Πως μπορεί ο μέγας Ναπολέων να ήταν Ελληνας;
Ο μύθος γύρω από το ότι ο Μέγαν Ναπολέων ήταν Ελληνικής Καταγωγής καλά κρατεί και στις μέρες μας:
Πολλά τα σχετικά δημοσιεύματα από Ελληνικής πλευράς, αλλά και από ξένους.
Η υπογραφή του Ναπολέοντα
Η εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα» εν έτει 2011 γράφει μεταξύ άλλων:
«Οι Bonapart είναι Κορσικανή οικογένεια, που με τον Ναπολέοντα διαμόρφωσε την αυτοκρατορική δυναστεία του 1804.
»Η οικογένεια καταγόταν από την ηπειρωτική Ιταλία, όπου μια σειρά από οικογένειες με αυτό το όνομα είναι γνωστές από τον 12ο αιώνα (από το 1100). Αυτές οι οικογένειες το 13ο αιώνα εγκαταστάθηκαν σε δύο μεγάλες περιοχές: Το Σαν Μινιάτο και τη Σαρζάνα.
»Βοναπάρτης σήμαινε «το καλό μέρος» – ή και καλό κόμμα; -και καθιερώθηκε προκειμένου να καθορίσει τις οικογένειες που συνδέονταν με το παπικό κόμμα».
Για να μπορέσει να ισχύσει η Ελληνική καταγωγή του Ναπολέοντα, μετά από έξι αιώνες αφ ότου εμφανίστηκε αυτό το επώνυμο, θα πρέπει να έχουν συμβεί:
1.- Μανιάτες και Μανιάτισσες να μετανάστευσαν στην Κορσική πριν από το 1.100 και να διασταυρώθηκαν με ντόπιους άρρενες Βοναπάρτες. Αλλά από τους γάμους στο γενεαλογικό δένδρο των Βοναπάρτηδων – δείτε πιο κάτω -δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.
2.- Δεύτερη περίπτωση να πήγαν πάλι προ του 1100, με το επώνυμο Καλόμερος ή Καλημέρης και να το εξιτάλισαν σε «Buona parte». Όμως υπήρχε το επώνυμο αυτό στη Μάνη; Και,
3.- Τρίτη περίπτωση να πήραν το επώνυμο αυτό κατά τη διένεξη των κομμάτων Παπικού= Θρησκευτικού και «Ρωμαϊκού»- πολιτικού, προκειμένου να ξεχωρίσουν οι οικογένειες που συνδέονταν με το παπικό κόμμα όπως αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια.
Οι Guelphs «Παπικοί» και οι Ghibellines «Ρωμαϊκοί», ήταν παρατάξεις που υποστήριζαν, αντίστοιχα, ο Πάπας και η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην κεντρική και βόρεια Ιταλία. Κατά τη διάρκεια των 12ου και 13ου αιώνα, ο διαχωρισμός μεταξύ αυτών των δύο κομμάτων ήταν μια ιδιαίτερα σημαντική πτυχή της εσωτερικής πολιτικής της Ιταλίας. Ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ του Παπισμού και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε προκαλέσει συγκρούσεις που άρχισαν το 1075 και τελείωσαν το 1122. Αλλά αυτές μεταξύ Guelphs και Ghibellines ξαναζωντάνεψαν το 15ο αιώνα.
Το 1122, για παράδειγμα, ένας Βοναπάρτης ονόματι Ναπολέων εξορίστηκε από τη Φλωρεντία ως Ghibelline «Ρωμαϊκός».
Ο Cor Rado Bonaparte το 1170 και ο Jacopo Bonaparte το 1210 αναφέρονται ως ιππότες του Παπικού Τάγματος της Χρυσής Πολιτοφυλακής.
Το 1272 την έξουσία στην Πάρμα κατείχε ο Nordio Βοναπάρτη, το 1285 στην Πάδοβα ο Pietro Βοναπάρτη και το 1333 στη Φλωρεντία ο Giovanni Βοναπάρτη.
Το 1250 ένα Βοναπάρτης ήταν σύνδικος της of As coli, και το 1440 ο Cesare Βοναπάρτη είχε επιλεγεί ως επικεφαλής των ναυτικών υποθέσεων στη Sarzana.
Το 1454 ο Niccolo Bonaparte ήταν πρεσβευτής του Πάπα σε διάφορα δικαστήρια και εφημέριος της Αγίας Έδρας στην Άσκολι.
