ΜΕΘΕΞΗ: Τηλεόραση-video

    ή κινηματογράφος;

 

    ΧΡΗΣΙΜΗ η τηλεόραση και το vίdeo, αλλά η χρησιμότητα του κινηματογράφου και του θεάτρου στο συγκινησιακό μας, είναι μεγαλύτερη. Η μέθεξη που δημιουργείται στην αίθουσα του κινημα­τογράφου (όπως και σε κάθε αίθουσα κοινής διασκέδασης) και που παίζει σημαντικό ρόλο για την ψυχή μας, δεν υπάρχει όταν παρακολουθούμε τηλεόραση.

    Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα: 'Εχουμε περισσότερη ανάγκη τον κινηματογράφο, το θέατρο ή την τηλεόραση, το κέντρο  κλπ;

 

Η απάντηση είναι σαφής:  'Εστω κι αν η τηλεόραση μας παρουσιάζει έργα ποιότητας και αξίας δεν κατορθώνει να δώσει την «ατμόσφαιρα» που χρειάζεται το συγκινησιακό μας. Πιθανώς δε να δημιουργήσει τέτοιο κλίμα, που να  μας οδηγήσει σε κατάσταση άγχους, ή να μας κάνει να ζητή­σουμε την απομόνωση ή να μας οδηγήσει σ' άλλες καταστάσεις, ακόμη και εγκληματικές.

• Το συγκινησιακό μας έχει ανά­γκη εντόνων χρησίμων εντυπώ­σεων και η «ατμόσφαιρα» ενός έργου γίνεται δυνατότερη όταν την ζουν  πολλοί μαζί άνθρωποι. Γίνε­ται τηλεπαθητική μέθεξη, τηλεπα­θητική επικοινωνία και η ικανο­ποίηση, η ξεκούραση, γίνεται πιο έντονη. Πάρτε για παράδειγμα τους Αμερικανούς, που είναι όλο δουλειά και τηλεόραση. Πάσχουν  από  ένα  σωρό ψυχώσεις.

· Στην τηλεόραση δεν υπάρχει συμμετοχή αλλά απομόνωση. Το κλίμα αυτό της τηλεπαθητικής επή­ρειας, το έχουμε ανάγκη για να ψυχαγωγηθούμε. Η μαζική παρακολούθηση μιας ταινίας σε αίθου­σα σινεμά δημιουργεί εντονότερη «ατμόσφαιρα» από εκείνη που δη­μιουργεί η τηλεόραση. Αυτό συμ­βαίνει, επειδή η παρακολούθηση γίνεται από πολλά άτομα. 'Ετσι, λοιπόν, η δημιουργούμενη κατ αυτό τον τρόπο «ατμόσφαιρα» που είναι μάζα ηλεκτρομαγνητισμού δρα δυνατότερα στο συγκινησιακό μας τηλεπαθητικά. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται μεγαλύτερη εκτόνωση. Εξ  άλλου, ο θεατής «νιώθει» και «ζει» περισσότερο, εκείνο που βλέπει στην κινηματο­γραφική οθόνη.

 

                             Η  ΜΙΚΡΗ   ΟΘΟΝΗ

 

Από την τηλεόραση και μέσα στο στενό περιβάλλον του σπιτιού του, το άτομο απομονώνεται, κλεί­νεται στον εαυτό του και δεν έχει την δυνατότητα να «επικοινωνή­σει» εκ του σύνεγγυς τηλεπαθητικά με περισσότερους ανθρώπους, πέ­ραν των 3, 4 ή 5, που ίσως αποτελούν την οικογένειά του.

Αυτό φαίνεται έντονα, αν βρε­θούμε σ' ένα κινηματογράφο με λίγα ή πολλά άτομα. 'Η π.χ. πότε θα νιώσουμε εντονότερα μία πα­ρέλαση; 'Οταν την παρακολουθή­σουμε μόνοι, όταν την παρακο­λουθήσουμε με 2.000 άτομα ή με 20.000 άτομα; Να σημειωθεί ότι τα άτομα αυτά, που παρακολουθούν μαζί μας την παρέλαση, δεν μπο­ρούμε να τα δούμε όλα, από κοντά, ώστε να υποστούμε εξωτε­ρικές επιδράσεις. Υπάρχει όμως η «ατμόσφαιρα» των ηλεκτροραδιενεργών κυμάτων που επιδρά στο συγκινησιακό μας.

Κάτι τέτοιο λοιπόν συμβαίνει και στον κινηματογράφο;

Σίγουρα. Μετέχουμε σε κάποιο πλήθος. Σε κάποιο σύνολο. Είναι κάτι σαν τελετουργία. Και μην ξεχνάτε, ότι ένα κινηματογραφικό έργο, επειδή το βλέπουμε μόνο του (στην τηλεόραση βλέπουμε τα έργα το ένα πίσω από το άλλο), εντυπώνεται καλύτερα στο μυαλό μας. Επιπλέον, υπάρχει και η προέκταση.

Το κινηματογραφικό έργο, θα το σχολιάσουμε, θα το συζητήσου­με, Θα μας μείνει για καιρό στο υποσυνείδητο. Με την τηλεόραση δεν συμβαίνει το ίδιο. Εκεί τα επεισόδια, διαδέχονται γρήγορα το ένα το άλλο. Είναι θα έλεγα «καταναλωτικά». Βιομηχανοποιη­μένα!

Μην ξεχνάτε, επίσης, ότι στον κινηματογράφο, ανάμεσα στο πλήθος των θεατών, το συναίσθη­μα μοιράζεται. Κι αυτό, είναι μία μορφή επικοινωνίας.

 

                      ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ   ΚΙ     ΑΛΛΟΥ

 

'Ομως το ευεργέτημα της μέθε­ξης, δεν παρατηρείται μόνο στον κινηματογράφο. Παρατηρείται σε κάθε μαζική εκδήλωση. Ιδιαίτερα παρατηρείται στο ναό, στην εκκλη­σία, κατά τη λειτουργία. Τα άτομα που ταυτίζονται σ' ένα κοινό ενδια­φέρον ισορροπούν ψυχο-πνευματικά.                            

 

 

©  KOUTOUZIS.GR   Αναδημοσίευση    επιτρέπεται μόνο με

 αναφορά στην πηγή           www.koutouzis.gr