Δεν ξέρω πότε ακριβώς  δημιουργήθηκε ο Προσκοπισμός στον Πόρο,  πάντως στα 1948  υπήρχε το σύστημα Ναυτοπροσκόπων,  αρχηγός του οποίου ήταν   ο αείμνηστος και γνωστός σε όλους Νίκος Μαρινάκης. Στο   Σύστημα αυτό μετείχα και γω ως βαθμοφόρος.

Ο  ΠΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ

Από τον κ.   Στέφανο   Αλευρά    πήραμε   26-2  το  κόλουθο      μέιλ:

Αγαπητέ κ. Κουτουζή,

Ευχαριστίες για όσα ενδιαφέροντα παρουσιάζετε στην ιστοσελίδα σας.

Επιτρέψτε μου να προσθέσω κάποια στοιχεία  στην ενότητα ΠΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ  ΣΤΟΝ  ΠΟΡΟ.

Είμαι  υπεύθυνος αρχείων της 3ης Ναυτοπροσκόπων Αθήνας  και έχω γράψει μερικά από τα κείμενα που περιλάβατε.

Η πρώτη (παλιότερη) ομάδα προσκόπων της Αττικής είναι η 3η Ναυτοπροσκόπων, μιά και οι αριθμοί 1 και 2 αφέθηκαν κενοί

γιά την περίπτωση που γίνονταν ομάδες εκπαίδευσης αρχηγών και υπαρχηγών.

Αυτή, έκανε κατασκηνώσεις και τριήμερες εκδρομές στον Πόρο το 1930, 1931, 1932, 1935, 1936, 1937 αλλά και το 1950. 

Διευκρινίζω πως  το Σώμα Προσκόπων  υποχρεώθηκε από τη δικτατορία Μεταξά να διαλυθεί το 1939  όχι γιά να ιδρυθεί η ΕΟΝ (αυτή ιδρύθηκε το 1936), 

αλλά γιά να μην έχει ανταγωνιστές, μιά και φυσικά οι νέοι προτιμούσαν τους προσκόπους.

Θυγατρική της ίδιας ομάδας, η 3ηΒ'  αλλιώς 1η Ναυτοπροσκόπων Αθήνας, κατασκήνωσε στον Πόρο το 1946 και 1947.Οι υπεύθυνοι και τα παιδιά ήταν Αθηναίοι.

Υπάρχουν  τα πλήρη  ημερολόγια.

Γιά την περίοδο μετά το 1950 δεν μπορώ να βοηθήσω.

Με εκτίμηση,

Στέφανος  Αλευράς

210-6233392 Κηφισιά, Αττική

        Φαίνεται, όμως, ότι προσκοπισμός στον Πόρο πρέπει να υπήρχε πριν το 1940 διότι  μαρτυρίες

στελεχών της  1^ης Ομάδας Ναυτοπροσκόπων Αττικής αναφέρουν:

"Κατασκήνωση στον Πόρο, Σάββατο 3 Αυγούστου 1935":

    Περιμένουμε να μας επισκεφτούν το βράδυ Ν/Π της ομάδας, με τον αρχηγό κ. Σαράτσογλου και επειδή θέλαμε να τους προσφέρουμε ένα θαλασσινό φαΐ, εξεστράτευσαν οι ψαράδες μας και μας έφεραν 182 ψάρια, (σπάρους κ.λ.π.) με τα οποία έγινε για το βράδυ μια θαυμάσια κακαβιά. Στις 6.30 το απόγευμα ήλθε ο κ. Σαράτσογλους με 8 Ν/Π, 2 λυκόπουλα και 2 εκπαιδευτές λυκοπούλων.

    Αφού γευθήκαμε την κακαβιά (επειγόντως... νερωθείσαν επειδή ήλθαν περισσότεροι επισκέπτες απ’ όσους περιμέναμε) κάναμε ένα νυχτερινό παιχνίδι επιθέσεως κατά κουρσάρων και προσπάθεια κατάληψης του λημεριού τους Η υπό τον αρχηγό κ. Σαράτσογλου επίθεση νίκησε τους κουρσάρους  (υπ/γός Θ. Ζαμάνος και ενωμοτία Δελφίνων) και πήρε την σημαία τους.