Σύμφωνα με την παράδοση, η οικογένεια έζησε για 300 χρόνια στην Toscana στο χωριό Sarzana, από την οποία ένα από τα μέλη, ο Francesco Βοναπάρτη, μετακόμισε στο Αιάκειο στην Κορσική. Δείτε πιο κάτω γενεαλογικά. Και όλα αυτά έγιναν πολλά χρόνια πριν οι Μανιάτες μεταναστεύσουν στην Ιταλία και στην Κορσική.
Από τους γνωστότερους και παλιότερους εποικισμούς είναι εκείνοι των
Μανιατών κατά το 1675 στην Τοσκάνα-Σιένα και στην Παόμια της Κορσικής.
Η πίεση των Οθωμανών και η απομάκρυνση του οράματος της περιπόθητης απελευθέρωσης, παρά τις αλλεπάλληλες επαναστάσεις στη Μάνη και το Μωριά, ενίσχυσαν την απόφαση ορισμένων Μανιατών να εκπατρισθούν.
Ύστερα από συνεννοήσεις των Μεδίκων -Γιατριάνων- της Μάνης με τους Μεδίκους της Φλωρεντίας από το 1663 ως το 1671, εγκαταστάθηκαν 1.500 Μανιάτες στη Βολτέρα της Σιένας (Μπιμπόνα, Σαν Τζιμινιάνο, Κασάλαπις), όπου οι πύργοι τους σήμερα κινούν το ενδιαφέρον τουριστών. Σε πρώτη φάση διατήρησαν: κατά τα συμφωνηθέντα- τη θρησκεία τους, αλλά η προπαγάνδα του Πάπα, όσους δεν δέχτηκαν να εκλατινιστούν τους εκτόπισε σε ελώδεις περιοχές, όπου αποδεκατίστηκαν από τις ασθένειες (ελονοσία κ.λπ.).
Στην εκστρατεία αυτή (με καράβια) εκτός Μάνης για τα πέρατα του δυτικού πελάγους, ένα από τα καράβια άφησε Μανιάτες- Οιτυλιώτες στη νήσο των Φαιάκων (Κέρκυρα), οι οποίοι δημιούργησαν εκεί τον οικισμό Μιχαλάδες. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο Οίτυλο της Μάνης, την ημέρα των Χριστουγέννων -γιορτάζουν ακόμα μέχρι σήμερα οι Άνδρες του γένους των Γιατριάνων (που εδώ και 500 χρόνια κρατούν μεταξύ τους το «κρυμμένο μυστικό», το μεταδίδουν στους 18ρηδες άρρενες. Μυστικό (επτασφράγιστο) που κρατούν σαν ταυτότητα του γένους των.
Ο άλλος μανιάτικος εποικισμός στην Παόμια της Κορσικής, σύγχρονος με τον προηγούμενο (1675), αλλά με αρχηγούς τους Στεφανόπουλους - Κομνηνούς του Οιτύλου, είχε καλύτερη μοίρα.
Του Δικηγόρου Ανάργυρου Θεοδωρικάκου
Γράφει ο Ιερέας Νικόλαος Στεφανόπουλος, τον Αύγουστο του 1738:
«Και εμπήκαν 430 Στεφανόπουλοι, οι πλέον διαλεχτοί και άξιοι συν τοις συμβίαις και τα τέκνα αυτών και πήραν μαζί τους και μερικές φαμελιές, 300 άτομα από άλλα χωρία, το όλον εφτακόσιες τριάντα ψυχές (730)»
Σήμερα στο Καργκέζε υπάρχουν ελληνικές οδοί και ξενοδοχεία με ελληνικά ονόματα.
Rue de Grece = Οδός Ελλάς
Rue de Magne = Οδός Μάνης
Rue de Vitylo = Οδός Βοίτυλο
Η δε εκκλησία κάθε Κυριακή ψάλλει τη λειτουργία στην ελληνική γλώσσα.
Τι λέει η παράδοση και τα επίσημα απομνημονεύματα για την ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα;
Η παράδοση αυτή, χωρίς ιστορικά να έχει εξακριβωθεί, δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα. Είναι παράδοση, η οποία ξεκίνησε από την Κορσική και τη Γαλλία και μετέπειτα διαδόθηκε και στην Ελλάδα. Παραθέτω ορισμένα στοιχεία αποκαλυπτικά της παράδοσης αυτής. Στα χρόνια 1731-1775 που οι Μανιάτες ξεριζωμένοι από την Παόμια ζουν στο Αιάκειο, πρωτεύουσα της Κορσικής, γεννιέται και ανδρώνεται ο Μέγας Ναπολέων. Το σπίτι του βρίσκεται στην ελληνική γειτονιά του Αιακείου και ο πατέρας του Κάρολος Βοναπάρτης έχει πολύ στενή φιλία με την οικογένεια της Πανώριας Στεφανοπούλου. Ο ίδιος πεθαίνει στα χέρια της Πανώριας.
