ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ

Στον κάμπο της Τροιζηνίας υπάρχει ένα παλιό υπεραστικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αρκαδίας. Το λεωφορείο αυτό ανήκει στον αρχιτέκτονα Γιώργο Βασιλακόπουλο, ο οποίος το επισκεύασε για λόγους συναισθηματικούς. Διότι ήταν της οικογενείας του, και ο πατέρας του Παναγιώτης Βασιλακόπουλος, κάνοντας το δρομολόγιο Τρίπολη- Ασέα, έπαθε εγκεφαλικό πάνω στο τιμόνι, και πέθανε στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο της Τρίπολης.

Ο Παναγιώτης Βασιλακόπουλος, από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας, ασχολήθηκε από νωρίς με τα λεωφορεία. Το 1949 αγοράστηκε το πρώτο λεωφορείο μάρκας VOLVO, 24 θέσεων, αμαξώματος της ΒΙΟ. Το 1960-61 αγοράστηκε το εν λόγω λεωφορείο MERCENTES, αυτοφερόμενο, R-495 , αμαξώματος της ΒΙΑΜΑΞ, έχοντας αριθμό κυκλοφορία ΔΧ 175.447, ενταγμένο στο στόλο των υπεραστικών Λεωφορείων του ΚΤΕΛ Αρκαδίας.

Όμως μετά το θάνατο του Παναγιώτη Βασιλακόπουλου το Νοέμβριο του 1975, το λεωφορείο πουλήθηκε.

Η αγορά του λεωφορείου έγινε από τον κ. Αριστοτέλη Κατσιαμπή, ο οποίος, αφού αποσύρθηκε από την κυκλοφορία το 1990, το διατηρούσε στο οικόπεδό του.

Το 2002, ο γιος του Παναγιώτη Βασιλακόπουλου, ο αρχιτέκτονας κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος, το αγόρασε και με ειδικό γερανό -νταλίκα το μετέφερε από την περιοχή Τριπόλεως στην Τροιζηνία. Εκεί ανακατασκευάστηκε από τον καλό τεχνίτη Βασίλη Ανδρικόπουλο.

« Οι λόγοι της ανακατασκευής του λεωφορείου, είναι συναισθηματικοί αφ ενός, και ευκαιρία για ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, αφ ετέρου. Εχω πολλές παιδικές μνήμες και αναμνήσεις όταν από τη θέση του συνοδηγού και με οδηγό τον πατέρα μου, ταξίδευα τα καλοκαίρια , σε διάφορα δρομολόγια, σε δρόμους τότε δύσβατους και δύσκολους στα φτωχά χωριά της Αρκαδίας, διανυκτερεύαμε σ αυτά, προκειμένου την άλλη μέρα να κάνουμε δρομολόγιο μεταφέροντας το μαθητή, τον αγρότη, το γέροντα, τη γερόντισσα μαζί με τις πραμάτειες τους στον προορισμό τους», μας λέει ο ιδιοκτήτης του παλιού λεωφορείου Τριπόλεως κ. Γιώργος Βασιλακόπουλος.

Ένα παιδικό όνειρο ταξιδεύει με το παλαιό υπεραστικό λεωφορείο της Αρκαδίας (με τις ανάλογες φωτογραφίες).

Οι παιδικές μνήμες, όπου έχουν αποτυπωθεί, σ ένα μικρό, παιδί, όπου τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν δεν υπήρχε σχολείο, ταξίδευε με οδηγό του λεωφορείου τον πατέρα του Παναγιώτη, (τις δεκαετίες του 1960 και 1970) διανυκτερεύοντας στο χωριά της Αρκαδίας, ώστε να γίνει το πρωινό δρομολόγιο και να πάρουν τον αγρότη, την αγρότισσα, το γέροντα, τη γερόντισσα, με τις πραμάτειες τους και να τους μεταφέρουν στην Τρίπολη.

Φυσικά ο βραδινός ύπνος γινόταν μέσα στο λεωφορείο (πάνω στα καθίσματα) λόγω στενότητας χρημάτων κι ήταν υπέροχος. Β.ΚΟΥΤ 5-2-10

Καλοκαίρι του 1954 και το γλέντι έχει ανάψει για τα καλά στους

αρραβώνες του Παναγιώτη – που σέρνει το χορό- και της

Παρασκευής Βασιλακοπούλου. Στη χαρά «συμμετέχει» και το πρώτο

λεωφορείο της οικογένειας, το VOLVO, συνιδιοκτήτες του

οποίου ήταν ο Παναγιώτης και ο αδελφός του Θόδωρος.

Το Λεωφορείο φορτώνεται Το γέρικο λεωφορείο με τις ζωντανές μνήμες

στην Τρίπολη. κάνει το τελευταίο του ταξίδι, περνώντας από τις

γνωρίζει πολύ καλά, αλλά τώρα σαν «επιβάτης» .

Φωτογραφία της Δεκαετίας του 1950. Διακρίνονται από αριστερά, ο Παναγιώτης Βασιλακόπουλος,

η σύζυγός του Παρασκευή Βασιλακοπούλου, ο παππούς Γεώργιος, και ο Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος έχοντας

δίπλα του τη σύζυγό του Λέλα και τον μικρό του γιο, Γιώργο και η μικρούλα Παρύ κόρη του Θεόδωρου Βασιλακόπουλου.