       Το 1939 ο Προσκοπισμός διαλύθηκε για να δημιουργηθεί η Νεολαία Μεταξά.

      Τους Προσκόπους, και δη της   1^ης Ομάδας, τους ξαναβρίσκουμε κατασκηνωτές στον Πόρο  το 1946.

4713 Πόρος

    Μαγευτικό και, τότε, παρθένο το μικρό νεώριο στο οποίο στήθηκαν οι σκηνές. Πανύψηλα πεύκα που κυριολεκτικά έβρεχαν τις ρίζες τους στην θάλασσα. Μαζί βρέχαμε κι εμείς τα πόδια μας στο γάργαρο νερό γιατί ήμασταν κατασκηνωμένοι ακριβώς επάνω στην ακρογιαλιά. Απέναντι ο Γαλατάς και πιο πέρα του Τομπάζη με τους γιγάντιους ευκαλύπτους του καθρεφτίζονταν στα συνήθως ήσυχα νερά. Αριστερά υψωνόταν η πόλη του Πόρου με το ψηλόλιγνο καμπαναριό και το μαύρο ρολόϊ στην κορυφή της, και πιο αριστερά ξαπλώνονταν τα κτίρια του προγυμναστηρίου του Ναυτικού. Κάθε πρωί μας ξυπνούσαν τα παραγγέλματα των υπαξιωματικών και ο θόρυβος των κουπιών του βυθίζονταν ρυθμικά στη θάλασσα. Πλάφ, πλούφ. Ήταν οι εκπαιδευτικές δεκαεξάκωπες του Ναυτικού που έκαναν τις καθημερινές τους ασκήσεις. Είχαμε κι εμείς μία λέμβο στην διάθεσή μας, την ψαρόβαρκα Μαρίνα, όπως την αποκαλούσαμε. Ακόμα, 2 μεγάλες, πολύ μεγάλες λαστιχένιες, παλιές γερμανικές στρατιωτικές αποβατικές βάρκες που έχουμε κληρονομήσει από τη διανομή του κοινού υλικού του παλιού 3ου συστήματος όταν χώρισαν οι ομάδες.

       Αυτές οι βάρκες καθώς και κάτι γερμανικά αντίσκηνα, διάφορα άλλα πράγματα και τέλος ένα θαυμάσιο μακρύκανο τουφέκι σκοποβολής φλόμπερ είχαν πέσει στον κλήρο της 1 ΟΝΑ. Το όπλο εκείνο επέπρωτο να γίνει μυθιστόρημα, γιατί όλοι το λιμπίζονταν, ο καθένας το ήθελε για δικό του, αλλά κάποιος φαίνεται υπήρξε ίσως πιο θαρραλέος και το εξαφάνισε !

        Ακόμη τώρα έπειτα από τόσες δεκαετίες, όλοι αναζητούν τον έξυπνο ! Διοικητής του Ναυτικού προγυμναστηρίου ήταν την εποχή εκείνη ο πλοίαρχος Φιλίππου, ο θείος του τότε ενωμοτάρχη της 1ης ΟΝΑ Κώστα Φιλίππου και αυτό διευκόλυνε πολύ την ομάδα, στη διάθεση της οποίας το προγυμναστήριο πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες. Λίγο πολύ όλα τα παιδιά αισθάνονταν ότι ήσαν διοικηταί της Ναυτικής εκείνης Βάσεως!

        Γιατί αυτός ο «ΚΟΠΡΟΣ» ο ανηψιός μου δεν μου είπε ότι δεν έχετε χύτρες;! Aπό τότε το παρατσούκλι παρακολούθησε τον ενωμοτάρχη Πιγκουίνων! Βέβαια αμέσως ένας αριθμός μαγειρικών κατεύνασε από το Προγυμναστήριο.

        Νερό πόσιμο δεν υπήρχε στον Πόρο και ήταν μεγάλο το πρόβλημα. Ευτυχώς όμως κάθε τόσο ερχόταν το Λουκάνικο, έτσι αποκαλούσαν οι ντόπιοι την υδροφόρο του Ναυτικού, κι ακόμη ευτυχέστερα το Προγυμναστήριο παραχώρησε στην ομάδα μερικούς αδιάβροχους σάκους με αρκετές βρύσες στο κάτω μέρος τους. Υψώθηκαν οι σάκοι στα δέντρα και έτσι λύθηκε το πρόβλημα. Βέβαια, το νερό δεν περίσσευε και πολλές φορές σχηματίζονταν γύρω στους σάκους οι τόσο νωπές ακόμη από την κατοχή ουρές !

