Τα τραγούδια  που τραγουδιόντουσαν στην περιοχή   της Τροιζηνίας  ήταν ανέκαθεν   τα δημοτικά (βουνίσια  και νησιώτικα) ώσπου μπήκαν στη ζωή  των κατοίκων , τα ευρωπαϊκά   και τα αμερικάνικα.  

        Υπήρξαν βέβαια  και ορισμένα  Βορειοηπειρώτικα, που  είχαν φέρει  οι  Αρβανίτες , όπως  το « Τζάνε ποταμέ  μου ,  όταν γεμίζεις, πως βαράς πως κυματίζεις…»  όμως  δεν   τραγουδιόντουσαν πολύ.

       Οσο  για τους χορούς, παρά το  γεγονός ότι ο Πόρος είναι νησί,   δεν χορεύονταν   σχεδόν καθόλου   οι   νησιώτικοι (μπάλλος κλπ)  Είχαν επικρατήσει   ευθύς  εξ αρχής   ο Συρτός, ο Καλαματιανός, ο Τσακώνικος – συρτό αγκαζέ, « Σου είπα  μάνα παντρεψέ με»-,  ο Τσάμικος, ο Κλέφτικος. Που και που   χορευόταν  ο Μακεδονίτικος   αγροτικός « Πως το  τρίβουν το πιπέρι»- όπου οι χορευτές  μιμούνται αγροτικές εργασίες-,  μερικοί Κρητικοί, όταν μετά  το 1866 ήρθαν οι Κρήτες πρόσφυγες,  ύστερα  ήρθε ο  Χασάπικος,  που  είναι  χορός που χόρευαν τα μέλη της συντεχνίας   Κρεοπωλών  στο Βυζάντιο, και τέλος  ο  «ζεϊμπέκικος»  και το «τσιφτετέλι».

      Όπως γράφει ο δάσκαλος και ιστορικός του χορού Γεώργιος Κουσιάδης, όλοι  οι ελληνικοί χοροί   έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα. Όμως  στην  περιοχή της Τροιζηνίας, δεν φαίνεται να χορεύτηκαν – τα τελευταία χρόνια - ποτέ  οι δυο χοροί του Θησέα – που ήταν η πατρίδα του-  « Γέρανος»  και «Γιαργυτός», συρτοί  και  οι δυο, που χόρεψε στη  Δήλο και  στην Αθήνα, όταν σκότωσε  το Μινώταυρο. Ο «Γιαργυτός»  χορεύεται   ακόμη   και  σήμερα  στη Ζάκυνθο.

       Γύρω  στα 1940, ήρθαν και στον Πόρο  οι λεγόμενοι  Ευρωπαϊκοί  χοροί, Βάλς, Ταγκό,  Μπλούζ, Μπλούζ-Φοξ, Φοξ-Αγγλαί, Φοξ –Τροτ , και  μετά  το  1955 οι  τσα-τσά,  μάμπο,  μπιγκίν,  τουϊστ,  σέϊκ,  μπόσα-νόβα, σουϊγκ,  χάλυ-  γκάλυ,  γιάνκα και πιο τελευταία  η μακαρένα  και άλλα.

          Ο   χορός  «γέρανος», του  Θησέα, σε αγγείο 

          του 3^ου π.Χ. αιώνα ( Μουσείο  Φλωρεντίας)

      Οσο  για τα μουσικά όργανα  που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς  ήταν περισσότερο  το κλαρίνο,  το ταμπούρλο η πίπιζα, το βιολί, το σαντούρι, και αργότερα –και λιγότερο-   το λαγούτο,  η λύρα –κρητική  και μικρασιάτικη-  το ντέφι,  η κιθάρα , και  άλλα. Όταν  δεν  υπήρχαν όργανα  τραγουδούσαν και χόρευαν.

       Στα 1950  γνώρισα τον Ποριώτη  Σταμάτη Φράγκο  που έπαιζε καλό  σαντούρι   σε διάφορες εκδηλώσεις  δημόσιες και  οικογενειακές. 

       Ηταν ο πατέρας  του υπαξιωματικού Π.Ν. Αναστάσιου Φράγκου  που  στις  16-11-1972 πνίγηκε μαζί με άλλους 43 όταν  το  οχ. του ΠΝ  «Μέρλιν»  εμβολίστηκε  στο  Φάληρο  από το δεξαμενόπλοιο "Παγκόσμιος ήρως".      

v                     Στη  10ετία  του  1920, εμφανίστηκε ο φωνόγραφος - χρησιμοποιήθηκε  σε οικογενειακές  συγκεντρώσεις και  σε ορισμένα κέντρα διασκέδασης.

          Γύρω στο 1940 μερικά σπίτια  του  Πόρου  απέκτησαν  και πιάνο.

   Τέλος  ήρθαν, γύρω στο 1950 , τα κάθε  λογής πικ απ, που χρησιμοποιούνταν  σε  σπίτια  και  καταστήματα.

n                   Χορός  και τραγούδι  ήταν, κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας  στην Τροιζηνία, μέσα έκφρασης, ηρωϊσμού, και πίστης  στα Εθνικά Ιδεώδη. Τα τραγούδια  φανέρωναν  ό,τι  ένοιωθαν  εκείνοι οι σκλαβωμένοι Ελληνες:  Καημό  για  λευτεριά!

© ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ- KOUTOUZIS.GR  Αναδημοσίευση  επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή  www.koutouzis.gr .