Η Λάουρα Στεφανοπούλου-Ζενότ, δούκισσα Ντ’ Αμπραντές, θυγατέρα της Πανώριας και σύζυγος του υπασπιστή του Μεγάλου Ναπολέοντα στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύτηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στη Γαλλία, τα οποία ουδέποτε διέψευσε ο Μέγας Ναπολέων και τα οποία είχαν πολύ μεγάλη κυκλοφορία στη Γαλλία, αναφερόμενη στην Ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα, γράφει χαρακτηριστικά:
«Στο σπίτι του Βοναπάρτη μιλούσαμε ελληνικά με τον πατέρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Πρόγονος του Βοναπάρτη ανήκε στη γενιά των Στεφανόπουλων και έφερε το όνομα Καλόμερος, ο οποίος από το Αιάκειο της Κορσικής μετανάστευσε στην Τοσκάνη της Ιταλίας. Εκεί το όνομα Καλόμερος εξιταλίστηκε και έγινε Buona Parte (δηλαδή καλό μέρος). Απόγονος των Βοναπαρτών επέστρεψε από την Τοσκάνη στο Αιάκειο της Κορσικής και έγινε γενάρχης της οικογένειας των Βοναπάρτηδων της Κορσικής.
Οι Στεφανόπουλοι-Κομνηνοί όταν μιλούν για τους Βοναπάρτες χρησιμοποιούν πάντοτε το ελληνικό τους επώνυμο και τους αποκαλούν Καλόμερος, Καλόμεροι ή Καλομεριάνους, ανάλογα με το αν μιλούν για τους Βοναπάρτες χρησιμοποιούν πάντοτε το ελληνικό τους επώνυμο. Η οικογένεια του Κάρολου Βοναπάρτη συνδεόταν με στενούς φιλικούς δεσμούς και με άλλες οικογένειες Μανιατών στο Αιάκειο.
Όταν ο Μέγας Ναπολέων, ορφανός, παιδί 15 ετών πρωτοπήγε στο Παρίσι για σπουδές, τον υποδέχτηκε και τον φιλοξένησε ο Δημήτριος Στεφανόπουλος-Κομνηνός, Αξιωματικός του Γαλλικού Στρατού και αδελφός της Πανώριας Στεφανοπούλου, επιστήθιος φίλος του Κάρολου Βοναπάρτη, πατέρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Ο εν λόγω Δημήτριος Στεφανόπουλος-Κομνηνός ήταν και ο κηδεμόνας του Μεγάλου Ναπολέοντα, όταν αυτός φοιτούσε στην στρατιωτική σχολή του Μπριέν λε Σατώ. Ο Ναπολέων επηρεασμένος από τους Μανιάτες της Κορσικής, όταν ζούσε ακόμη εκεί ως μικρό παιδί, στην πρώτη του πνευματική εργασία-πραγματεία που έγραψε, στη Στρατιωτική Σχολή που φοιτούσε αναφερόταν στην «στρατιωτική αγωγή των νέων Μανιατών».
Επίσης την ελληνική καταγωγή του Βοναπάρτη υποστηρίζει και ο Γάλλος καθηγητής και πρεσβευτής στο Μόναχο, ονόματι Χακίν, σε σχετική έρευνά του, την οποία είχε κάνει πριν από τη γαλλική επανάσταση, όταν η οικογένεια Βοναπάρτη ήταν ακόμη άσημη. Λέγεται μάλιστα ότι όταν κάποτε σκόπιμα λόγω της άσημης προέλευσης των Βοναπάρτηδων τέθηκε στον ίδιο το Ναπολέοντα το ερώτημα περί της καταγωγής του, εκείνος εύστοχα απάντησε «Η γενιά μου αρχίζει από μένα».
Αντιλαμβάνεται κανείς τι θα σήμαινε για την πορεία του στα γαλλικά πράγματα η τυχόν παραδοχή εκ μέρους του της ελληνικής καταγωγής του. Η παράδοση περί της ελληνικής καταγωγής του Μεγάλου Ναπολέοντα διαδόθηκε γρήγορα και στην Ελλάδα κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους. Ήταν μάλιστα η παράδοση αυτή η αιτία οι σκλαβωμένοι Έλληνες να προσβλέπουν με πολλές ελπίδες στην βοήθεια εκ μέρους του Μεγάλου Ναπολέοντα, γιατί πίστευαν ότι η ελληνική καταγωγή του δεν θα τον άφηνε αδιάφορο και θα συνέδραμε τους Έλληνες στην απελευθέρωσή τους. Ο μεγάλος ευεργέτης Απόστολος Αρσάκης, ο Αδαμάντιος Κοραής και ο ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος ήλπιζαν στη βοήθεια του Μεγάλου Ναπολέοντα λόγω και της ελληνικής καταγωγής του. Ο Αλέξανδρος Σούτσος μάλιστα αναφερόμενος στην ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Ναπολέοντα στο ποίημα του με τον τίτλο «Περιπλανώμενος» περιέχει μεταξύ των άλλων και το εξής δίστιχο: «Διετήρη αίματός του εις τας φλέβας του ρανίδα / ο Κορσικανός ο έχων τον Ταΰγετον πατρίδα».