        Και αφού μιλάει κανείς για κατοχή θυμάται ότι είχαν ακόμη με διάφορα μικροπράγματα τη σφραγίδα τους επάνω στη ζωή μας. Χρήματα π.χ. δεν περίσσευαν ακόμη, και τα έξοδα της κατασκήνωσης ήταν βάρος δυσβάσταχτο για πολλές οικογένειες. Είχε αναλάβει λοιπόν το υπουργείο να προμηθεύει δωρεάν από την ΟΥΝΡΑ ( United Nations Relief Association ) στις ομάδες διάφορα τρόφιμα κυρίως αλεύρι, αυγά σκόνη και γάλα σκόνη σε ψηλά κυλινδρικά στενά και ασήκωτα βαρέλια. Κακάο, μαρμελάδα, κονσέρβες κορν μπήφ και διάφορα άλλα είδη που παραλαμβάνουμε από μιά υπηρεσία κάπου κοντά στου Ψυρρή, υπό τον όρον ότι θα φιλοξενήσουμε στην κατασκήνωση πέντε ξένα άπορα παιδιά που όριζε το υπουργείο. Ανάμεσα σ’ αυτά τα τελευταία ήρθε με την ομάδα στον Πόρο και ένας πιτσιρίκος έως 11 ετών ο οποίος είχε ένα ανεπανάληπτο χάρισμα, ότι κελάηδιζε σαν καναρίνι !

        Ήταν όνειρο να ακους εκείνο το παιδάκι να κελαηδάει. Τόσο αναγνωρίστικε η τέχνη του, ώστε πολύ σοβαρά του δόθηκε το παρατσούκλι « Μπετόβεν » ! Αργά το σούρουπο στην ελεύθερη ώρα, όταν όλη η κατασκήνωση άδειαζε, αποτραβιόταν πολλές φορές ο Μπετόβεν στα βραχάκια, η κει κάτω από τον δρόμο που έφευγε προς το μεγάλο Νεώριο και τον ρωσικό ναύσταθμο, και άρχιζε το μαγικό του τραγούδι. Γύρω του ξάπλωναν τεμπέλικα μερικοί ναυτοπρόσκοποι που ανήκαν κυρίως στην ενωμοτία υπηρεσίας. Το ήρεμο κυματάκι μουρμούριζε στα πόδια τους, στον ουρανό τρεμόφεγγαν τα πρώτα αστέρια, κι απέναντι, πέρα στον Γαλατά και στην πόλη του Πόρου άναβαν ένα ένα τα φώτα σε σπίτια, δρόμους και μαγαζιά. Εκεί η ζωή, εδώ η γαλήνη και το τραγούδι του Μπετόβεν ! Το θρόϊσμα του αέρα κι ο φλοίσβος. Και νά η «Καλαμάρα», το πλοίο της γραμμής, που ξεκόβει γοργά πίσω απ’ τον κάβο, πηγαίνει ίσια προς το λιμάνι, σφυρίζει ξανασφυρίζει, σηκώνει πλατύφυλλο κύμα που φτάνει έως την ακρογιαλιά. Έρχεται από τον Πειραιά και φέρνει τη μυρωδιά της τόσο μακρυνής Αθήνας !

         Κάτι που ήταν πολύ σπουδαίο, γιατί η Αθήνα βρίσκοταν τότε πολύ μακριά από τον Πόρο, ίσως όσο σήμερα η … Αμερική . Και ήταν όμορφη, και είχε μυρωδιά μεθυστική, όσο και το λεμονόδασος δίπλα στον Γαλατά ...

         Ο Πόρος έμεινε αξέχαστος για πολλούς λόγους . Πρώτα – πρώτα, είμαστε όλοι στην καλύτερη ηλικία μας. ΄Ετοιμοι να γελάσουμε με το παραμικρό. Γιά παράδειγμα, στην κορυφή του γειτονικού λόφου υπήρχε ένα σπιτάκι που το κατοικούσε κάποιος παραθεριστής, ένας νέος άνθρωπος πολύ αδύνατος, αποστεωμένος, κοκκαλιάρης - φαινόμενο αδυναμίας, υπόλοιπο της κατοχής!

