνισε τα στρατέματα εις χιλιαρχίες. Οργάνισε και το πολιτικό. Φωνάζει τους βουλευτάς και τους λέγει να διαλυθούν δια το παρόν και ύστερα προσκαλεί την Συνέλεψη την Εθνική και γίνεται το Βουλευτικόν σώμα. Οι βουλευταί δεν μπορούσαν να κάμουν αλλοιώς, διαλύθηκαν κατά τον λόγο του Κυβερνήτη. Τότε έφκειασε το Πανελλήνιον, ορκίστη κι' αυτός να κυβερνήση εφτά χρόνια. Δεν θυμήθη ο Κυβερνήτης· όταν ορκίστη δια εφτά χρόνια, ορκίστη 'σ το σύνταμα -κι' αυτός ευτύς το χάλασε….».