Το έτος 1797 ο Τζανήμπεης ή Τζανέτος Γρηγοράκης, μπέης τότε της Μάνης, απέστειλε επιστολή στον Μεγάλο Ναπολέοντα ζητώντας από αυτόν βοήθεια για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Το σπίτι του Ναπολέοντα στην Κορσική (Φωτό Ολγα Κοφινά)
Ο Μέγας Ναπολέων, ανταποκρινόμενος στην έκκληση του Τζανήμπεη, απέστειλε στη Μάνη για διαπραγματεύσεις μαζί του τους Κορσικανούς Μανιάτες αδελφούς Δημήτριο και Νικόλαο Στεφανόπουλους μαζί με έναν Γάλλο πολίτη ονόματι Αρνώ και συγχρόνως του έστειλε επιστολή, το ακριβές περιεχόμενο της οποίας έχει επιλέξει ως εξής:
«Προς τον Αρχηγό του ελευθέρου λαού της Μάνης.
Πολίτα,
Έλαβαν εκ Τεργέστης την
επιστολήν σας δι’ ης μοι εκφράζητε την επιθυμίαν σας να φανήτε ωφέλιμος στη
Γαλλική Δημοκρατία δεχόμενοι εις τους λιμένας σας τα πλοία της. Πίστευα, ότι
θέλετε τηρήσει την υπόσχεσίν σας με πίστην αρμόζουσαν εις τους απογόνους των
Σπαρτιατών.
Σας συνιστώ τους κομιστάς της παρούσης οίτινες εισίν επίσης απόγονοι των Σπαρτιατών! Εάν δεν εξετέλεσαν μεγάλα πράγματα, αιτία εστίν, ότι δεν ευρέθησαν εις μεγάλους κύκλους.
Υγεία και αδελφότης ΒΟΝΑΠΑΡΤΗΣ»
Ο Ναπολέων το έτος 1801 έστειλε στον Τζανήμπεη στο Γύθειο ένα πλοίο (κορβέτα) φορτωμένο με πολεμοφόδια.
Στα χρόνια της παντοδυναμίας του ο Ναπολέων ενδιαφέρθηκε για τους Μανιάτες της Κορσικής, τους οποίους προστάτευε σε αντίθεση με τους Κορσικανούς στους οποίους φέρθηκε σκληρά.
Κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Αίγυπτο στην στρατιά του συμμετέχει και η ελληνική λεγεώνα, επικεφαλής της οποίας υπήρξε ο μετέπειτα εις Συνταγματάρχη του γαλλικού στρατού προαχθείς Νικόλαος Τσεσμελής ή Παπάζογλου. Τέλος χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι ο πρωτανηψιός του Μεγάλου Ναπολέοντα ονόματι Παύλος Βοναπάρτης, αξιωματικός του γαλλικού πολεμικού ναυτικού, γιος του αδελφού του Λουκιανού, ήλθε εθελοντής στην ελληνική επανάσταση, όπου και πέθανε.
Και σήμερα οι Μανιάτες της Κορσικής ενάντια στο νόμο της πολιτιστικής αφομοίωσης διατηρούν έντονη τη συνείδηση της ελληνικής καταγωγής τους. Τα επώνυμα και τα κύρια ονόματά τους στην συντριπτική πλειοψηφία τους παραμένουν ελληνικά. Η λειτουργία στην εκκλησία τους στο Καργκέζε τελείται στην ελληνική γλώσσα, ενώ έκδηλη είναι η παρουσία του ελληνικού στοιχείου.
Μεγάλη μελέτη έχει κάνει ο κ. Δικαίας Βαγιακάκος πρόεδρος και ιδρυτής της Εταιρείας των Λακωνικών Σπουδών.
Τα γενεαλογικά που οδηγούν στο Ναπολέοντα:
Οικόσημα Βοναπάρτη
== Το 1122 ένας Ναπολέων Βοναπάρτης εξορίστηκε από τη Φλωρεντία ως Ghibelline.
== Cor Rado Bonaparte το 1170 και Jacopo Bonaparte το 1210 αναφέρονται
ως ιππότες του Παπικού Τάγματος της Χρυσής Πολιτοφυλακής.