Στη χαρά συμμετέχει και το Λεωφορείο της Οικογένειας, που είχε Αμάξωμα της ΒΙΟ, που κατασκευάσθηκε την δεκαετία του 1940.

Για ιστορικούς λόγους να συμπληρώσουμε ότι ο αρχιτέκτονας Γιώργος Βασιλακόπουλος που κατοικεί στον Πόρο με τη σύζυγό του Στασούλα Κυριάκου Κωστελένου/ και τους δυο γιούς,‘έχει μεταφέρει τα οστά της αείμνηστης μητέρας του Παρασκευής στο κοιμητήριο του Πόρου.

Ομάδα Ελλήνων φίλων του αυτοκινήτου και δη της Μερσεντές, μεταξύ των οποίων και ο γιος του Παναγιώτη Βασιλακόπουλου,

αρχιτέκτονας Γιώργος Βασιλακόπουλος - πρώτος αριστερά ή δεξιά στις φωτογραφίες- στο μουσείο της Μερσεντές στη Στουτγάρδη.

Μνήμες από ένα υπεραστικό λεωφορείο

Σχετικά με τις μνήμες του λεωφορείου αυτού, ο αρχιτέκτονας Γιώργος Βασιλακόπουλος γράφει στο τεύχος 8 σελίδα 17 του ειδικού συλλεκτικού περιοδικού Classic century:

Ο πατέρας μου Παναγιώτης Βασιλακόπουλος από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας ξεκίνησε μαζί με τα αδέλφια του και ασχολήθηκαν με τα λεωφορεία. Αγοράζοντας το πρώτο τους λεωφορείο την δεκαετία του 1950 ένα 24 θέσεων με αμάξωμα της ΒΙΟ, όπου εντάσεται στο ΚΤΕΛ Αρκαδίας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 αγοράζεται το Μercedes 32 θέσεων αυτοφερόμενο της ΒΙΑΜΑΞ, τύπου R-495 με αριθμό κυκλοφορίας 175447. Τον Νοέμβριο του 1975, ο πατέρας μου κάνοντας το δρομολόγιο Ασέα - Τρίπολη παθαίνει εγκεφαλικό, και πεθαίνει στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης. Το λεωφορείο πωλείται το 1976. Η αγορά του λεωφορείου γίνεται το 2000 από τον κ. Αριστοτέλη Κατσιαμπή, όπου και είχε αποσυρθεί από την κυκλοφορία το 1990.

Η ανακατασκευή του λεωφορείου έγινε για λόγους συναισθηματικούς ένα ταξίδι πίσω στα παιδικά χρόνια, καθ' όσον υπάρχουν έντονες μνήμες και αναμνήσεις. Από την θέση του συνοδηγού και με οδηγό του λεωφορείου τον πατέρα μου τους καλοκαιρινούς μήνες, που δεν υπήρχε σχολειό, με έπαιρνε μαζί του, στα δρομολόγια, σε δρόμους τότε δύσβατους δύσκολους, στα φτωχά χωριά της Αρκαδίας διανυκτερεύοντας σε αυτά, προκειμένου την άλλη μέρα να κάνουμε δρομολόγιο και να μεταφέρουμε, τον αγρότη, την αγρότισσα, τον γέροντα, την γερόντισσα και μαζί με τις πραγμάτειες τους, να τους πάμε στην Τρίπολη για τις δουλειές τους.

Ο βραδινός ύπνος γινόταν μέσα στο λεωφορείο και πάνω στα καθίσματα καθ όσον το ξενοδοχείο ήταν είδος πολυτελείας για εμάς, καθ' όσον δεν είχαμε την οικονομική ευχέρεια.

Θυμάμαι, όταν γινόταν το δρομολόγιο Αθήνα - Τρίπολη, εμένα το μυαλό ήταν πότε θα φτάσουμε στους Μύλους του Αργους για το σουβλάκι με το ψωμάκι του, καθ' όσον εκεί ήταν η παραδοσιακή στάση των λεωφορείων, για να συνεχίσουν μετά το ταξίδι τους. Στο δε αντίστοιχο δρομολόγιο, δηλαδή από Τρίπολη -Αθήνα, το μυαλό μου ήταν πότε θα φθάσουμε στον Ισθμό της Κορίνθου, όπου εκεί γινόταν η στάση των λεωφορείων ώστε να κατέβω για να πάρω τα περίφημα γλυκά Καζινό του Λουτρακίου.

Από τη θέση του συνοδηγού, τοποθετούσα στο μαγνητόφωνο κασέτες που είχαν μέγεθος περίπου μικρού σχολικού τετραδίου και ακούγαμε τα διάφορα σουξέ της εποχής εκείνης.

Παρόλο που του γκρίνιαζα συνέχεια του πατέρα μου, δηλαδή στο να τρέχει πιο πολύ, γιατί όλοι μας προσπερνούσαν, αυτός ούτε παρατηρήσεις μου έκανε, ούτε με μάλωνε καθόλου, δηλαδή έκανα και έλεγα ότι κουταμάρα ήθελα και πάνω απ' όλα κορδωνόμουνα και καμάρωνα πια σαν το γύφτικο σκεπάρνι καθ' όσον ήμουν μες την τρελή χαρά και ευτυχία επειδή αρχίζουν οι καλοκαιρινές διακοπές...

Γεώργιος Π. Βασιλακόπουλος