          Σύντομα λοιπόν του βγήκε το παρατσούκλι « ο απ’ τα κόκαλα βγαλμένος» .

          Οποτε γινόταν αντιληπτός όλα τα παιδιά της ομάδος, όπου και αν βρίσκονταν, ακόμα και μέσα στη θάλασσα, στέκονταν διακριτικά προσοχή και ύψωναν (επίσης διακριτικά) το χέρι στον προσκοπικό χαιρετισμό. - Τι συμβαίνει ; - Μα περνάει ο Εθνικός ύμνος !

         Ενας δεύτερος λόγος, πολύ σπουδαίος αυτός, ήταν η απογευματινή έξοδος . Γιά ελεύθερη ώρα έγραφε το πρόγραμμα της ημέρας, και ήταν ένας θεσμός που αργότερα χτυπήθηκε πολύ από τους θεωρητικούς του προσκοπισμού αλλά που η 1η ΟΝΑ εφάρμοζε με γενναία απλοχεριά προς γενικήν αγαλλίαση μικρών και μεγάλων. Οι ετοιμασίες άρχιζαν από το μεσημέρι. Πολλοί έκλεβαν χρόνο από τον μεσημεριανό ύπνο και κρυφά καλλωπίζονταν, χτενίζονταν και γυαλίζονταν.

         Κι έπειτα, όταν πια έπεφτε ο ήλιος, σκόρπιζαν, αφήνοντας στην κατασκήνωση μόνο την ενωμοτία υπηρεσίας, τον υπαρχηγό ή βοηθό υπηρεσίας, και μερικούς κακόκεφους , ρομαντικούς, η κάποιον άτυχο τιμωρημένο! Οι περισσότεροι έπαιρναν τον μακρύ, φιδίσιο, παραλιακό δρόμο προς τον Πόρο, όπου τους τραβούσε η βόλτα και ο «Τυρόπουλος» το ονομαστό γάλακτοζαχαροπλαστείο της προκυμαίας, με τα μοναδικά γαλακτομπούρεκα και τα ανεπανάληπτα κρέμα παγωτά του !

         Αρχές 1946 έφυγαν κι οι τελευταίοι παλιοί ενωμοτάρχες και ανέβηκε η επόμενη … κλάση. Οι ενωμοτίες όμως ήταν 4 και οι υποψήφιοι 5 : Παμπούκης, Δρόσος, Φιλίππου, Λιβιεράτος και Κουτσουδάκης. Κάποιος περίσσευε που δεν έπρεπε όμως να κακοκαρδιστεί . Γι’ αυτό δόθηκε μιά Σολωμόντεια λύση : Στους Πιγκουϊνους τοποθετήθηκαν δύο … συνενωμοτάρχες, ο Κ.Φιλίππου κι ο Δ.Κουτσουδάκης, οι οποίοι και φωτογραφίστηκαν, παριστάνοντας με πολύ χιούμορ και χωρίς κόμπλεξ το … δικέφαλο τέρας ! Στην μέση ο υπενωμοτάρχης ( εγώ), δεξιά ο πρώην ενωμοτάρχης Ντόρης Χαλκιόπουλος που κρατάει αγκαλιά το διάσημο ακορντεόν, το οποίο κερδήθηκε από την ομάδα στον μεγάλο διαγωνισμό του Βιβλίου Χαράς (Α’ βραβείο ) και αριστερά ο Λέων Λέϊξ, εμπρός από την σκηνή των Πιγκουϊνων στον Πόρο .

                       Οι Πιγκουϊνοι με το … Δικέφαλο τέρας !