Γουλιέλμος ;;; (Οι επόμενοι τους οποίους αναζητήσαμε ένα προς ένα καθένας είναι παιδί του προηγούμενου)
GIANFARDO γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Sarzana στα τέλη του δωδέκατου αιώνα και στις αρχές του δέκατου τρίτου. Αριστοκράτης της πόλης.
BONAPARS Βοναπάρτης γνωστό μέλος του Συμβουλίου του Δήμου Sarzana ΒΔ Ιταλίας (1245).
Τζιοβάνι Βοναπάρτε ο πρεσβύτερος, συμβολαιογράφος. Δήμαρχος της Sarzana, ΒΔ Ιταλίας πριν από το έτος 1293 ήταν ο σύζυγος της κόρης της Pasqualino Sarzanello Η δεύτερη σύζυγός του Joan Sacchetti, πέθανε γύρω στο 1312.
Τζιακοπούτσιο ή Τζιάκοπο αυτοκρατορικός συμβολαιογράφος, δήμαρχος της Sarzana ΒΔ Ιταλίας(1324) εφημέριος της Ameglia Castruccio Castracani Antelminelli.
Νικολόζιο συμβολαιογράφος. Muore attorno al 1397 Πέθανε γύρω στο 1397.
Τζιοβάνι Δήμαρχος της Sarzana ΒΔ Ιταλίας, Επίτροπος της Galeazzo Μαρία Βισκόντι (1408) για την Lunigiana, παντρεύτηκε το 1397 με την Ισαβέλλα Calandrini, εξάδελφη του πάπα Νικολάου Ε.
Καίσαρ Βοναπάρτης γεννήθηκε το 1416 στο Παρίσι και πέθανε το 1465 στο Παρίσι. (Απόγονοι του Cesare Βοναπάρτη )
Τζιοβάνι Βοναπάρτε γεννήθηκε το 1446 στο Παρίσι, και πέθανε το 1496 στο Παρίσι .
Φραντζέσκο Βοναπάρτε γεννήθηκε το 1476 στο Παρίσι και πέθανε το 1540 στο Αιάκειο παντρεύτηκε την Caterina de Castelletto το 1491.
Γαβριήλ Βοναπάρτης γεννήθηκε το 1506 στο Παρίσι και πέθανε το 1567 στο Παρίσι.Παντρεύτηκε την Durazzo.
Τζερόνυμο -Γιρόλαμο Βοναπάρτε γεννήθηκε 1536 στο Παρίσι, και πέθανε 1594 στο Παρίσι.Παντρεύτηκε την Pellegrina Calvari. Δικηγόρος μέλος του συμβουλίου των Σοφών του Αιάκειο. Το 1576 ο Girolamo Bona parte εξελέγη βουλευτής του Αιάκειου στη Γερουσία της Γένοβας.
Φρανουά Φραντζέσκο Βοναπάρτης παντρεύτηκε την Camille Cattaciolo το 1602. Κυβερνήτης της πόλης του Αιάκειο το 1614.
Σεμπάστιαν Βοναπάρτε γεννήθηκε το 1603 πέθανε το 1643 στο Αιάκειο. Παντρεύτηκε την Marie Rastelli 19 May 1630 στο Αιάκειο.
Κάρολος Μαρία Βοναπάρτης παντρεύτηκε την Virginie Odone 10 Jun 1657 στο Αιάκειο.
Ιωσήφ Βοναπάρτης παντρεύτηκε την Marie da Bozzi 20 Nov 1682. Εξελέγη στη Γερουσία του Αιάκειο το 1862.
Σεμπάστιαν Νικόλαος Βοναπάρτης παντρεύτηκε το 1708. Εξελέγη στη Γερουσία του Αιάκειο το 1720.
Ιωσήφ Μαρία Βοναπάρτης Το 1741 παντρεύτηκε τη Μαρία Paravisino Xavier. Εξελέγη στην Γερουσία το 1760.
Κάρολος Βοναπάρτης 29-3-1746 - 24-2-1845 Στις 7 Μαΐου του 1764 παντρεύτηκε τη Λετίσια Ραμολίνο.
Μέγας Ναπολέων - Bonaparte ΝΑΠΟΛΕΩΝ γεννήθηκε στο Αιάκειο 15 Αυγούστου του 1769
Η Μαρία Βοναπάρτη μικρανηψιά του Ναπολέοντα παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας στις 12 Δεκεμβρίου 1907, στην Αθήνα.
Ο γρίφος παραμένει άλυτος!
