Αγαπητέ φίλε Βασίλη Κουτουζή.

      Η έντονη και διαρκή παρουσία των Ελλήνων μεταναστών στις σελίδες σου και το προσωπικό σου ενδιαφέρον για την Ομογένεια, είναι κάτι παραπάνω από χάρισμα, αξία και τιμή και οποιοσδήποτε έπαινος θα ’ναι πολύ μικρός μπροστά σ’ αυτή τη φωτεινή σου προσφορά. Κι άλλωστε οι δικοί μας έπαινοι δεν ακούγονται... Και ποιοι τάχα να τους ακούσουν; Μήπως οι εναπομείναντες στη ζωή της τότε εποχής «ταγοί» που σαν πραγματικό εμπόρευμα μας φόρτωσαν στα καράβια και μας ξαπόστειλαν στην ξένη μέσα από άγριες θάλασσες και μαύρα τρένα, όπως με συγκίνηση βλέπω σήμερα στις φωτογραφίες σου και διαβάζω στις λεζάντες σου.

    «Ως πέρα βαθιά η σκούρα θάλασσα γεμάτη οργή και ταραχή ακούγεται ως τη στεριά πως πάλλεται σα να’ ναι ένα θεριό, με αστραπές και με βροντές, με κύματα που μοιάζουνε να’ ναι μικρά βουνά γεμάτα με θυμό και με τα ίδια της νερά, που φαίνονται σα να’ ναι πλοκάμια χταποδιού να πιάνεται αγκαλιά, πότε να παίζει με αυτά και πότε να τα σκίζει...» (ένα μικρό αφιέρωμα για σένα απ τη δική μου ξενιτιά, απ’ τις δικές μου σειρήνες...)   

     Ασφαλώς υπάρχουν κι άλλοι συμπατριώτες μας γηγενείς που, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, βοηθούν στο «ξελάσπωμα» ή στο ξεκόλλημα απ’ τα μαγκανοπήγαδα της ξενιτιάς (γνωστή ως αφομοίωση) έτσι ώστε να σηκωθεί το ανάστημα της Ομογένειας για διατηρηθεί ο παλμός και η ανάπνα, που συνθέτουν το αέναο αριστούργημα του πολιτισμού μας.

       Αγαπητέ φίλε Βασίλη. Αυτή η «Μεταναστευτική Παράσταση» που παρουσιάζεις σήμερα είναι παράσταση «συναγερμός», είναι παράσταση ψυχικής ανάτασης και προσδοκίας.

        Θερμά συγχαρητήρια και εύχομαι να βρεθεί φωτογραφικό υλικό που να δίνει τις ανάλογες  διαστάσεις του Έλληνα Μετανάστη.

Φιλικότατα

Βάιος Φασούλας

Γερμανία 17 Μάρτη 2004 

    Αγαπητέ μου Βασίλη.

    "Η ξενιτιά" πολύ καλό. Δώσε μου χρόνο και θα σου στείλω πολλά στοιχεία που έχω. Παράλληλα με πρώτη ευκαιρία-λόγω καιρού - χιονίζει από την Δευτέρα το βράδυ και λένε ότι θα σταματήσει. Παρασκευή απόγευμα- θα κατέβω στο ταχυδρομείο και θα σου στείλω το πρώτο μου βιβλίο, "Οι Άγκυρες" - τίτλος συμβολικός - το οποίο, σύμφωνα με τα ομογενειακά δεδομένα, σημείωσε μεγάλη επιτυχία αφού πουλήθηκαν πάνω από 800 αντίτυπα και απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Είναι 23 ιστορίες από τις οποίες οι 15 είναι αληθινές. Τις μάζεψα γυρίζοντας δημοσιογραφικά την Αμερική. Ιστορίες μεταναστών, νομίμων και λαθραίων οι οποίοι έριξαν "άγκυρες" εδώ.

     Πάντως σου αξίζουν συγχαρητήρια -ειλικρινά - για την προσπάθειά σου να μην χαθεί το έπος της μετανάστευσης. Συνέχισε.

Θα τα ξαναπούμε.

Νάσαι καλά

Ντένης  Κονταρίνης  Νέα  Υόρκη  18-3-04

     Αγαπητέ μου κ. Β. Κουτουζή,

     Σας αξίζουν συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία σας ν' αφιερώσετε μια σελίδα σας στους μετανάστες, των ΗΠΑ μάλλον στους πρωτοπόρους μετανάστες και στην δεύτερη και μεταγενέστερη  γενιά τους, στους πετυχημένους αυτούς ήρωες που έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα.

     Επίσης θα ήθελα να παρατηρήσω ότι μετά το 1924 δεν ήρθαν όλοι οι μετανάστες με την κανονική και νόμιμη οδό της πρόσκλησης. Ένα μεγάλο μέρος ήρθε λαθραία, ως επί το πλείστον με βαπόρια κάνοντας τον ναυτικό.

     Η δε ξενοφοβική περίοδος του «μακαρθισμού» εποχή 1950 είχε γεμίσει τα τότε κρατητήρια-φυλακές του Ελλις Αϊλαντ με εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες έλληνες λαθραίους με την μόνη κατηγορία ότι ζητούσαν μια μοίρα κάτω από τον ήλιο, αυτοί οι τότε νεαροί σήμερα πλέον ηλικιωμένοι όσοι κατόρθωσαν να παραμείνουν στις ΗΠΑ, χρήζουν μια μνείας στο αφιέρωμα σας.

     Έχω γράψει περιπέτειες της τότε εποχής, σ' ένα βιβλίο μου που εκδόθηκε στη Αθήνα, εκδόσεις Β. Κυριακίδη και τίτλος «Αχ! Νάξερα».  περιγράφω από πρώτο χέρι την ζωή των φυλακών αυτών, από τη σελίδα 161 έως σελίδα 204.
     Δεν θέλω να περιαυτολογήσω αλλά είναι και αυτό μια ζωντανή μαρτυρία, της ξενοφοβίας του κατεστημένου, ενός είδους ρατσισμού απέναντι σε αμούστακα αθώα μα και αφελή ελληνικά  νιάτα, τα οποία ζητούσαν  ένα μεροκάματο, ένα κομμάτι ψωμί.
     Πάντα εννοώ την Ελλάδα αμέσως μετά τον εμφύλιο, περίοδος 1950.

Ευχαριστώ
με εκτίμηση,

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

Νέα Υόρκη  20-3-04

 Επιστροφή