     Ενα μεσημέρι, αργά μετά το φαγητό και την ώρα που ο ήλιος έκαιγε αφόρητα, το χώμα άναβε κι ο αέρας μύριζε ρετσίνι και άχυρο, πέρασε έξω από την κατασκήνωση ένας πλανόδιος φωτογράφος. ΄Εσερνε μαζί του εκείνο τον τρίποδα με το μεγάλο κουτί από το οποίο έβγαινε … το πουλάκι, όπως έλεγαν τότε, και ζήτησε να μας αποθανατίσει. Συγκεντρώθηκαν τότε όσοι κυκλοφορούσαν ακόμη στον χώρο της κατασκηνώσεως ( οι άλλοι είχαν κατακλιθεί γιά μεσημέρι ) και …ιδού το αποτέλεσμα !

Πρώτος αριστερά κάτω, ο Μπετόβεν, Τάσκος Μάλτος, ένα παιδί του υπουργείου, Ευγένιος Παπαχελάς (πετσί και κόκκαλο ! ) Γιωργάκης Οικονόμου, Μιχάλης Σιφναίος και δυό ακόμα παιδιά του υπουργείου. ΄Ορθιοι από αριστερά : Πλάτων Δεληγιάννης, Μιμίκος Στρατηγόπουλος, ? Αργυρόπουλος, Ε. Βρανόπουλος, Νίκος Μεταξάς κι ο διάσημος … Τσαμπλιάσκος ! ΄Ηταν το παρατσούκλι του Νώντα Ησαϊα, ανιψιού του Ησαϊα Ησαϊα, από τα κορυφαία ιδρυτικά στελέχη της 3ης Ναυτοπροσκόπων . Είχε δύο γιούς, διοχέτευσε στην 3η τον μεγαλύτερο, τον Γιώργο και γιά λόγους δικαίας κατανομής έστειλε στην 1η τον Μανώλη. Ο ξάδελφός τους Τσαμπλιάσκος είχε ασίγαστο πάθος να κάνει την ομάδα συνεχώς να γελάει κι ομολογουμένως τα κατάφερνε περίφημα !

Μικρό Νεώριο, λένοντας τα πιάτα στην ακροθαλασιά, μετά το μεσημεριανό φαγητό. το βάθος

η ψαρόβαρκα «Μαρίνα».

     Άλλοι, οι πιό μεγάλοι, ανηφοροκατηφόριζαν, στο γειτονικό Μεγάλο Νεώριο. Κύριος κράχτης εδώ ήταν το κρασάτο χταποδάκι και η ομάδα Ναυτοδηγών που είχε κατασκηνώσει σε αυτόν τον όρμο ! Δίπλα μάλιστα στις Ναυτοδηγούς ήρθε κάποια μέρα και έστησε την κατασκήνωση της η 31η Προσκόπων και τότε ερρίφθη ο κύβος! Αποφασίστηκε να γίνει επιχείρηση νίλας εις βάρος των νεοφερμένων.

       Καταστρώθηκαν αμέσως λεπτολόγα σχέδια κατάδρομής, και το ίδιο βράδυ, αργά μετά τα μεσάνυχτα, οι κομάντος της 1ης ΟΝΑ επέδραμαν με την ψαρόβαρκα Μαρίνα στο Μεγάλο Νεώριο και έπιασαν την 31η στον ύπνο! Ήταν κουρασμένα τα νεοφερμένα παιδιά και κοιμόντουσαν ύπνο βαθύ. Είχαν φθάσει το ίδιο μεσημέρι, έστησαν την κατασκήνωση τους, και κατάκοποι παραδόθηκαν στις αγκάλες του Μορφέως, αμελώντας να τοποθετήσουν ακόμη και σκοπιά.

       Οι κομάντος ενέσκηψαν αστραπιαία και βίαια. ΄Ελυσαν μερικές σκηνές που έπεσαν και κουκούλωσαν τα παιδιά που κοιμόντουσαν μέσα, διέλυσαν κατασκευές, πήραν τη σημαία και άλλα τρόπαια, άφησαν κι ένα σημείωμα στην βάση του ιστού « Αν σας λείπει τίποτα, ελάτε να το πάρετε από το Μικρό Νεώριο », κι έσπευσαν ταχύτατα να αποχωρήσουν.