Απ ότι φαίνεται ο γρίφος παραμένει άλυτος και μάλλον πιο σκοτεινός! Και χρειάζεται πολλή έρευνα και πολλές πληροφορίες ακόμη ώσπου, τελικά να βγει ένα οριστικό συμπέρασμα, και απάντηση στο ερώτημα:
=== Πως μπορεί ο μέγας Ναπολέων να ήταν Ελληνας, από πατέρα, αφού το επώνυμό του Βοναπάρτης, έστω και Καλόμερος, προϋπήρχε 500 χρόνια από την μετανάστευση των Μανιατών, ή από προγιαγιά, αφού δεν αναφέρεται κανένας γάμος με Μανιάτισσα;
Προσωπικά έχω γνωρίζει πολλούς απόγονους Μανιατών που ζουν σήμερα στο Καργκέζε. Αλλά στα τόσα χρόνια κανείς δεν μου έδωσε θετικές πληροφορίες.
Πάντως η σελίδα είναι ανοιχτή για κάθε στοιχείο. Για κάθε πληροφορία!
Πηγές: Εγκυκλοπαίδεια "ΗΛΙΟΥ", ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ, www.mani.org.gr και άλλες ιστοσελίδες ελληνικές και ξένες στις οποίες οδηγούν τα λίνκ.
Το Αιάκειο και η Αλαλίη
Η αρχαιότερη αναφορά της πόλης Ajaccio = Αιάκειο γίνεται σε επιστολή του πάπα Γρηγόριου του μεγάλου (540 - 12 Μαρτίου 604) σε παράγοντες της Κορσικής να μην αφήνουν την Aleria, Αλαλίη, και το Adjacium, Αιάκειο, χωρίς επισκόπους. Αιάκειο και Αλερία δεν είναι Λατινικές ονομασίες, αλλά έγινε εκλατινισμός από την αρχαία Ελληνική γλώσσα. Η «Κοσμογραφία της Ραβέννα» αναφέρει την πόλη ως Agiation η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως ένδειξη προηγούμενης ελληνικής πόλης.
Η «Κοσμογραφία της Ραβέννα» συντάχθηκε από έναν ανώνυμο κληρικό στην Ραβέννα γύρω στο 700 μ.Χ. Αποτελείται από έναν κατάλογο τοπωνύμιων που καλύπτει τον κόσμο από την Ινδία μέχρι την Ιρλανδία. Τα κείμενα δείχνουν ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί χάρτες ως πηγές του.
Το Αιάκειο έχτισαν κατά πάσα πιθανότητα στην αρχαιότητα άποικοι από την Αίγινα για να τιμήσουν τον Αιακό. Ταυτίζεται με την αρχαία πόλη Ουρκίνιον την οποία ο Πτολεμαίος αναφέρει ως έδρα Επισκοπής τον 7ο αιώνα.
Αλαλίη κάστρο
Η Aléria, Ἀλαλίη, Alaliē? υπήρξε μια αρχαία ελληνική πόλη στα ΒΑ της Κορσικής.
Η Κορσική αποδεδειγμένα δέχτηκε πολλές αποικίσεις με πρώτη εκείνη των Ελλήνων κυρίως στην Αλέρια από τους Φωκαείς το 556 π.Χ σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει ότι είχε μεγάλο λιμάνι που ονομαζόταν «Συρακούσιουμ». Αλλά τους Φωκαείς εξεδίωξαν προς άλλα σημεία οι Ετρούτσκοι και οι Καρχηδόνιοι. Πολύ πιθανό επίσης διασκορπισθέντες Φωκαείς να δημιούργησαν το Αιάκειο τιμώντας τον Αιακό, Κριτή του Κάτω Κόσμου.
Σύμφωνα με μια τελευταία γενετική μελέτη με δείγμα Ελλήνων από τη Σμύρνη και τη Φώκαια και Γάλλων από την Προβηγκία και την Κορσική, είναι αρκετά πιθανό 1 στους 10 περίπου άνδρες στη νότιο Γαλλία να προέρχεται από Έλληνες αποίκους της αρχαϊκής εποχής. Ως γνωστόν οι Έλληνες άποικοι που ίδρυσαν πόλεις όπως η Μασσαλία και η Νίκαια (στη Γαλλία) ήταν Φωκαείς, ενώ αυξημένες είναι και οι ενδείξεις Ελληνικού αποικισμού στην ανατολική Κορσική, γύρω από την αρχαία Αλαλία.
Η κυριότερη ένδειξη γι' αυτόν τον αποικισμό είναι η απλοομάδα E-V13 η οποία παρουσιάζει τη μεγαλύτερη συχνότητά της στα νότια Βαλκάνια, και έχει συνδεθεί στο παρελθόν και με τον αποικισμό της Σικελίας. Φαίνεται να έχουμε λοιπόν τα πρώτα γενετικά στοιχεία για τον Ελληνικό αποικισμό της Δυτικής Μεσογείου.
Η Κορσική είχε γηγενή πληθυσμό στην Νεολιθική και την Εποχή του Χαλκού αλλά στην ανατολική ακτή υπόκειτο σε αποικισμό από την Μεσόγειο κυρίως από Έλληνες, Ετρούσκους, Καρχηδόνιους, Ρωμαίους.
Βόρεια του Αιακείου υπήρχε η ρωμαϊκή πόλη Ourchinion. Όμως η δυτική ακτή είναι τόσο διαφοροποιημένη ώστε δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι είναι το Adjacium. Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο είναι βορειότερα από το Ajaccio και δεν έχουν το ίδιο όνομα.
Ταξιδιώτες του δέκατου ένατου αιώνα θα μπορούσαν να δείξουν, προς το λόφο του San Giovanni στη βορειοδυτική ακτή του Κόλπου του Ajaccio, έναν καθεδρικό ναό που λέγεται ότι ήταν τον 6ο αιώνα έδρα του επισκόπου του Ajaccio. Και το Castello Vecchio ("παλιό κάστρο"), μια ερειπωμένη ακρόπολη, που πιστεύεται ότι ήταν ρωμαϊκή, αλλά κατέληξε να έχει Γοτθικά χαρακτηριστικά .
Βρήκαν το Βαπτιστήριο του 6ου αιώνα στον καθεδρικό ναό και μεγάλες ποσότητες κεραμικής που χρονολογούνται στον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ.? Με άλλα λόγια, την παλαιοχριστιανική πόλη. Ένα νεκροταφείο υπήρχε πάνω από την παλιά εκκλησία. Στα ευρήματα είχαν συμπεριληφθεί και ρωμαϊκά νομίσματα. Αυτά είναι τα μέχρι τώρα στοιχεία της ρωμαϊκής πόλης και των πρώτων χριστιανικών χρόνων.
Το 10ο αιώνα το Αιάκειο κάηκε από τους Σαρακηνούς και το 1272 χτίστηκε από τους Γενουήσιους που την ονόμασαν Κάστρο Λομπάρδο.
Η σημερινή πόλη του Ajaccio ιδρύθηκε το 1492. Ξεκίνησε με ένα κάστρο στην Capo di Bolo, γύρω από το οποίο κατασκευάστηκαν κατοικίες για αρκετές εκατοντάδες άτομα. Η νέα πόλη ήταν μια αποικία της Γένοβας.
Το 1673 800 Οιτυλιώτες από τη Μάνη αποφάσισαν να εκπατριστούν στην περιοχή της Παόμιας, 50 χλμ. από το Αιάκειο έναντι ενός μικρού αντίτιμου, με την προϋπόθεση ότι οι Έλληνες θα αναγνώριζαν την εξουσία του Πάπα.
Το 1675 οι Οιτυλιώτες επιβιβάστηκαν στις 3 και στις 4 Οκτωβρίου στο «Σωτήρα», όμως το πλοίο έφθασε στον προορισμό τους την 1η Ιανουαρίου 1676. Από τους 800 πρόσφυγες, οι 120 πέθαναν στην διάρκεια του ταξιδιού!
Το 1729 οι Κορσικανοί επαναστάτησαν εναντίον της Γένοβας. Οι Έλληνες αρνήθηκαν να πάρουν τα όπλα εναντίον των Γενοβέζων ευεργετών τους.
Έτσι, οι Κορσικανοί λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την περιουσία της Παόμιας επειδή οι Μανιάτες ήταν σύμμαχοι των Γενοβέζων. Τον επόμενο χρόνο οι Έλληνες δέχτηκαν επίθεση από τους Κορσικανούς, όμως αντιστάθηκαν ηρωικά και νίκησαν. Εντούτοις, λόγω έλλειψης βοήθειας τους συνέστησαν να κατευθυνθούν στο Αιάκειο, μέσω της θάλασσας, αφήνοντας 90 άντρες πίσω για να προστατεύουν την Παόμια. Όμως, οι εναπομείναντες υπερασπιστές αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν στον πύργο της Ominia στο άκρο της χερσονήσου. Εξαιτίας της έλλειψης αγαθών και προμηθειών υποχρεώθηκαν την νύχτα να φύγουν κάνοντας ηρωϊκή έξοδο για το Αιάκειο (Ajaccio) όπου έφτασαν στα τέλη του Απρίλη 1731.
Στα 1731 – ’74, 44 χρόνια οι Έλληνες, παρέμειναν στο Αιάκειο (την πρωτεύουσα της Κορσικής).