         Ήταν περίεργο, αλλά κανείς της 31ης, ούτε αυτοί που κουκουλώθηκαν από τις σκηνές, δεν ξύπνησε! Για κακή τύχη όμως, το Ναυτικό Προγυμναστήριο είχε διαθέσει ειδική φρουρά με επικεφαλής υπαξιωματικό, για την ασφάλεια των Ναυτοδηγών. Ο σαματάς ξύπνησε την φρουρά η οποία νόμισε ότι η επίθεση στρέφονταν εναντίον των κοριτσιών , κι αγριεμένοι οι ναύτες που δεν χωράτευαν, αφού είχαν ρητές διαταγές και δεν ήξεραν φυσικά περί τίνος επρόκειτο, όρμησαν εναντίον των επιδρομέων. Σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν τότε, αλλά τελικά οι κομάντος το έσκασαν , πήδησαν στην βάρκα, και με την ψυχή στο στόμα γύρισαν στη βάση τους. Το άλλο βράδυ μετά το σιωπητήριο μια σκιά πλησίασε αθόρυβα το σανιδένιο τραπέζι γύρω από το οποίο ενωμοτάρχες, υπαρχηγοί και βοηθοί συζητούσαν χαμηλόφωνα , τεμπέλικα και μουδιασμένα έπειτα από την χθεσινοβραδινή περιπέτεια, τα ζητήματα της ημέρας.

         Ξαφνικά σήκωσαν όλοι τα μάτια, και στο χλωμό φως της πετρελαιόλαμπας αναγνώρισαν τον αρχηγό της 31ης. Εγέρθηκαν .Το ύφος του δεν ήταν καθόλου φιλικό και τα μάτια του έβγαζαν φωτιές. Στράφηκε προς τον ενωμοτάρχη Δημήτρη Κουτσουδάκη ( κανείς δεν ξέρει γιατί κι ο Κουτσουδάκης ακόμη σήμερα έχει την απορία και το παράπονο! ) και είπε σκληρά : Θα σε πασαλείψω ολόκληρο με μαρμελάδα και θα σε κρεμάσω σ’ αυτό το δέντρο να σε φάνε οι μέλισσες !

        Λίγα χρόνια μετά, ο αρχηγός της 31ης πέθανε . Κι άφησε σ’ όλους ένα ένοχο κενό, που άθελά τους τον στεναχώρησαν κάποτε τόσο πολύ .

      Ένας τρίτος λόγος που εκείνη η κατασκήνωση έμεινε αξέχαστη ήταν ότι στον Πόρο τότε έγινε πραγματικά καλή προσκοπική δουλειά. Η ομάδα λειτούργησε σαν ένας άνθρωπος. Χωρίς άγχος, με ευθύνη, με κέφι, ελευθερία, χαρά και  τραγούδι.

       Η αποθέωση ήρθε ένα βράδυ στο μεγάλο καμπ φάϊρ, μία πυρά που πραγματικά άφησε εποχή. Υπήρξε το κοσμικό γεγονός για όλο τον καλοκαιρινό Πόρο . ΄Ηρθε και ο ( θείος μας, ο θείος του Κώστα Φιλίππου, πλοίαρχος Β.Ν. ) διοικητής του Ναυτικού Προγυμναστηρίου με το επιτελείο του, ήρθε ο δήμαρχος, κόσμος πολύς από το νησί και από την Αθήνα. Ήρθε κι ο γενικός έφορος, πλοιάρχος Λελούδας που τόσο ευχαριστήθηκε, ώστε μας ανήγγειλε ότι θα στείλει και τα δύο του παιδιά στην ομάδα. ΄Οντως, το επόμενο καλοκαίρι, ο Σωτήρης και ο Γιάννης ήταν μαζί μας, όταν η ομάδα για δεύτερο χρόνο (1947) κατασκήνωσε ξανά στο ίδιο μέρος.

        Επίσης το βράδυ εκείνο ήρθε ακόμη και η ομάδα των Ναυτοδηγών από το Μεγάλο Νεώριο, καθώς και μία άλλη νεοφερμένη ομάδα οδηγών που είχε κατασκηνώσει πιο πέρα. Στείλαμε πρόσκληση και στην 31η, αλλά εκείνη δεν απήντησε ! Εν πάση περιπτώσει, κάποια ώρα συγκεντρώθηκαν όλοι και

περίμεναν να αρχίσει το έργο! Ούτε ο Μπουρνέλης (ο γνωστός τότε Μαίτρ του θεάματος, ο επιχειρηματίας του Ακροπόλ) δε θα μπορούσε να σκηνοθετήσει με τόση φαντασία την φαντασμαγορική εκείνη έναρξη της Πυράς.