Η Κορσική ανήκε στη Δημοκρατία της Γένοβας ως το 1755. Το χρόνο αυτό ο Pasquale Paoli ( 6 Απρίλη, 1725 - 5 Φλεβάρη του 1807), ένας Κορσικανός πατριώτης και ηγέτης, ανακήρυξε την Δημοκρατία της Κορσικής, πήρε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού, αλλά δεν μπόρεσε να κρατήσει τους Γενουάτες έξω από τις ακροπόλεις του Saint-Florent, Calvi, Ajaccio, Bastia και Algajola.
Τελικα η Γένοβα πούλησε την Κορσική στη Γαλλία.
Την 1η Ιουνίου 1768 η σημαία του βασιλιά της Γαλλίας αντικατέστησε εκείνη των Γενοβέζων. Οι Έλληνες οργάνωσαν ένα σύνταγμα το οποίο ενσωματώθηκε στα στρατεύματα που διοικούνταν από τον κόμη Marbeuf (πρώτου Γάλλου κυβερνήτη της Κορσικής)..
Το 1774 με τη μεσολάβηση του κόμη Marbeuf παραχωρήθηκε στους Έλληνες η περιοχή του Καργκέζε ως αποζημίωση για το χαμό της Παόμιας.
Ναπολέων I
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης (Nabulione Buonaparte) γεννήθηκε στο Ajaccio στο ίδιο έτος με την Μάχη της Ponte Novu, 1769. Οι Βοναπάρτες είχαν ένα τετραώροφο σπίτι στην πόλη (σήμερα μουσείο γνωστό ως Casa Buonaparte ). Ο πατέρας του Ναπολέοντα, δικηγόρος Charles-Marie Buonaparte, ήταν γραμματέας του Pasquale Paoli κατά τα χρυσά χρόνια της δημοκρατίας της Κορσικής.
Μετά την ήττα του Paoli, ο κόμης ντε Marbeuf άρχισε να συναντιέται με ορισμένους από τους γνωστότερους Κορσικανούς και να καθορίσουν το μέλλον του τόπου και να επιτύχει τη βοήθειά τους. Ο Charles ήταν ανάμεσα σε στην αντιπροσωπεία του Ajaccio.
Ο πρώτος Βοναπάρτης που εγκαταστάθηκε στο Αιάκειο ήταν ο Φραντζέσκο Βοναπάρτε γεννήθηκε το 1476 στο Παρίσι και πέθανε το 1540 στο Αιάκειο παντρεύτηκε την Caterina de Castelletto το 1491. Πήγε αφού ξαναχτίστηκε η πόλη το 1492. Οι προηγούμενοι Βοναπάρτες ζούσαν στην Ιταλία, και το Παρίσι ή στην Κεντρική Γαλλία.
ΤΤο 1827 στην περιοχή των Σπετσών σκοτώθηκε ο φιλέλληνας πρίγκιπας Παύλος Μαρία Βοναπάρτη (1809-1827), που μετείχε στον Αγώνα ανιψιός του Μεγάλου Ναπολέοντα, αυτοκράτορα της Γαλλίας.
Ο νεαρός φοιτητής-πρίγκιπας έχασε τη ζωή του από αυτοτραυματισμό στα ανοιχτά των Σπετσών, ενώ προσέφερε τις υπηρεσίες του στο επαναστατημένο ελληνικό έθνος υπό τις διαταγές του λόρδου Κόχραν, αρχηγού του ελληνικού στόλου το 1827.
Ο Παύλος Μαρία Βοναπάρτης (Paul Marie Bonaparte) πουγεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1808 στο Κανίνο της Ιταλίας και ήταν το ένατο από τα δεκατέσσερα παιδιά του Λουκιανού Βοναπάρτη (Lucien Bonaparte) Μαΐου 1775 – 29 Ιουνίου 1840), πολιτικού, αδελφού του αυτοκράτορα της Γαλλίας.
στην είσοδο χώρο της Μητητρόπολης υπάρχει πινακίδα που αναφέρει ότι εκεί μέσα σε ένα βαρέλι με ρούμι διατηρήθηκε η σορός του ανιψιού του Ναπολέοντα για κάποιες μέρες μέχρι που παρελήφθη από πλοίο και μεταφέρθηκε στην Ιταλία. Τελικά, το 1832 η σορός του γάλλου πρίγκιπα ενταφιάστηκε στη Σφακτηρία της Πύλου, κοντά στα μνημεία ελλήνων και άλλων φιλελλήνων πεσόντων.
ΒΑΣΙΛΗΣ Π. ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ
24-4-2011
© KOUTOUZIS.GR Αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην πηγή www.koutouzis.gr .