         Μιά δυνατή λάμψη, μιά φωτιά φάνηκε μέσα στη θάλασσα, και πλησίαζε, πλησίαζε συνεχώς. Ήταν η βάρκα μας που είχε μέσα καμιά δεκαριά παιδιά τα οποία κρατούσαν δαυλούς αναμμένους . Η βάρκα πλησίαζε σιγά σιγά και κάποτε ακούμπησε μαλακά στο γιαλό. Οι ναυτοπρόσκοποι μεταμφιεσμένοι σε Ζουλού της Αφρικής και με υψωμένους πάντα τους αναμμένους δαυλούς που καταύγαζαν το σκοτάδι, αποβιβάστηκαν αργά, κινήθηκαν τελετουργικά προς το κέντρο της σβηστής πυράς, και με επικεφαλής τον Αντωνάκη Οικιάδη έκαναν  κύκλο γύρω της, τραγουδώντας ρυθμικά :

ΚΙΛΙ ΚΙΛΙ ΚΙΛΙ ΟΥΑΤΣΑ ΚΙΓΚΑ ΓΟΥ, ΚΙΓΚΑ ΓΟΥ (δις)

ΑΑ, ΑΤΣΑΛΜΑ ΑΤΣΑΛΜΑ ΠΟΛΙΑΛΜΑ.

ΑΑ, ΑΤΣΑΛΜΑ ΑΤΣΑΛΜΑ ΠΟΛΙΑ !

ΚΙΓΚΑ ΓΟΥΟΥΟΥ … (στο σημείο αυτό, τα παιδιά έσκυψαν με τους αναμμένους

δαυλούς επάνω από τον σωρό με τα ξύλα και μετέδωσαν την φωτιά …)

ΚΙΓΚΑ ΓΟΥ ΜΙΝΟ ΜΙΝΟΡΕ

ΚΙΓΚΑΓΟΥ ΟΥ ΟΥ ΟΥ ΟΥ

Ω ΛΙΠΟΤΣΕΛΟ ΤΣΕΛΟ ΤΣΕΛΟ ΟΥΑ

        Το βράδυ εκείνο εκτελέστηκαν και σκετς που έκαναν πάταγο. ΄Ενα ήταν «Η βασίλισσα η αγρία», το γνωστό προσκοπικό τραγούδι που διηγείται τις περιπέτειες ενός ταξιδιώτη κιθαρίστα που ναυαγεί στην χώρα μιάς ανθρωποφάγου βασίλισσας, η οποία έχει σκοπό να τον . . . καταβροχθίσει !

        Κιθαρίστας μ’ ένα βαλιτσάκι στο χέρι ήταν ο ενωμοτάρχης Γεράσιμος Λιβιεράτος ή «Γέρος» όπως είχε καθιερωθεί κατά συγκοπή του βαφτιστικού του ( αλλ’ όχι μόνο γι αυτό ! ), ένας σπάνιος τύπος με πρωτόγονο αλλά καυστικό χιούμορ, που δύσκολα ξεχνιέται το πέρασμα του σε μία ομάδα. Βασίλισσα ήταν ο υπαρχηγός Παύλος Ζάννας. Φορούσε ένα μαγιό κι έχει ρίξει από πάνω μερικ κλαδιά, εν είδει εξωτικής φούστας.

        Το μαγιό όμως, ανήκε σε μία παρτίδα που μας είχε μοιράσει τότε η UNRA δωρεάν ( πολλά δώρα άχρηστα μας είχε κάνει η Ούνρα τότε, και σύνεργα ψαρέματος που ήταν κατάλληλα μόνο για καρχαρίες του Ειρηνικού! ), κι όλη η παρτίδα ήταν καμένη. Τα μαγιό είχαν πολλές τρύπες. Τρύπες λοιπόν είχε και το  μαγιό του Παύλου. Ο κόσμος άρχισε να γελά, η βασίλισσα καμάρωνε χωρίς να αντιλαμβάνεται γιατί γελούσε το κοινό, τα γέλια δυνάμωναν, ξεκαρδίζονταν τώρα και οι οδηγοί, γελούσε κι ο κιθαρίστας, γελούσαμε όλοι, η βασίλισσα καμάρωνε πιο πολύ κι άνοιγε πιο πέρα φιλάρεσκα το δρασκελισμό της. Έγινε

πανζουρλισμός ! ΄Ενα άλλο σκετς (μονόλογος ήταν) εκτέλεσε ο υπαρχηγός Κώστας Σταυρίδης, ο οποίος με εντυπωσιακή παραστατικότητα, εκφραστικότητα και πειθώ μας έδειξε πως ένας πρόσκοπος προσπαθεί να ράψει ( και τελικά... δεν ράβει ! ) το κουμπί του . Εμφανίστηκε βέβαια και ο Μπετόβεν, ο οποίος αποθεώθηκε όπως ήταν  φυσικό ...

        Οι καλλίφωνοι, Ντόρης Χαλκιόπουλος, Ντίμης Λεούσης, Γιώργος Παμπούκης, ο Αντρέας Στρατηγόπουλος κλπ έδωσαν μιά πολύ ιδιαίτερη νότα εκείνη τη νύχτα. Οκλαδόν, γύρω από την φωτιά τραγούδησαν την γνωστή επιτυχία τους το «Χώρα-χώρα που η ομορφιά σου, φαντάζει σαν όνειρο στη γη» ήρεμα και ζεστά μες τη νύχτα αντήχησε το τραγούδι τους μέσα σε κατανυκτική σιωπή που βασίλευε γύρω και την οποία διέκοπτε μόνο ένας διακριτικός παφλασμός του κύματος, και το τρίξιμο της φωτιάς. Ήταν πραγματικά μιά μεγάλη παράσταση !

         Αρχηγός της κατασκήνωσης στον Πόρο … δεν υπήρχε! Αρχηγεύων ήταν ο υπαρχηγός Κώστας Σταυρίδης πλην εάν, συνήθως τα Σαββατοκύριακα, έρχονταν από την Αθήνα (φουριόζοι !) οι … ομόλογοί του Ντίμης Λεούσης, Αντώνης Οικιάδης, Βασίλης Μαυρίδης, οπότε ... συναρχήγευαν μαζί.

          Καθήκοντα υπαρχηγού εκτελούσε ο Παύλος Ζάννας, όμως δεν είχε ακόμη ονομαστεί επισήμως υπαρχηγός, και τρελαίνοταν να φοράει συνεχώς τό πηλίκιο και να σφυρίζει με τη σφυρίχτρα ! Αποθηκάριος ήταν ο Ανδρέας Στρατηγόπουλος. Είχε βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα, και μπόλικη ... μαρμελάδα! 

        Λεούσης και Αντρέας Στρατηγόπουλος κάθονταν στου Τυρόπουλου, σε χωριστά γειτονικά τραπέζια. Ξαφνικά ο Αντρέας πέταξε ένα ολόκληρο ποτήρι γεμάτο νερό, εναντίον του Λεούση. Ο Λεούσης έσκυψε, και το ποτήρι πήγε ... παραπέρα κι έλουσε έναν ανυποψίαστο απόστρατο ... Ναύαρχο που παραθέριζε στον Πόρο, και που φορώντας τα καλά του έπαιρνε τον απογευματινό του καφέ στου Τυρόπουλου !

            ΄Ετσι στον Πόρο το 1947 κουβαλήθηκε κάποια μέρα κι όλη σχεδόν η Τοπική Εφορεία Ακαδημίας, στην οποίαν είχε υπαχθεί τόσο οι 1η όσο και η 3η Ναυτοπροσκόπων, υπό την γενική αρχηγία του τοπικού εφόρου Δουκάκη, ο οποίος ... δεν χώνευε και πολύ τους Ναυτοπροσκόπους κι έκανε τη ζωή μας λίγο μαύρη ! Σύμφωνα με το νέο πνεύμα, οι ομάδες έπρεπε να ξεχάσουν αρκετά τον. ..εαυτό τους, και να λειτουργήσουν μέσα στο σύνολο, δηλαδή την Τοπική τους Εφορία, η οποία θα έπρεπε πλέον να αποτελεί το βασικό κύτταρο!